Η σκηνή αποκαλυπτική. Η δεξιά πτέρυγα της Βουλής χειροκροτούσε. Στα υπόλοιπα έδρανα είτε οι βουλευτές παρέµειναν σιωπηλοί, είτε ήταν κενά γιατί είχαν αποχωρήσει σε ένδειξη διαµαρτυρίας. Ηταν µία εικόνα που φανέρωνε τη µειωµένη αποδοχή του Κωνσταντίνου Τασούλα από τα πολιτικά κόµµατα. Ηταν η αρχή της θητείας ενός Προέδρου της Δηµοκρατίας αµφισβητούµενου στο Κοινοβούλιο, αλλά και στην κοινωνία, ενός Προέδρου που δεν απολαµβάνει της εµπιστοσύνης. Και η εµπιστοσύνη δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται. Και ο Κωνσταντίνος Τασούλας παρά τα διθυραµβικά λόγια του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν την έχει κερδίσει στην προηγούµενη θητεία του ως Πρόεδρος της Βουλής.
Δεν χρειάζεται κανείς να εντρυφήσει στα χρόνια που Προέδρευε της Βουλής. Αρκούν τρία γεγονότα. Τα δύο είναι οι εξεταστικές επιτροπές για τα Τέµπη και τις υποκλοπές, που αποτελούν παράδειγµα προς αποφυγή για τον τρόπο που λειτούργησαν. Οχι µόνο δεν αναζήτησαν την αλήθεια, αλλά η όλη προσπάθεια της πλειοψηφίας που απαρτιζόταν από βουλευτές της Ν.Δ. επικεντρωνόταν πώς θα κρύψουν την αλήθεια, πώς θα µείνουν στο σκοτάδι την ώρα που οι πολίτες ήθελαν φως, περισσότερο φως.
Απλά προήδρευε
Σκεφτείτε πως ακόµα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά την τελευταία τηλεοπτική συνέντευξη αποδοκίµασε την εξεταστική για τα Τέµπη λέγοντας «δεν ήταν η καλύτερη στιγµή της Βουλής». Και τί έκανε ο Κωνσταντίνος Τασούλας; Τίποτα. Συνέχισε απλά να προεδρεύει.
Το τρίτο τον φέρνει αντιµέτωπο όχι µόνο µε τα κόµµατα, αλλά και µε την κοινωνία, που βγήκε στις πλατείες να διαδηλώσει για δικαιοσύνη και οξυγόνο λέγοντας ένα πελώριο όχι στη συγκάλυψη. Τί έκανε ο Κωνσταντίνος Τασούλας. Καταχώνιασε στο συρτάρι του ένα εισαγγελικό πόρισµα, πράξη που ξεσήκωσε τεράστιες αντιδράσεις από τους γονείς των 57 θυµάτων των Τεµπών. Εφτασαν µέχρι του σηµείου να ζητήσουν την απόσυρση της υποψηφιότητάς για την Προεδρία.
Με αυτό το φορτίο, την ταµπέλα του µονοκοµµατικού και χωρίς άλλη προίκα ο Κωνσταντίνος Τασούλας καλείται να πορευτεί και να συγκριθεί µε Προέδρους προερχόµενους από τη δική του παράταξη ή την απέναντι και οι οποίοι ήταν όχι απλώς αποδεκτοί, αλλά είχαν κερδίσει την εµπιστοσύνη των πολιτών. Πώς να συγκριθεί µε έναν Στεφανόπουλο, έναν Παπούλια ή έναν Προκόπη Παυλόπουλο. Δυσανάλογα τα µεγέθη και συντριπτική η σύγκριση. Ακόµα και µε τη… σιωπηλή Κατερίνα Σακελλαροπούλου που ξεκίνησε τη θητεία της ως διακοµµατική Πρόεδρος η σύγκριση είναι σε βάρος του. Και ασφαλώς δεν µπορεί να µπει στη ζυγαριά, ούτε µε τον Κωνσταντίνο Καραµανλή, ο οποίος µπορεί να ήταν µονοκοµµατικός, αλλά είχε ιδιαίτερα µεγάλο πολιτικό βάρος.
Θεσµοί
Στη χώρα όπου οι πολιτικοί θεσµοί (και όχι µόνο), κόµµατα, κυβέρνηση, Κοινοβούλιο δεν απολαµβάνουν της εµπιστοσύνης των πολιτών, ένας Πρόεδρος της Δηµοκρατίας µε κύρος θα µπορούσε να είναι ένας χρήσιµος θεσµός και να αποτελεί το αντίβαρο. Δυστυχώς χάθηκε η ευκαιρία µε την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος κοίταζε προς το εσωτερικό του κόµµατός του όταν αποφάσιζε και όχι προς την κοινωνία και τη χώρα.
Και όπως είχαµε επισηµάνει σε προηγούµενο σηµείωµα, η χώρα τούτους τους πολύ ταραγµένους γεωπολιτικά καιρούς έχει ανάγκη από έναν Πρόεδρο της Δηµοκρατίας ο οποίος µε το κύρος του θα συµβάλλει στην αντιµετώπιση των ανέµων που φυσούν και όλο δυναµώνουν και το ειδικό βάρος του Κωνσταντίνου Τασούλα δεν εγγυάται ότι θα µπορέσει να επωµιστεί αυτό το ρόλο. Μακάρι να κάνουµε λάθος, αλλά δεν νοµίζουµε.
Έλλειµα ηγεσίας
Η Ευρώπη έχει τεράστιο έλλειµµα ηγεσίας. Αποδείχτηκε για πολλοστή φορά µε το τηλεφώνηµα του Ντόναλντ Τραµπ στον Βλαντιµίρ Πούτιν και τη συµφωνία να συναντηθούν και να συζητήσουν τη λήξη του πολέµου στην Ουκρανία. Κάποιοι αναλυτές έκαναν λόγο για νέα… Γιάλτα. Αν φτάσουν µέχρι το διαµοιρασµό του πλανήτη σε ζώνες επιρροής δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Στο νέο πολυπολικό κόσµο που αναδύεται, συµφωνίες των δύο για ολόκληρο τον πλανήτη δεν είναι εφικτές, ούτε έχουν ουσιαστικό νόηµα.
Είναι εφικτές, όµως, συµφωνίες όχι µόνο για την Ουκρανία, αλλά και για την Ευρώπη. Δηλαδή Τραµπ και Πούτιν θα συζητήσουν για την Ευρώπη χωρίς τους Ευρωπαίους, γιατί η συζήτηση και µόνο για την Ουκρανία περιλαµβάνει και την Ευρώπη, ενώ το νέο σύστηµα ασφάλειας της «γηραιάς ηπείρου» χωρίς τους Αµερικανούς, θα γίνει απτή πραγµατικότητα.
Το νέο γεωπολιτικό τοπίο που τείνει να δηµιουργηθεί, οδήγησε το CNN να αναρωτηθεί αν τελειώνει ο «αµερικανικός αιώνας» της Ευρώπης. Αν λάβουµε υπόψη τις δηλώσεις του Ντόναλντ Τραµπ, καθώς και το µήνυµα που κόµισε στους Ευρωπαίους εταίρους ο Αµερικανός υπουργός Αµυνας, να αναλάβουν την ευθύνη της δικής τους ασφάλειας, αποκλείοντας κάθε αµερικανική στρατιωτική εµπλοκή, ακόµη και ειρηνευτική, στην Ουκρανία, η απάντηση θα µπορούσε να είναι θετική.
Χωρίς στόµφα
Οπότε οι Ευρωπαίοι ηγέτες καλούνται να ωριµάσουν και να… χειραφετηθούν θα λέγαµε. Θα πρέπει δηλαδή ο Μακρόν και ο Σολτς ή καλύτερα ο Μερτς, αφού αυτός θα είναι ο νικητής των εκλογών στη Γερµανία και ο επόµενος καγκελάριος, να αρθούν στο ύψος των ιστορικών στιγµών και να καταστήσουν την Ευρώπη αυτοδύναµη και ικανή να σταθεί επάξια δίπλα στις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα. Μπορούν; Η απάντηση δεν µπορεί παρά να είναι ένα ξερό όχι. Δεν έχουν τη στόφα ενός Μιτεράν ή ενός Κολ. Ούτε καν της Μέρκελ.
Πώς θα µπορούσε η απάντηση να είναι διαφορετική όταν στον πόλεµο Ρωσίας-Ουκρανίας υποτάχτηκαν ολοκληρωτικά στις ΗΠΑ και εξυπηρέτησαν τα συµφέροντά της σε βάρος των συµφερόντων των Ευρωπαίων πολιτών;
Δεν χρειάζονται άλλα επιχειρήµατα για να αντιληφθούµε πόσο µικροί είναι οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Αρκεί η ανάρτηση του Νµίτρι Μεντβέντεφ στο Χ µε το οποίο τρολάρει κυριολεκτικά µε ένα προσβλητικό και µειωτικό τρόπο την Ευρώπη. «Η ψυχρή γεροντοκόρη Ευρώπη είναι τρελή από ζήλια και οργή. Δεν ενηµερώθηκε για το τηλεφώνηµα Πούτιν-Τραµπ και ούτε ρωτήθηκε για το περιεχόµενό του ή για τις µετέπειτα δηλώσεις. Αυτό δείχνει τον πραγµατικό της ρόλο στον κόσµο και τις πιθανότητες που έχει να βρει «γαµπρό». Δεν εκπλήσσει κανένα. «Ξέφτισε η µπογιά» της
Ευρώπης. Είναι αδύναµη, άσχηµη και άχρηστη»…
