Το σχεδόν ολονύχτιο παζάρι κατά την πρώτη ημέρα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής ώστε οι «26» να… καταφέρουν να άρουν το βέτο της Ουγγαρίας και να αποφασιστούν κοινές κυρώσεις από τους «27» σε βάρος της Ρωσίας, επιβεβαίωσαν αυτό που έλεγαν πολλοί παρακολουθώντας όλο το διπλωματικό παρασκήνιο και το παζάρι που διεξαγόταν εδώ και μέρες στις Βρυξέλλες, κατά την προετοιμασία του λεγόμενου 6 ου πακέτου κυρώσεων: ότι, δηλαδή, οι κυρώσεις έφτασαν στα όριά τους και πλέον, περισσότερο θα δοκιμάζουν την συνοχή και το «πρόσωπο» της Ευρώπης στη διεθνή κοινότητα, παρά την αντοχή του Πούτιν και της ρωσικής οικονομίας.
Εξάλλου, αν διαβάσει κανείς τα «ψιλά γράμματα» του συμβιβασμού που επετεύχθη τα ξημερώματα της 31 ης Μαΐου στις Βρυξέλλες, θα διαπιστώσει ότι η Ουγγαρία, η Τσεχία και άλλες δύο χώρες έχουν πάρει… εξαιρέσεις από τις κυρώσεις σε σχέση με το ρωσικό πετρέλαιο, ενώ η επιτυχία του συμβιβασμού έγκειται στην… εθελοντική «αυτοδέσμευση» της Γερμανίας και της Πολωνίας ότι θα εφαρμόσουν το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο.
Με αυτά τα δεδομένα, αλλά και επειδή η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν τελειώνει αύριο (και ακόμη κι αν τελείωνε, προφανώς δε θα ήταν και δε θα έπρεπε να ήταν όλα «μέλι-γάλα»στη σχέση Δύσης-Ρωσίας από μεθαύριο…), πρέπει να ανοίξει μία συζήτηση για την αποτελεσματικότητα των κυρώσεων και την στρατηγική απομόνωσης της Ρωσίας που θα πρέπει να ακολουθηθεί εφεξής.
Είναι αποκαλυπτικά όσα έγραφε προχθές το έγκυρο συνδρομητικό «Kreport» των Κώστα Καλλίτση-Παύλου Τσίμα για την «ιστορία» των κυρώσεων. «Πρώτη φορά στην ιστορία, η Κοινωνία των Εθνών –το προκάτοχο σχήμα του σημερινού ΟΗΕ που ιδρύθηκε από τους νικητές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1919- επέβαλλε σκληρές οικονομικές κυρώσεις στην Ιταλία του Μουσολίνι το 1935 μετά την επίθεση της στην Αιθιοπία. Οι επιπτώσεις των κυρώσεων αποδείχθηκαν διαχειρίσιμες από το Φασιστικό Καθεστώς, καθώς η εξωτερική απειλή προκάλεσε συσπείρωση γύρω από τον Ντούτσε», σημειώνει, για να προσθέσει: «Κυρώσεις επιβλήθηκαν: Στην Κούβα στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Στο Ιράκ στο διάστημα μετά την καταιγίδα της ερήμου την Άνοιξη του 1991 μέχρι την ανατροπή του Σαντάμ την άνοιξη του 2003 με την αμερικανική εισβολή. Στη Λιβύη του Καντάφι το 1992 όταν πρόεκυψαν στοιχεία για εμπλοκή της Τρίπολης στην τραγωδία του Λοκερμπί. Στο Ιράν για την άρνηση του να θέσει υπό διεθνή έλεγχο το πυρηνικό του πρόγραμμα. Το κύμα κορυφώθηκε το 2014 όταν η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία με την επιβολή κυρώσεων που σχολιάσθηκαν τότε ως συμβολικές».
«Οι παραπάνω περιπτώσεις επιβολής διεθνών κυρώσεων είναι ένα ετερόκλητο σύνολο με έναν κοινό παρονομαστή: Σε καμιά περίπτωση δεν οδήγησαν τις παραβάτριες χώρες σε συνθηκολόγηση αλλά ούτε και προκάλεσαν αντικαθεστωτικές εξεγέρσεις». Αν, λοιπόν, στη θέση μεσαίων χωρών που είχαν απλώς φιλοδοξία να γίνουν ή να παραμείνουν υπολογίσιμες περιφερειακές δυνάμεις βάλει κανείς μεγάλες και πολύ δυνατές χώρες όπως η Ρωσία, που διαθέτει και την «υποδομή» της Σοβιετικής Ένωσης, τότε είναι σαφές ότι οι κυρώσεις κινδυνεύουν όχι απλώς να καταστούν αναποτελεσματικές, αλλά να μην πλήξουν περισσότερο εκείνους που τις αποφασίζουν παρά εκείνους που τις υφίστανται. Συν τοις άλλοις, σε συνθήκες παγκοσμοποίησης δεν είναι σαφές πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτές οι κυρώσεις να γυρίσουν «μπούμερανγκ» στη Δύση ή να προκαλέσουν απρόβλεπτες συνέπειες.
Με αυτά τα δεδομένα, αλλά και επειδή άλλες είναι οι ανάγκες και η «ευαλωτότητα» της Ευρώπης και άλλοι οι σκοποί, τα συμφέροντα και οι αντοχές των ΗΠΑ, στις Βρυξέλλες πρέπει να ανοίξει μία σοβαρή συζήτηση μακράς πνοής και στρατηγικής φύσης για την μεσομακροπρόθεσμη «απεξάρτηση» από κάθε οικονομική συναλλαγή με τη Ρωσία, αλλά με έναν τρόπο που θα πλήττει εκείνη και όχι τους λαούς της Ευρώπης.
