Η κατάρα της τρίτης τετραετίας φαίνεται πως έχει διαβρώσει και το Μαξίµου. Λογικό ακούγεται από τη στιγµή που οι δηµοσκοπήσεις έχουν αρχίσει να δείχνουν τη Νέα Δηµοκρατία κάτω από το 25%. Και γιατί είναι τόσο κρίσιµο το 25%; Διότι αν το πρώτο κόµµα πάρει στις εκλογές κάτω από το 25%, τότε παύει να χορηγείται το µπόνους των εδρών και το εκλογικό σύστηµα µετατρέπεται σε απλή αναλογική.
Και τι σηµαίνει αυτό; Σηµαίνει πολύ απλά ότι η Νέα Δηµοκρατία, που κατά τα τωρινά δηµοσκοπικά φαινόµενα θα είναι πρώτο κόµµα δεν θα µπορέσει να σχηµατίσει κυβέρνηση ούτε µε τη βοήθεια του Κυριάκου Βελόπουλου, στην περίπτωση που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έβαζε νερό στο κρασί του, ούτε αν στο σχήµα των δύο έµπαινε και τρίτη η Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Λίγο περίεργο ακούγεται να είναι Βελόπουλος και Λατινοπούλου στην ίδια κυβέρνηση. Αλλά ποτέ µην λες ποτέ, ιδίως όταν πρόκειται για εξουσία, η οποία είναι πάρα πολύ γλυκιά και δύσκολα µπορεί κανείς να την αρνηθεί, εκτός αν µέσω της άρνησης στοχεύει σε κάτι καλύτερο.
Κι αφού οι ένοικοι του Μαξίµου άρχισαν αρχικά να χάνουν τον ύπνο τους και σε δεύτερο χρόνο να βλέπουν εφιάλτες, ξεκίνησαν να κάνουν δεύτερες σκέψεις. Οι πληροφορίες λένε πως κάποιοι µε βαριά καρδιά και άλλοι χωρίς κανένα ενδοιασµό άρχισαν να συλλογίζονται πώς θα ξεπεράσουν τον σκόπελο του 25%. Στο σηµείο αυτό αξίζει να επισηµάνουµε ότι µε ένα ποσοστό 24,99% η Νέα Δηµοκρατία θα εκλέξει 75 βουλευτές. Τεράστια σφαγή.
Εκλογοµάγειρες…
Οσο πλούσια φαντασία κι΄ αν διαθέτουν οι ένοικοι του Μαξίµου άλλος δρόµος για να αυξήσουν την κοινοβουλευτική δύναµη δεν υπάρχει από την αλλαγή στον εκλογικό νόµο. Οσο κι αν απέρριπτε την ιδέα ο Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από µερικούς µήνες, όταν το διακύβευµα ήταν η αυτοδυναµία, τώρα µάλλον δεν θα µπορέσει να αντισταθεί στις προτάσεις των δικών του εκλογοµαγείρων.
Να το επαναλάβουµε µήπως και δεν έγινε κατανοητό. Η αυτοδυναµία πλέον έχει πετάξει για τα καλά σε τόπο χλοερό και το ζητούµενο µπορεί να είναι µόνο η αύξηση του αριθµού των µελών της κοινοβουλευτικής οµάδας (να ανοίξουµε µία παρένθεση και να αναφέρουµε εδώ αν το εκλογικό σύστηµα παραµείνει ως έχει το βράδυ των εκλογών θα µιλάµε για νύχτα του… Αγίου Βαρθολοµαίου. Κλείνουµε την παρένθεση).
Οµως, το εγχείρηµα της αλλαγής του εκλογικού νόµου προσκρούει σε δύο εµπόδια. Το πρώτο είναι να ερµηνευθεί ως σήµα ηττοπάθειας και τα ποσοστά της Νέας Δηµοκρατίας να υποστούν επιπρόσθετη φθορά και µόνο από αυτό το λόγο. Ας υποθέσουµε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ποιών την ανάγκην φιλοτιµίαν αναλαµβάνει το ρίσκο και δίνει το σύνθηµα να ξεκινήσει η επεξεργασία ενός νέου εκλογικού νόµου. Οµως, αυτός σε καµία περίπτωση δεν θα εφαρµοστεί στην πρώτη εκλογική αναµέτρηση, αλλά στη δεύτερη, αφού δεν υπάρχει η απαραίτητη πλειοψηφία στη Βουλή για να ισχύσει στην επόµενη εκλογική αναµέτρηση.
Ας δούµε και δύο µε τρεις ιδέες που ακούστηκαν τους προηγούµενους µήνες. Η µία είναι το εκλογικό σύστηµα να είναι πλειοψηφικό κατά τα πρότυπα της Βρετανίας. Η δεύτερη είναι να µειωθεί το ποσοστό που θα χορηγείται το µπόνους και η τρίτη να αυξηθεί το όριο εισόδου στη Βουλή από το 3% στο 5%.
Εµείς δεν έχουµε παρά να ευχηθούµε καλό κουράγιο στους εκλογοµάγειρους και να έχουν υπόψη τους ότι το τοπίο είναι τόσο ρευστό που είναι πολύ πιθανό, το τοπίο το χρόνο των εκλογών να είναι διαφοροποιηµένο.
Πενήντα ευρώ…
Τους ακούσαµε «εν χορδαίς και οργάνοις» να µας λένε πόσο καλή και σπουδαία είναι η αύξηση των 50 ευρώ στον κατώτατο µισθό και των 30 ευρώ στους µισθούς του Δηµοσίου. Ο πρωθυπουργός και η υπουργός Εργασίας σε πανηγυρικό κλίµα εκθείασαν την απόφασή τους. Το πιο ταπεινό ήταν πως εξάντλησαν τις δυνατότητες της οικονοµίας και των επιχειρήσεων. Τις… έστυψαν κυριολεκτικά!
Και αναρωτιέται ο απλός πολίτης, αυτός που µε την αύξηση θα πάρει 743 ευρώ καθαρά το µήνα: Μα ζουν στην Ελλάδα αυτοί οι άνθρωποι; Εχουν συναίσθηση της κατάστασης που επικρατεί στην αγορά; Πηγαίνουν σούπερ µάρκετ για να διαπιστώσουν που έχουν εκτοξευτεί οι τιµές των βασικών αγαθών; Πληρώνουν ενοίκιο; Μάλλον όχι. Και από τη στιγµή που δεν έχουν συναίσθηση, τους λείπει και η ενσυναίσθηση, µπορούν να πανηγυρίζουν για τα ψίχουλα των αυξήσεων.
Ισως οι υπουργοί θα έπρεπε να υποχρεωθούν να ζήσουν µε 743 ευρώ για ένα µήνα ή καλύτερα κάποιους µήνες, για να αντιληφθούν τι σηµαίνει να φτάνει η στιγµή που µέσα στο µήνα δεν υπάρχει ευρώ στην τσέπη. Γιατί αυτό συµβαίνει για το 60% των εργαζοµένων στον ιδιωτικό τοµέα σύµφωνα µε έρευνα που δηµοσιεύσαµε στην Κυριακάτικη Kontra την περασµένη Κυριακή.
Και τί κάνουν οι 550.000 περίπου που αµείβονται µε τον κατώτατο µισθό; Δύο δουλειές, υπερωρίες και µαχαίρι σε πολλές δαπάνες ακόµα και αναγκαίες. Και οι πιο νέοι παραµένουν στο παιδικό δωµάτιο µε τους γονείς τους µε το ποσοστό αυτών των νέων να είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη. Οι 7 στους 10 Ελληνες µένουν στο σπίτι των γονιών τους, σύµφωνα µε την Eurostat, µε τον µέσο όρο της ηλικίας τους να υπολογίζεται στα 30,7 έτη.
Τίθεται ένα πελώριο ερώτηµα. Τί θα γίνει µε τη µεγαλύτερη απειλή, την υπογεννητικότητα; Πάλι παχιά λόγια και υποσχέσεις θα ακούσουµε για δήθεν βοήθεια, αλλά λύση ουσιαστική δεν πρόκειται να βρεθεί όσο οι νέοι δεν έχουν χρήµατα να κάνουν οικογένεια. Και όσο οι υπουργοί θεωρούν ότι η αύξηση των 30 και των 50 ευρώ µικτά λύνουν το πρόβληµα, ελπίδα δεν υπάρχει.
Οσο δεν γίνεται γενναία αναδιανοµή εισοδήµατος λύσεις δεν θα βρεθούν ούτε για τη ζωή των νέων, ούτε για την υπογεννητικότητα. Είµαστε καταδικασµένοι.
