Θανάσης Λυρτσογιάννης: Υποθηκεύουν το µέλλον της νέας γενιάς

ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ήταν η έκθεση της Κοµισιόν για το brain drain. Αποκαλύπτει ότι 1.300.00 Ελληνες, οι µισοί κάτω των 35 ετών, έφυγαν, µετανάστευσαν για να εργαστούν στο εξωτερικό. Μία τεράστια αιµορραγία, µία τεράστια καταστροφή για την Ελλάδα. Είναι από τα ζητήµατα που απαιτούνται γενναίες πολιτικές για να αντιστραφεί το καταστροφικό κύµα που σε συνδυασµό µε το δηµογραφικό παίρνει διαστάσεις εθνικής καταστροφής. Ενα σχέδιο µακράς πνοής το οποίο θα αντιµετωπίζει τόσο τη φυγή των Ελληνόπουλων στο εξωτερικό όσο και την αποχή των νέων οικογενειών από την τεκνοποιία.

Απαιτούνται σχέδια ριζικά και ριζοσπαστικά, ανάλογα του µεγέθους του προβλήµατος και όχι µπαλώµατα και παρεµβάσεις εµβαλωµατικές µιας δήθεν λύσης για λόγους επικοινωνιακούς. Η κυβέρνηση, αλλά και τα κόµµατα, οφείλουν να κατανοήσουν πως είναι ο νούµερο 1 εθνικός κίνδυνος και απαιτεί τις ανάλογες αποφάσεις.

 Δικαιολογίες… και αιτίες…

Δεν χωρούν δικαιολογίες του τύπου «δεν υπάρχουν κονδύλια για τέτοιες µεταρρυθµίσεις». Γιατί χρήµατα υπάρχουν. Για παράδειγµα δεν υπάρχει κανένας λόγος να πληρώνουµε 5 δισεκατοµµύρια ευρώ το χρόνο ως το 2030 για να µειώσουµε το χρέος. Η υποχρέωση πάει βαθιά στο χρόνο, ας τηρήσουµε το χρονοδιάγραµµα που έχει συµφωνηθεί και ας διαθέσουµε τα 5 δισ. για να σταµατήσει το brain drain και να αντιστραφεί, για ένα γενναίο δηµογραφικό πρόγραµµα, για το κοινωνικό κράτος και για επενδύσεις. Η χώρα θα είναι πολλαπλάσια κερδισµένη.

Αλήθεια, ποιες θεωρούν οι νέοι τις πιο µεγάλες αιτίες για το brain drain; Ερευνα έδειξε πως οι τρεις µεγαλύτερες αιτίες της φυγής είναι οι χαµηλοί µισθοί, οι συνθήκες εργασίας και το κοινωνικό κράτος.

Πρόκειται για προβλήµατα που αν θεραπευτούν θα λειτουργήσουν ευεργετικά για το σύνολο της κοινωνίας, καθώς και της οικονοµίας. Ποιο είναι το εµπόδιο άραγε; Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη της κυβέρνησης που αφήνει την αγορά να ρυθµίσει τέτοια ζητήµατα, που όµως εν τέλει, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, αδυνατεί να κάνει. Θα θυµίσω µόνο τη ρήση ενός ακραίου νεοφιλελεύθερου, του Αλαν Γκρίνσπαν που ήταν επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ όταν ξέσπασε η κρίση του 2008. Είπε λοιπόν µε αυτοκριτική προσέγγιση. Μέχρι τώρα νόµιζα ότι όλα µπορεί να τα ρυθµίσει η αγορά. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Και µαζί µε το Υπουργείο Οικονοµικών πήρε αποφάσεις εκατοντάδων δισεκατοµµυρίων ευρώ για τη σωτηρία του τραπεζικού συστήµατος. Δεν το άφησαν έρµαιο στις διαθέσεις της αγοράς.

 Εργασιακός µεσαίωνας…

Αναφέρουν ως αιτία τις συνθήκες εργασίας. Και η κυβέρνηση τι κάνει; Καθιερώνει τις 13 ώρες εργασίας στον ίδιο εργοδότη, απλήρωτη υπερεργασία, δεν επεκτείνει τις συλλογικές συµβάσεις εργασίας που θα µπορούσαν να δώσουν τη δυνατότητα για αυξήσεις στους εργαζόµενους, καθώς και άλλα µέτρα που καθιστούν την εργασία καταναγκασµό και εφιάλτη.

Για το κοινωνικό κράτος ας µην µιλήσουµε. Η έρευνα έδειξε πως η Ελλάδα δίνει τα χαµηλότερα οικογενειακά επιδόµατα στην Ευρώπη. Οσο για το ΕΣΥ, δεν έχει ξαναγίνει τέτοια υποβάθµιση που καθιστούν την εισαγωγή στο νοσοκοµείο Γολγοθά, όπως Γολγοθάς είναι η εξαντλητική εργασία του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού εξαιτίας των ελλείψεων.

Για το δηµογραφικό αρκεί να αναφέρουµε µόνο την έρευνα που έκανε το Ευρωπαϊκό Ίδρυµα για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας (Eurofoud). Η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά στο ποσοστό νέων έως 34 ετών που εξακολουθούν να ζουν µε τους γονείς τους, παρότι εργάζονται, αλλά αµείβονται µε τον κατώτατο µισθό. Το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 68%, µε µόνο τη Βουλγαρία να εµφανίζει υψηλότερο δείκτη (71%), καταδεικνύοντας την έντονη αδυναµία των µισθών να καλύψουν ακόµη και τα στοιχειώδη έξοδα ενός ενοικίου.

Αξιοσηµείωτο είναι επίσης ότι ακόµη και µεταξύ των νέων που λαµβάνουν αποδοχές άνω του κατώτατου µισθού, σχεδόν οι 4 στους 10 (42%) εξακολουθούν να συγκατοικούν µε την οικογένειά τους.

Δηλαδή οι νέοι µέχρι τα 34 χρόνια τους και παραπάνω ασφαλώς, αδυνατούν να κάνουν οικογένεια. Και όσοι γενναίοι κάνουν, δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά. Η απόκτηση ενός και µόνο παιδιού συνιστά γενναία θυσία.

Υστερα από τα προαναφερόµενα πιστεύει κανείς ότι αυτή η χώρα έχει µέλλον όσο συνεχίζονται οι πολιτικές της παρούσας κυβέρνησης;

 Στον κήπο…

Αλήθεια πώς να αισθάνθηκαν οι πολιτικοί µας ταγοί την Πέµπτη στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου όταν πήγαν για την ετήσια καθιερωµένη γιορτή της Δηµοκρατίας. Γιορτή θα πείτε ήταν, συναντήθηκαν αντάλλαξαν δυο-τρεις τυπικές κουβέντες, ήπιαν το ποτό τους και ευχαριστηµένοι θα επέστρεψαν στην καθηµερινή ρουτίνα. Πολιτισµένα πράγµατα πολιτισµένων ανθρώπων.

Δεν νοµίζω να σκέφτηκαν ότι η Δηµοκρατία βρίσκεται σε παρακµή και κινδυνεύει από τη δική τους στάση και δράση. Δεν θα πέρασε από το µυαλό τους ότι µπορεί να είναι ένοχοι για το χάλι της Δηµοκρατίας µας.

Δεν νοµίζω πολύ περισσότερο να σκέφτηκαν ότι οφείλουν να κινητοποιηθούν υπέρ της ενίσχυσης της Δηµοκρατίας. Τι στο καλό Δηµοκρατία έχουµε, τα κόµµατα λειτουργούν ελεύθερα, η Βουλή είναι τόπος παραγωγής πολιτικής και δεν ξεφεύγει σε ακρότητες, η ελευθερία του λόγου είναι κατοχυρωµένη. Ε, τώρα αν η κυβέρνηση µε πράξεις και παραλείψεις έχει πλήξει το κράτος δικαίου, την ελευθερία των δηµοσιογράφων, έχουµε χρόνο να τα δούµε. Δεν θα ασχοληθούν µε δυσάρεστα θέµατα τη µέρα της γιορτής.

Ναι, αλλά η Δηµοκρατία παρακµάζει µέρα τη µέρα. Οι πυλώνες της δεν πατούν σε στέρεο έδαφος. Δεν είναι µόνο η αποχή από τις εκλογές που φανερώνει ότι οι πολίτες σε ένα τεράστιο ποσοστό δεν αισθάνονται ότι τους ενδιαφέρει και τους αφορά στο δηµοκρατικό παίγνιο όπως διεξάγεται.

Είναι η αποστροφή που αισθάνονται για τους θεσµούς της Δηµοκρατίας.

Αλήθεια πόσο µεγάλος είναι ο κίνδυνος όταν το 70% δεν εµπιστεύεται τη Δικαιοσύνη και ο αρµόδιος υπουργός δηλώνει ότι «δεν γίνεται να αυτονοµηθεί η τρίτη εξουσία», λες και δεν άκουσε ποτέ στη ζωή του για τη διάκριση των εξουσιών; Αν όχι, να του στείλουµε ένα βιβλίο για τον Μοντεσκιέ.

Πόσο µεγάλος είναι ο κίνδυνος όταν το 78% δεν εµπιστεύεται τη Βουλή;

Πόσο ανησυχούν όταν το 82% των νέων δηλώνει δυσαρεστηµένο από το πολιτικό σύστηµα; Πόσο υπεύθυνοι αισθάνονται για το χάλι των κοµµάτων όταν το 87% των πολιτών δηλώνει πως δεν τα εµπιστεύεται;

Πέρασαν αυτά καθόλου από το µυαλό τους; Μπα, δεν νοµίζω. Και δυστυχώς δεν περνούν ούτε τις άλλες µέρες. Οπότε το σαράκι θα συνεχίσει να κατατρώει τους πυλώνες της Δηµοκρατίας.