«Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίµια, πρέπει και να φαίνεται τίµια». Η φράση αυτή του Ιούλιου Καίσαρα µέχρι τώρα ίσχυε για το ελληνικό πολιτικό σύστηµα, αφού εκ του νόµου που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2016 οι συγγενείς πολιτικών δεν µπορούσαν να έχουν εταιρείες στο εξωτερικό. Τουλάχιστον όχι φανερά.
Συγκεκριµένα µέχρι τώρα ίσχυε ένα συγκεκριµένο καθεστώς: Στα µέλη της κυβέρνησης, τους αρχηγούς των κοµµάτων, τους περιφερειάρχες, του δηµάρχους, τους βουλευτές και τους ευρωβουλευτές, τους γενικούς και ειδικούς γραµµατείς της Βουλής και της Γενικής κυβέρνησης απαγορευόταν να έχουν εταιρεία στο εξωτερικό, «είτε αυτοπροσώπως, είτε µε παρένθετα πρόσωπα».
Ήταν µια αναγκαία «οριζόντια» απαγόρευση για όλα τα προαναφερόµενα πολιτικά πρόσωπα, που όµως εξασφάλιζε ότι δεν θα υπήρχε κανένα ενδεχόµενο να µπορούν «να κάνουν δουλειές» ή να εισπράττουν «χορηγίες» στο εξωτερικού µέσω συζύγων, παιδιών, συγγενών πρώτου βαθµού, δηλαδή «η γυναίκα του Καίσαρα φαινόταν τίµια».
Ηταν µία συνθήκη που εξασφάλιζε µία εικόνα εντιµότητας στο πολιτικό σύστηµα, από τον καχύποπτο νεοέλληνα, ο οποίος στη διαδροµή του χρόνου σχηµάτισε την πεποίθηση ότι οι πολιτικοί «τα παίρνουν».
Τώρα η διαβρωτική καχυποψία επιστρέφει αφού οι συγγενείς των προαναφερόµενων προσώπων µπορούν να έχουν εταιρείες στο εξωτερικό, αρκεί αυτές να µην έχουν έδρα σε κράτος µη συνεργάσιµο στον φορολογικό τοµέα ή σε κράτος µε προνοµιακό φορολογικό καθεστώς, δηλαδή σε «φορολογικούς παραδείσους».
Το πλήγµα για τη φήµη του πολιτικού συστήµατος αναµένεται να είναι µεγάλη. Θα το καταλάβουµε αρκεί να αναλογιστούµε πόσο, σύµφωνα µε έρευνες, οι πολίτες δεν εµπιστεύονται την κυβέρνηση, τη Βουλή, τα κόµµατα και τους θεσµούς. Τα ποσοστά είναι θηριώδη και επικίνδυνα για τη λειτουργία της Δηµοκρατίας…
Success story
Στη χώρα που «είσαι ό,τι δηλώσεις», η κυβέρνηση µπορεί να δηλώνει ό,τι στην οικονοµία ζούµε ένα άνευ προηγουµένου success story. Κύριο επιχείρηµά της η καλή εκτέλεση του προϋπολογισµού και προπαντός τα υπερπλεονάσµατα. Τώρα αν τα κονδύλια βρίσκονται από την υπερφορολόγηση, θα είµαστε πιο ακριβείς αν µιλούσαµε για φοροαφαίµαξη, αυτό ουδόλως νοιάζει τους κυβερνώντες.
Για να µην τους αδικήσουµε θα λέγαµε πως άρχισαν να νοιάζονται όταν οι δηµοσκοπήσεις έδειξαν πως η Νέα Δηµοκρατία καταρρέει και βρίσκεται δηµοσκοπικά πολύ κάτω ακόµα και από την επίδοση των ευρωεκλογών. Ετσι, άρχισαν τις δηλώσεις και τις διαρροές για αλλαγές στη φορολογική κλίµακα και πιο συγκεκριµένα στα φορολογικά κλιµάκια και τους φορολογικούς συντελεστές, για µείωση των τεκµηρίων, για αλλαγές στον ΕΝΦΙΑ. Τις αλλαγές στο ΦΠΑ που είχαν υποσχεθεί πριν από χρόνια, τις ξέχασαν. Σκεπάστηκαν από τη σκόνη του χρόνου. Εξάλλου, παρότι είναι άδικος φόρος φέρνει στα ταµεία τεράστια έσοδα.
Και επειδή στην επικοινωνία και την προπαγάνδα είναι εξπέρ, πάλι για success story θα µας µιλήσουν υποστηρίζοντας πως χάρη σε αυτό µπορούν να προχωρήσουν στις φοροελαφρύνσεις.
Ωστόσο, πόσο δικαιούνται να µιλούν για success story όταν υπάρχουν µισθωτοί του ιδιωτικού τοµέα οι οποίοι έχουν να πάρουν αύξηση στο µισθό τους 15 χρόνια.
Πόσο µία οικονοµία χαρακτηρίζεται από success story όταν υπάρχουν εργαζόµενοι και συνταξιούχοι των οποίων τα χρήµατα τελειώνουν τη 18η µέρα του µήνα.
Πόσο success story υπάρχει όταν η αγοραστική δύναµη των πολιτών είναι στον πάτο της Ευρώπης και πιο συγκεκριµένα στην προτελευταία θέση και βρίσκεται πάνω µόνο από τους Βούλγαρους.
Πόσο αισθάνονται ότι ζουν σε µία κοινωνία της οποίας η οικονοµία είναι success story όταν οι νέοι αναγκάζονται να ζουν µε τους γονείς µέχρι την ηλικία των 35 ετών, γιατί δεν µπορούν οικονοµικά να νοικιάσουν µία κατοικία, πολύ δε περισσότερο δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν, γιατί οι µισθοί είναι χαµηλοί.
Πώς µπορούν να µιλούν για success story όταν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και ιδιαίτερα το εµπορικό ισοζύγιο επιδεινώνεται αποκαλύπτοντας το τεράστιο πρόβληµα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονοµίας.
Αλλά για να µην τους αδικούµε, όντως υπάρχει success story για εκείνους που κερδίζουν τεράστια ποσά από την ενέργεια, για τα καρτέλ και δεν ξέρω αν για success story κάνουν λόγο και εκείνοι που δεν πληρώνουν τις υπερωρίες στους εργαζόµενους και δεν τιµωρούνται, καθώς και εκείνοι που αισχροκερδούν.
Ο πιο φτωχός Πρόεδρος
Την εβδοµάδα που πέρασε έφυγε από τη ζωή ο Πέπε Μουχίκα, ο πιο φτωχός πρόεδρος όπως τον αποκάλεσαν. Ηταν πρόεδρος της Ουρουγουάης. Αποτίουµε ένα µικρό φόρο τιµής σε έναν βαθιά φιλοσοφηµένο άνθρωπο, που στα νιάτα του ήταν αντάρτης µέλος των Τουπαµάρος. Είχε ληστέψει τράπεζες ως αριστερός αντάρτης πόλεων – επιβίωσε 15 χρόνια ως φυλακισµένος και αργότερα εξελέγη πρόεδρος της χώρας του.
Προς τιµήν του Πέπε Μουχίκα δηµοσιεύουµε τρεις φιλοσοφικές ψηφίδες.
– «Χάνουµε πολύ χρόνο άσκοπα. Μπορούµε να ζήσουµε πιο ειρηνικά. Πάρτε για παράδειγµα την Ουρουγουάη. Έχει 3,5 εκατοµµύρια ανθρώπους. Εισάγει 27 εκατοµµύρια ζευγάρια παπούτσια. Για ποιο λόγο; Είσαι ελεύθερος όταν ξεφεύγεις από το νόµο της ανάγκης – όταν ξοδεύεις το χρόνο της ζωής σου σε αυτό που επιθυµείς. Αν οι ανάγκες σου πολλαπλασιάζονται, ξοδεύεις τη ζωή σου για να καλύψεις αυτές τις ανάγκες.»
– «Οι άνθρωποι µπορούν να δηµιουργήσουν άπειρες ανάγκες. Η αγορά κυριαρχεί και µας στερεί τη ζωή µας. Η ανθρωπότητα χρειάζεται να εργάζεται λιγότερο, να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο και να είναι πιο προσγειωµένη. Γιατί τόσα πολλά σκουπίδια; Γιατί πρέπει να αλλάζεις το αυτοκίνητό σου; Να αλλάζεις το ψυγείο; Υπάρχει µόνο µια ζωή και τελειώνει. Πρέπει να της δώσετε νόηµα. Αγωνιστείτε για την ευτυχία, όχι µόνο για τον πλούτο».
– «Τι νόηµα µπορούµε να δώσουµε στη ζωή; Ο άνθρωπος, σε σύγκριση µε τα άλλα ζώα, έχει την ικανότητα να βρίσκει έναν σκοπό. Ή όχι. Αν δεν τον βρεις, η αγορά θα σε βάλει να πληρώνεις λογαριασµούς για το υπόλοιπο της ζωής σου. Αν τον βρεις, θα έχεις κάτι για να ζεις. Όσοι ερευνούν, όσοι παίζουν µουσική, όσοι αγαπούν τα σπορ, οτιδήποτε. Κάτι που να γεµίζει τη ζωή σας».
