Και ο πλανητάρχης φοβέρα θέλει, θα λέγαµε παραφράζοντας τη ρήση για τον άγιο. Ακόµη κι αν αυτός είναι ο Ντόναλντ Τραµπ, ο οποίος εµφανίζεται πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και την πολιτική του. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ υποχρεώθηκε σε µία θεαµατική αναδίπλωση (θα το λέγαµε και «κωλοτούµπα») την περασµένη Τετάρτη, παγώνοντας για 90 µέρες τους δασµούς σε όλες τις χώρες πλην Κίνας τους οποίους αύξησε από το 104% στο 145%.
Μία µεγάλη κραυγή ανακούφισης ακούστηκε από τους επενδυτές στα χρηµατιστήρια σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της Γης και από το βαθύ κόκκινο έκαναν ράλι.
Πλούσιο το παρασκήνιο της «κωλοτούµπας» του Ντόναλντ Τραµπ τον οποίο τρόµαξαν και υποχρέωσαν σε αναδίπλωση τα οµόλογα. Η απότοµη πτώση στις αγορές κρατικών οµολόγων των ΗΠΑ -που αποτελούσαν παραδοσιακά καταφύγιο για τους επενδυτές σε περιόδους κρίσεων και µάλιστα θεωρούνται ως το ασφαλέστερο- αποκάλυψε µε τον πιο εµφατικό τρόπο πως οι οικονοµικές επιπτώσεις της στρατηγικής του προέδρου είναι δυνητικά χειρότερες από ό,τι είχαν προβλέψει προηγουµένως οι σύµβουλοί του.
Ξεπούληµα οµολόγων
Το ξεπούληµα των κρατικών οµολόγων των ΗΠΑ τις τελευταίες 48 ώρες πριν την αναδίπλωση προκάλεσε συναγερµό σχετικά µε τις επιπτώσεις των δασµών του Ντόναλντ Τραµπ. Οι επενδυτές «ξεφορτώνονταν» την ιδέα πως οι Ηνωµένες Πολιτείες, που επί µακρόν αποτελούσαν το θεµέλιο της παγκόσµιας οικονοµίας, δεν αποτελούν πλέον ασφαλές καταφύγιο για τα κεφάλαιά τους. Οι απότοµες πωλήσεις κρατικών οµολόγων -σε συνδυασµό µε τη χαµηλή ζήτηση για την πώληση νέων κρατικών οµολόγων των ΗΠΑ- επιβεβαίωσαν πως οι ξένες χώρες απέχουν από την αγορά νέων κρατικών οµολόγων των ΗΠΑ και πωλούν το χρέος που έχουν. Εξέλιξη που θα µπορούσε να προκαλέσει τεράστια αποσταθεροποίηση για την οικονοµία των ΗΠΑ.
Ο υπουργός Οικονοµικών Σκοτ Μπέσεντ µετέφερε απευθείας στον Τραµπ αυτές τις ανησυχίες του την Τετάρτη σε µια συνάντηση που προηγήθηκε της ανακοίνωσης.
Επίσης, τα τηλεφωνήµατα σε κορυφαίους συµβούλους του Λευκού Οίκου από βασικούς συµµάχους της επιχειρηµατικής κοινότητας επικεντρώνονταν όλο και περισσότερο στις ανησυχητικές εξελίξεις στην αγορά οµολόγων – ζητώντας υποχώρηση του Τραµπ.
Ο πλανητάρχης δεν άντεξε τις πιέσεις από την αγορά οµολόγων. Ο ίδιος αναγνώρισε ότι παρακολουθούσε στενά την αναταραχή. «Η αγορά οµολόγων είναι πολύ δύσκολη, την παρακολουθούσα», δήλωσε ο Ντόναλντ Τραµπ στους δηµοσιογράφους µετά την ανακοίνωση της απόφασης για «πάγωµα» των δασµών.
Στο τέλος της µέρας ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έκανε ακόµα µία ανάρτηση. «Τι µέρα, αλλά έρχονται κι άλλες σπουδαίες µέρες !!!» έγραψε, λίγο µετά τα µεσάνυχτα, ώρα Αµερικής σε ανάρτησή του στο Truth Social, η οποία ερµηνεύτηκε ως ένδειξη αισιοδοξίας.
Και τώρα το µεγάλο ερώτηµα είναι τι µέλλει γενέσθαι. Οι δασµοί του Τραµπ έφεραν τις αγορές παγκοσµίως στα πρόθυρα του ολέθρου και την παγκόσµια οικονοµία σε πορεία πρόσκρουσης στον τοίχο. Το φρένο Τραµπ απέτρεψε τα χειρότερα.
Ανατολίτικο παζάρι
Τώρα αρχίζει το µεγάλο παζάρι. Το µεγαλύτερο που έγινε στην ανθρώπινη ιστορία. Η Ευρώπη πρότεινε διαπραγµατεύσεις µε στόχο τους µηδενικούς δασµούς ανάµεσα στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Επίσης, όπως αποκάλυψαν οι Αµερικανοί, πάρα πολλές χώρες πρότειναν διαπραγµατεύσεις για να ρυθµίσουν τις µεταξύ τους εµπορικές σχέσεις.
Οι επόµενες 90 µέρες είναι κρίσιµες και, όπως εκτιµούν ειδικοί και αναλυτές, αν οι διαπραγµατεύσεις καταλήξουν σε συµφωνίες αναµένεται να αναδιατάξουν το παγκόσµιο εµπόριο.
Αποµένει το µπρα ντε φερ του Τραµπ µε τον Σι, το οποίο βεβαίως προκαλεί τριγµούς στην παγκόσµια οικονοµία και προβλήµατα σε πολλές χώρες στις οποίες θα στραφεί η Κίνα για να εξάγει τα προϊόντα που δεν θα κατευθύνονται στις ΗΠΑ.
Για τις σχέσεις των ΗΠΑ µε την Κίνα θα µπορούσαµε να πούµε πως βαδίζουν σε αχαρτογράφητα νερά και το κυρίαρχο στοιχείο είναι ο στρατηγικός ανταγωνισµός των δύο υπερδυνάµεων που σηµαίνει ότι ο Ντόναλντ Τραµπ προσπαθεί να αποδυναµώσει την αντίπαλο χώρα.
Ο «κανένας»…
Οταν στις δηµοσκοπήσεις ο «κανένας» είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός, γίνεται αντιληπτό και από τον πλέον αδαή, πως στη χώρα υπάρχει πρόβληµα ηγεσίας. Σήµερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει εκείνη η λαµπερή πολιτική προσωπικότητα που θα συνεγείρει τους πολίτες, θα τους εµπνεύσει, θα τους µεταλαµπαδεύσει το όραµά του και θα τους οδηγήσει στην επίτευξη του στόχου. Η γύµνια ηγεσίας είναι ορατή δια γυµνού οφθαλµού.
Το πρόβληµα είναι εντονότερο στην αντιπολίτευση, όπου οι πολίτες δεν ακούν τους αρχηγούς των κοµµάτων, µε εξαίρεση και συγκυριακά λόγω των Τεµπών, την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το έδειξε και δηµοσκόπηση όταν στο ερώτηµα «στο υποθετικό σενάριο που όλα τα κόµµατα είχαν για αρχηγό διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που έχουν τώρα ποιο κόµµα θα ψηφίζατε», τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ υπερδιπλασιάστηκαν, ένδειξη ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Σωκράτης Φάµελλος δεν συγκινούν τους ψηφοφόρους. Η Πλεύση Ελευθερίας καταβαραθρώθηκε στο 2,9% από 14,2%, αποκαλύπτοντας ότι το κόµµα είναι προσωποπαγές, ενώ και στη Νέα Δηµοκρατία υπήρξε άνοδος στο 25,3% από 23,2%, που αποτελεί ένδειξη αδυναµίας και µειωµένης αποδοχής, έστω µικρής, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Και επειδή αρχηγό δεν είναι δυνατόν να αλλάζεις κάθε λίγο και λιγάκι, θα πρέπει το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσουν πού είναι το λάθος.
Το πρώτο που οφείλουν να εξετάσουν είναι η επικοινωνία. Αν δηλαδή ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Σωκράτης Φάµελλος επικοινωνούν ή όχι µε τους πολίτες. Αν εκπέµπουν σε µήκος κύµατος που οι πολίτες συντονίζονται, αν έχουν τον ίδιο κώδικα επικοινωνίας, αν µιλούν την ίδια γλώσσα και όχι την ξύλινη πολιτική ή αν το µήνυµά τους εξαιτίας των προαναφερθέντων προβληµάτων (ενός ή όλων) δεν τους αγγίζει, οπότε είτε το εκπέµπουν, είτε όχι το αποτέλεσµα είναι µηδενικό.
Οφείλουν να εξετάσουν αν στην εποχή της κυριαρχίας της εικόνας, η δική τους εικόνα είναι ελκυστική ή ακριβέστερα γιατί δεν είναι ελκυστική µε αποτέλεσµα να περνούν απαρατήρητοι ή να εµφανίζονται βαρετοί και τέλος γιατί δεν καταφέρνουν να οικοδοµήσουν σχέσεις εµπιστοσύνης µε τους πολίτες. Στο τελευταίο µπορεί να ευθύνεται και το όχηµα που χρησιµοποιούν, το κόµµα τους δηλαδή να κουβαλά αµαρτίες του παρελθόντος. Το ΠΑΣΟΚ από τη συµµετοχή στην κυβέρνηση Σαµαρά και ο ΣΥΡΙΖΑ από τη διακυβέρνηση της χώρας και την περίοδο Κασσελάκη, την περίοδο «σουργελοποίησης» όπως την αποκάλεσε ο Παύλος Πολάκης.
