Το διάβημα Καραμανλή να ανακοινώσει ότι κρεμάει τα
κοινοβουλευτικά του παπούτσια προβλήθηκε και αναλύθηκε
δεόντως από τα ΜΜΕ και κάθε πολιτικό στέλεχος κόμισε κι εκείνο
στον δημόσιο διάλογο την δική του ανάγνωση.
Πολλοί έσπευσαν να προεξοφλήσουν ότι το «στένεμα» της δράσης
που αναστέλλεται σε «κοινοβουλευτική» -και όχι εν γένει σε
πολιτική- δείχνει τις βλέψεις του είτε να παίξει ρόλο στην «επόμενη
μέρα» της ΝΔ, είτε να εγγράψει υποθήκες για Πρόεδρος της
Δημοκρατίας, πρωθυπουργός κοινής αποδοχής και άλλα ηχηρά
παρόμοια. Άλλοι, πάλι, έσπευσαν να συνταιριάξουν την απόφαση
του πρώην πρωθυπουργού και την απουσία κάθε αναφοράς
ονομαστικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη με την διαφωνία που
εξέφρασε το περασμένο καλοκαίρι από τα Ανώγεια, αναφορικά με
τις υποκλοπές.
Όμως, όλες οι παραπάνω εκδοχές αλλά και όσες ακόμη μπορεί να
σκεφτεί κανείς προέρχονται από ανθρώπους που λογικά
συμφωνούν σε ένα κοινό συμπέρασμα: ότι για τις κινήσεις
Καραμανλή μπορούν να διατυπωθούν εικασίες και υποθέσεις και
τίποτα πέραν αυτού. Άλλωστε, ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ο ίδιος έχει
κάτι στο μυαλό του, είναι πολύπειρος στην πολιτική και γνωρίζει
πως δεν μπορεί να είναι βέβαιος για καμία εξέλιξη: η θητεία της
Προέδρου της Δημοκρατίας λήγει σε δύο χρόνια και, ως εκ τούτου,
ουδείς γνωρίζει ποιος θα κυβερνά και ποιοι θα είναι οι συσχετισμοί
τότε. Το κατά πόσον θα μπορέσει να παίξει ρόλο στην «επόμενη
μέρα» της ΝΔ εξαρτάται από το πότε και πώς θα φύγει ο Κυριάκος
Μητσοτάκης. Ενώ τα χάλια στα οποία άφησε τη χώρα σίγουρα δεν
αποτελούν το καλύτερο εχέγγυο για να προστρέξει σε εκείνον το
πολιτικό σύστημα αν, ο μη γένοιτο, χρειαστεί μία «κυβέρνηση
σωτηρίας» ή κάτι τέτοιο. Αφήστε που κάτι τέτοιο θα ήταν κάρφος
εν τω οφθαλμώ για όλο τον προοδευτικό και δημοκρατικό τόξο
–και σίγουρα για το ΠΑΣΟΚ που το 2009 σήκωσε δυσανάλογα
μεγάλο βάρος της χρεοκοπίας της χώρας.
Ενώ, λοιπόν, όλα τα παραπάνω αποτελούν αβεβαιότητες, επί των
οποίων προφανώς ένας μπαρουτοκαπνισμένος πολιτικός όπως ο
Καραμανλής δε θα στήριζε μία τόσο σοβαρή απόφαση όπως το να
ρίξει τίτλους τέλους στην πολιτική του διαδρομή, υπάρχει κάτι που
είναι βέβαιο: πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν ο ίδιος
αρέσκεται στην σιωπή είτε εκ χαρακτήρος είτε ως στρατηγική,
πάντα θα χρωστά μία εξήγηση γιατί άφησε –ειδικά από το 2007 ως
το 2009- την οικονομία να «ξεχειλώσει» και την χρεοκοπία να
καταστεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
