Θανάσης Λυρτσογιάννης: Η µονόφθαλµη κυβέρνηση και η τυφλή αντιπολίτευση

Στους τυφλούς βασιλεύει ο µονόφθαλµος, λέει ο θυµόσοφος λαός και έχει δίκιο όταν αναφερόµαστε στο σηµερινό πολιτικό σκηνικό. Βασιλεύει µία τραυµατισµένη βαριά κυβέρνηση, που βαρύνεται µε παρακολουθήσεις υπουργών, πολιτικών αντιπάλων, ηγεσίας του στρατού, µε συγκάλυψη αντί του φωτός στην υπόθεση των Τεµπών, µε ακρίβεια, µε υποβάθµιση και πλήγµατα στους θεσµούς, µε στελέχη της που πληρώνονται από ιδιωτικές εταιρείες, µε ένα ΕΣΥ που ταλαιπωρεί τους ασθενείς πολίτες, µε υποβαθµισµένη δηµόσια παιδεία, µε φοροαφαίµαξη στο όνοµα των υπερπλεονασµάτων για να ξεχρεώσουµε νωρίτερα 10 χρόνια το πρώτο µνηµόνιο, µε ψίχουλα και επιδόµατα στους φτωχότερους, µε ανισότητες που πλήττουν τους πλέον αδύναµους πολίτες που χρειάζονται βοήθεια και στήριξη από το κράτος, µε ανασφάλεια που εντείνεται στην Κολοµβία των Βαλκανίων. Μακριά η λίστα.

Και το καίριο ερώτηµα που θέτει κάθε νοήµων κάτοικος αυτής της γωνίας των Βαλκανίων είναι γιατί µία τόσο αµαρτωλή κυβέρνηση παραµένει στη θέση της και δεν πέφτει από τα πολιτικά ανοµήµατα, παρότι όχι µόνο δηµοσκοπικά, αλλά και στις ευρωεκλογές έχει καταρρεύσει.

Η εύκολη απάντηση είναι γιατί η αντιπολίτευση αδυνατεί να σπρώξει πιο κάτω µία κυβέρνηση στριµωγµένη στη γωνία, µία κυβέρνηση που δεν θέλει να εγκαταλείψει το νεοφιλελεύθερο δόγµα της, που γεννά όλα τα προαναφερόµενα προβλήµατα και ανισότητες, µία κυβέρνηση που ευνοεί σκανδαλωδώς τα καρτέλ και τους ισχυρούς που δηλώνουν σύµµαχοί της.

 Πολιτικό παράδοξο

Αυτή την κυβέρνηση η αντιπολίτευση αδυνατεί να τη νικήσει. Θα µπορούσε κανείς να µιλήσει για πολιτικό παράδοξο. Και θα ήταν πολιτικό παράδοξο τις δεκαετίες από τη µεταπολίτευση µέχρι το 2015. Ωστόσο σήµερα δεν είναι καθόλου παράδοξο. Η αντιπολίτευση είναι τυφλή.

Το δεύτερο λογικό ερώτηµα είναι ποιος ευθύνεται. Τα κόµµατα της αντιπολίτευσης και οι ηγεσίες τους ή µήπως οι πολίτες; Ευθύνονται και οι δύο. Δεν θα κανακέψουµε το λαό υιοθετώντας τα περί σοφίας και σωστής επιλογής. Οχι. Οι πολίτες είναι υπεύθυνοι γιατί παρά τις πολλές κυβερνητικές αµαρτίες οι οποίες τους πλήττουν, αρνούνται στο ποσοστό που απαντούν στις δηµοσκοπήσεις να βγουν από το κοµµατικό µαντρί. Και το χειρότερο, κάποιοι, έστω λίγοι, που έφυγαν επιστρέφουν όπως έδειξαν οι τελευταίες δηµοσκοπήσεις.

Σαµατάδες

Ενα άλλο σηµαντικό τµήµα τους ευθύνονται γιατί παρασύρονται από ποµφόλυγες, δεκάρικους κενούς περιεχοµένου, σαµατάδες και τσαµπουκάδες τους οποίους εκλαµβάνουν ως σκληρή αντιπολίτευση. Ευθύνονται γιατί παρασύρονται από τη γοητεία της σκληρής ρητορικής µπουρδολογίας, παρά την απουσία οποιουδήποτε εναλλακτικού προγράµµατος µε προτάσεις και λύσεις στα προβλήµατα της κοινωνίας και τα δικά τους. Επιλέγουν το κενό που κραυγάζει, κι αυτό ασφαλώς δεν είναι δείγµα ενός… σοφού λαού. Είναι δείγµα ενός πλανεµένου λαού.

Τη µεγαλύτερη, όµως ευθύνη, έχουν τα κόµµατα της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Παρότι καθηµερινά διαπιστώνουν πως αδυνατούν κατά µόνας να αντιµετωπίσουν την κυβέρνηση, γιατί ούτε οι προτάσεις τους (όσα έχουν προτάσεις και προγράµµατα), ούτε οι ηγέτες τους συγκινούν τους πολίτες. Είναι γκρίζες φιγούρες και δεν έχουν το χάρισµα της σκηνικής παρουσίας, που έχει ο χαρισµατικός ηγέτης ο οποίος όταν µπαίνει σε µία αίθουσα όλα σταµατούν και κυριαρχεί η λάµψη του, ο ηγέτης που όταν εµφανίζεται στο µπαλκόνι ενθουσιάζονται τα πλήθη και όχι µόνο οι κοµµατικοί κλακαδόροι. Τέτοιο ηγέτη δεν έχει η αντιπολίτευση.

Προγραµµατική συµφωνία

Θα µπορούσαν να συνεργαστούν, να συµπήξουν ένα «λαϊκό Μέτωπο» για παράδειγµα. Να κάνουν µία προγραµµατική συµφωνία. Πράγµα εύκολο αφού οι θέσεις τους στα κύρια, ουσιώδη και σηµαντικά συµπίπτουν. Ναι, αλλά αυτό σηµαίνει ότι κάποιοι θα πρέπει να παραµερίσουν και να παραχωρήσουν το θρόνο σε ένα πρόσωπο µεταξύ αυτών. Και σ’ αυτό είναι αδύνατο να συµφωνήσουν. Προτιµούν την καρέκλα σε ένα µικρό κόµµα από το σκαµπό σε µία µεγάλη οργάνωση.

Αλλά να ξέρουν ότι κάποια στιγµή στο µέλλον θα τους ζητήσουν το λόγο και θα τους καταλογίσουν πολιτική αβελτηρία, γιατί άφησαν τον µονόφθαλµο να κυβερνά. Κι αυτό το µέλλον δεν είναι πολύ µακρινό.

 Τα µνηµόνια είναι εδώ

Η χώρα µπορεί να βγήκε από τα µνηµόνια, αλλά τα µνηµόνια είναι εδώ. Παράδοξο; Δεν νοµίζω. Δύο παραδείγµατα µπορούν να πείσουν και τον κάθε δύσπιστο. Το πρώτο είναι οι συλλογικές συµβάσεις εργασίας οι οποίες καλύπτουν µόνο το 25% των εργαζοµένων και το δεύτερο η εισφορά αλληλεγγύης των συνταξιούχων, η οποία θεσπίστηκε ως προσωρινό µέτρο, αλλά παραµένει σε ισχύ, χωρίς ορατό χρονικό σηµείο κατάργησής της, για να αποδειχτεί ότι στην Ελλάδα ισχύει απόλυτα το «ουδέν µονιµότερον του προσωρινού».

Ετσι, ο συνδυασµός µνηµονιακών µέτρων και νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και πολιτικής προκαλεί µία δυστοπία στο χώρο της εργασίας.

Οι εργαζόµενοι αδυνατούν να έχουν µία αξιοπρεπή ζωή εξαιτίας των χαµηλών αµοιβών, του µεγάλου χρόνου δουλειάς ώστε να τα βγάζουν πέρα και του µικρού ελεύθερου χρόνου που διαθέτουν για τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.

 Μισθοί δεκαοκτώ ηµερών

Στην Κυριακάτικη kontra σας έχουµε πολλές φορές ενηµερώσει για το γεγονός ότι τα χρήµατα σε πολύ µεγάλο αριθµό εργαζοµένων τελειώνουν σε δεκαοκτώ ηµέρες. Και τί µπορούν να κάνουν οι εργαζόµενοι; Είτε να χρησιµοποιήσουν χρήµατα από τις καταθέσεις, αν έχουν καταθέσεις, να ζητήσουν βοήθεια από τους γονείς (ευτυχώς οι οικογενειακοί δεσµοί στη χώρα µας είναι ακόµα ισχυροί) ή να εργαστούν Σαββατοκύριακα και να κάνουν υπερωρίες.

Ερευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ αποκάλυψε ότι οι µισοί Ελληνες εργάζονται παραπάνω από τη σύµβασή τους, καθώς και τα Σαββατοκύριακα. Ωστόσο το 66% αυτών δηλώνει ότι δεν πληρώνεται µέρος ή ολόκληρη την υπερεργασία. Συνέπεια της κυβερνητικής πολιτικής, που αφήνει τους εργοδότες ασύδοτους να αυθαιρετούν καταρρακώνοντας και την αξιοπρέπεια των εργαζοµένων.

Συνέπεια της ασυδοσίας είναι η απόφαση µόνο του 52,4% των επιχειρήσεων να δώσουν αυξήσεις το 2025, σύµφωνα µε έρευνα της MRB για τον ΣΕΒ. Και τι κάνει η κυβέρνηση; Περί της επιτυχηµένης οικονοµίας τυρβάζει, αποδεχόµενη την άρνηση των µισών επιχειρήσεων να δώσουν αυξήσεις.

Στην εργοδοτική αυθαιρεσία συµβάλλει και το µνηµονιακό κατάλοιπο των λίγων συλλογικών συµβάσεων εργασίας οι οποίες, όπως προαναφέρθηκε, καλύπτουν µόνο το 25% των εργαζοµένων, ενώ σύµφωνα µε οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα έπρεπε να καλύπτει τουλάχιστον το 80%.