Θανάσης Λυρτσογιάννης: Συγκάλυψη, ξέπλυµα ευθυνών… και επιβολή της «Γαλάζιας Πατρίδας»

Ερώτηµα κρίσιµο και σοβαρό. Στις πόσες συγκαλύψεις «καίγεται» το πολιτικό κεφάλαιο ενός πρωθυπουργού; Εξαρτάται από τις συγκαλύψεις, θα πείτε. Υποκλοπές, Τέµπη και ΟΠΕΚΕΠΕ είναι χρονολογικά οι τρεις συγκαλύψεις. Οι δύο τελευταίες βρίσκονται σε εξέλιξη, ενώ οι υποκλοπές ήταν µία σηµαντική θεσµική εκτροπή, που είναι πολύ σηµαντική, αλλά έχει το χαρακτηριστικό ότι δεν ακουµπά ευθέως τους πολίτες. Η δεύτερη, τα Τέµπη, έχουν συγκλονίσει τους Ελληνες οι οποίοι κατά εκατοµµύρια κατέβηκαν στους δρόµους και τις πλατείες για να διαδηλώσουν κατά της κυβέρνησης και της επιχείρησης συγκάλυψης, κατά του µπαζώµατος.

Παρά την τεράστια οργή ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δίστασε µετά από µία εξεταστική παρωδία που είχε προηγηθεί, την οποία και ο ίδιος κατέκρινε, να προχωρήσει τώρα σε δύο προανακριτικές-εµπαιγµό για τον Τριαντόπουλο και τον Καραµανλή. Ο ίδιος και οι βουλευτές του δεν δίστασαν οι αθεόφοβοι να παραβιάσουν ακόµα και το σύνταγµα, για να συγκαλύψουν το ποινικό µέρος και να στείλουν τα δύο κυβερνητικά στελέχη στο φυσικό δικαστή για πληµµέληµα.

Κυνισµός

Στα χρόνια της µεταπολίτευσης δεν είδαµε µία κυβέρνηση, ακόµα και µε µεγαλύτερη κοινοβουλευτική δύναµη, τόσο κυνικά και αδίστακτα να κάνει κουρελόχαρτο το σύνταγµα, δεν είδαµε την αλήθεια να βιάζεται τόσο βάναυσα. Η σηµερινή κυβέρνηση λόγω της επικοινωνιακής υπεροπλίας και της αδύναµης αντιπολίτευσης µέχρι τώρα δεν πλήρωνε τις συνέπειες που αναλογούν στις πράξεις. «Ω τέµπορα, ω µόρες», θα λέγαµε και θα επισηµαίναµε πως µεγάλες ευθύνες έχει και η αντιπολίτευση η οποία αδυνατεί να δει κατάµατα την ιστορική της αποστολή, να υπερπηδήσει τον κατακερµατισµό της και ενωµένη να σταθεί απέναντι στην κυβέρνηση, ώστε τουλάχιστον να αποτρέψει τα χειρότερα. Σηµεία των καιρών και των αδύναµων ηγετών.

Ακολούθησε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το οποίο συγκλονίζει µε το µέγεθος και την έκταση της διαφθοράς, που οδηγεί την αντιπολίτευση να µιλήσει για εγκληµατική οργάνωση, χωρίς να έχει άδικο. Πρωτόγνωρη κι αυτή στα πολιτικά χρονικά. Το Μαξίµου και στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ άνοιξε τον τσελεµεντέ και αποφάσισε να ακολουθήσει την πεπατηµένη της συγκάλυψης.

Αδυνατώντας να στείλει δύο υπουργούς σε προανακριτική επέλεξε την εξεταστική σε µία απόπειρα να µπαζώσει το τεράστιο σκάνδαλο, νοµίζοντας ότι θα καταφέρουν να περάσουν κι αυτό τον κάβο.

 Βαριά σκιά… οι ευθύνες

Η Ελλάδα βρίσκεται σε παρακµή, θεσµική και αξιών, γιατί σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, αν ένας υπουργός έχει αποπέµψει υφιστάµενό του, όπως ο Μάκης Βορίδης τον κύριο Βάρρα πρόεδρο του ΟΠΕΚΕΠΕ, γιατί δεν συναινούσε σε απάτες, έχει ποινικές ευθύνες, για τις οποίες θα λογοδοτούσε. Στη χώρα που βρίσκεται νοτίως των Βαλκανίων διατρανώνουν ότι είναι αθώος και µάλιστα δεν διστάζουν δηµόσια µε δηλώσεις να επικαλεστούν την πλειοψηφία στη Βουλή για να υποστηρίξουν την αθωότητα. Τόσο κυνικά, τόσο αλαζονικά. Και µην ξαναµιλήσει κανείς για Κολοµβία. Εχουµε την πρωτιά. Ακόµα και ο χαρακτηρισµός Μπανανία θα µπορούσε να χαρακτηριστεί ελαφρύς.

Επανερχόµενοι στα αρχικό µας ερώτηµα πόσες συγκαλύψεις µπορεί να αντέξει το πολιτικό κεφάλαιο ενός πρωθυπουργού, η απάντηση είναι πλέον πως µε τις υποκλοπές, τα Τέµπη και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ξοδέψει ένα τεράστιο τµήµα. Υπάρχουν δύο ευρήµατα σε δηµοσκόπηση που είδε το φως της δηµοσιότητας την εβδοµάδα που πέρασε, τα οποία θα έπρεπε να ηχήσουν ως καµπάνες στο Μαξίµου και να αποτρέψουν την τρίτη συγκάλυψη.

Στο ερώτηµα ποιος φέρει τη µεγαλύτερη ευθύνη για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ το 38,2% απάντησε ευθέως ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

Πρωτοφανές εύρηµα για τα τελευταία 6 χρόνια τουλάχιστον. Για να κατανοήσετε ακόµα καλύτερα τη σηµασία του θα αναφέρουµε πως στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και τροφίµων που έχει την αρµοδιότητα του αµαρτωλού οργανισµού καταλογίζει ευθύνες µόνο το 9,3%.

Οι απαντήσεις στο δεύτερο ερώτηµα είναι αποκαλυπτικές της αναξιοπιστίας και της αδυναµίας πλέον του πρωθυπουργού. Ρωτήθηκαν «Πιστεύετε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταφέρει να καταπολεµήσει τη διαφθορά και να επιβάλει τη νοµιµότητα µετά την παραδοχή του ότι “δεν διορθώσαµε εγκαίρως τα κακώς κείµενα, όπως στην περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ”;» και απάντησαν αρνητικά σε ποσοστό 77,4% και µόνο το 21,4% απάντησε «Σίγουρα ναι» (7%) και «Μάλλον ναι» (14,4%).

Οταν υπάρχουν αυτά τα ευρήµατα, τα οποία µπορεί να χειροτερέψουν µε τις αποκαλύψεις που θα ακολουθήσουν τον Σεπτέµβριο και ο πρωθυπουργός υποκύπτει στις πιέσεις (δεν θα πούµε εκβιασµούς) δύο υπουργών, τότε το συµπέρασµα πως έχουµε πλέον έναν αδύναµο πρωθυπουργό, έχει και υπουργικές σφραγίδες.

Αν δε, επιβεβαιωθεί ο οιωνός του Αµερικανού επικοινωνιολόγου Σταν Γκρίνµπεργκ πως αν δεν ανακάµψει δηµοσκοπικά η Ν.Δ. ως το τέλος Ιουνίου, πάρα πολύ δύσκολα θα σηµειώσει άνοδο το Φθινόπωρο, η αδυναµία του πρωθυπουργού ενδέχεται να πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις.

 Στην «πρέσα» τα εθνικά θέµατα

Εκτός από τη διαφθορά και τις συγκαλύψεις πλήγµατα δέχεται η κυβέρνηση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η πατρίδα (κι αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο) και στα εθνικά θέµατα και µάλιστα από τη Λιβύη µία χώρα έσχατης αδυναµίας τόσο εσωτερικά, όσο και διεθνώς. Για να αποδειχθεί πως η κυβέρνηση όχι µόνο είναι άτολµη και υποχωρητική, αλλά ακόµα χειρότερα, δεν έχει στρατηγική την οποία υπηρετεί µε διπλωµατική… ευλάβεια. Θυσιάζει τα πάντα στα «ήρεµα νερά» µε την Τουρκία λες και πρόκειται για δόγµα στο οποίο όλοι µένουν πιστοί. Αλλά η Τουρκία το χρησιµοποιεί ως προπέτασµα καπνού και διαρκώς προχωρά σε πρωτοβουλίες σε βάρος της χώρας µας. Και στην περίπτωση της Λιβύης ο κόσµος βοά, αλλά η κυβέρνηση κάνει πως δεν ακούει, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται πίσω και την ωθεί σε ανθελληνικές ενέργειες.

Και αν έχετε την παραµικρή αµφιβολία για την επικίνδυνη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ο Γιάννης Βαληνάκης, καθηγητής πανεπιστηµίου, που διετέλεσε υφυπουργός στις κυβερνήσεις του Κώστα Καραµανλή, θα σας τις διαλύσει µε δύο προτάσεις.

Γράφει ο Γιάννης Βαληνάκης: «Προκαλούν τη νοηµοσύνη οι… διαβεβαιώσεις ότι το νέο χαστούκι απ’ τη Λιβύη αποτελεί «πάγια θέση» της και «δεν παράγει έννοµα αποτελέσµατα». Η συνέχιση της τρέχουσας πολιτικής οδηγεί σε µια Ελλάδα εγκλωβισµένη στα 6νµ. µε µηδενική ΑΟΖ και µια ενοποιηµένη «γαλάζια πατρίδα» από Τουρκία – Λιβύη – Κατεχόµενα σε βάρος του Ελληνισµού.

Παρά την κοινή λογική που αποτύπωσα στο βιβλίο µου («η άτολµη πολιτική οριοθετήσεων οδηγεί στα χειρότερα δυνατά αποτελέσµατα»), όλα δείχνουν να εξελίσσονται εναντίον των εθνικών συµφερόντων».

Συµπέρασµα. Η χώρα δέχεται υπαρξιακού τύπου απειλές και η κυβέρνηση απαντά µε ανόητες ανακοινώσεις. Επικίνδυνα πράγµατα.