Σε επίπεδο διακηρύξεων, περισσεύουν οι περιγραφές της
«επόμενης μέρας» μετά τις εκλογές, αφού κάθε κόμμα μας λέει, με
περισσότερη ή μικρότερη σαφήνεια, τί θα κάνει –ή, καλύτερα, τί…
προτίθεται να κάνει- μετά τις εκλογές.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει ότι θα οδηγήσει τη χώρα σε
δεύτερες εκλογές –μάλιστα, με έναν τρόπο εμμονικά αντιθεσμικό
έχει προεξοφλήσει ότι θα «κάψει» την διερευνητική εντολή που θα
τού ανατεθεί ώστε να «κάψει» και την απλή αναλογική,
αδιαφορώντας για τις προβλέψεις του εκλογικού νόμου, για το
«πνεύμα» του συνταγματικού νομοθέτη που περιγράφει τις
εκλογές ως ύστατη λύση, αλλά και για τα μηνύματα που θα
αποστέλλει η κοινωνία μέσω της κάλπης της απλής αναλογικής.
Ο Αλέξης Τσίπρας, από πλευράς του, μιλάει για προοδευτική
διακυβέρνηση, αλλά επιμένει ότι όλα περνούν μέσα από την
πρωτιά του κόμματός του.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, πάλι, επιχειρεί να συντηρεί όλα τα σενάρια
ανοιχτά –μαζί με τα κανάλια διαρροής ψηφοφόρων τόσο από τη
ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ- και προσπαθεί πάση θυσία να
φτάσει ως την παραμονή των εκλογών με αυτή τη… δημιουργική
ασάφεια.
Όλα αυτά είναι απολύτως εύλογα, αφού κάθε κόμμα και κάθε
αρχηγός λένε αυτά που υπηρετούν την τακτική τους: ο Κυριάκος
Μητσοτάκης θέλει να σύρει τη χώρα σε δεύτερες εκλογές για να
πετύχει την αυτοδυναμία, ο Νίκος Ανδρουλάκης θέλει να έχει
ελπίδες προσέλκυσης και των αμφιταλαντευόμενων μεταξύ
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ψηφοφόρων, αλλά και των
αμφιταλαντευόμενων μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ενώ ο Αλέξης
Τσίπρας επιμένει στην πρωτιά για να την πετύχει ή, τελοσπάντων,
για να μειώσει όσο το δυνατόν μπορεί την ψαλίδα με τη ΝΔ.
Όμως, όσο εύλογο είναι ότι οι πολιτικοί αρχηγοί μιλούν για την
επομένη των εκλογών έχοντας στο νου τους το περιεχόμενο της
ίδιας της κάλπης, άλλο τόσο αυτονόητο είναι πως τα ίδια τα
«μαθηματικά» της κάλπης μπορεί να τινάξουν όσα λένε τώρα οι
αρχηγοί στον αέρα.
Για παράδειγμα, αν η ΝΔ κόψει πρώτη το νήμα με ένα ποσοστό
κοντά στο 30 ή 31% (καλά, αν έρθει δεύτερη τελείωσε, δεν το
συζητάμε…), δεν είναι τόσο απλό να υποστηρίξει ο Κυριάκος
Μητσοτάκης ότι θα υποβάλει την χώρα σε ακυβερνησία και
αστάθεια ενός μηνός για να πετύχει αυτοδυναμία, όταν αυτό θα
απαιτεί… 8 ποσοστιαίες μονάδες άνοδο των ποσοστών του
κόμματός του.
Επίσης, αν ακόμη και από την θέση του δεύτερου, τα ποσοστά του
ΣΥΡΙΖΑ ξεπεράσουν το 32% των εκλογών του 2019 και του
ΠΑΣΟΚ υπερβούν το 12%, τότε αν «βγαίνουν» τα κουκιά είναι
προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας δε θα μπορεί να προσπεράσει
έτσι απλά την –μαθηματική- δυνατότητα συγκρότησης
προοδευτικής κυβέρνησης –και προφανώς δεν είναι «κυβέρνηση
ηττημένων» μία κυβέρνηση δύο κομμάτων που τα ποσοστά τους
αθροιζόμενα θα εκφράζουν σχεδόν το 50% του εκλογικού
σώματος…
Επίσης, καλές οι διακηρύξεις του Νίκου Ανδρουλάκη ότι «εμείς θα
καταθέσουμε το πρόγραμμά μας και όποιος θέλει οπίσω μας
ελθείν», όμως αν οι πολίτες «κουρέψουν» τις προσδοκίες του
προέδρου του ΠΑΣΟΚ για ένα διακριτό ποσοστό και αν τα
μαθηματικά «βγαίνουν» για κυβέρνηση με έναν από τους δύο
«μεγάλους», τότε θα πρέπει να βρει πολύ καλά επιχειρήματα για
να αρνηθεί να δώσει λύση στο πολιτικό αδιέξοδο –αν, φυσικά, είτε
ο κ. Μητσοτάκης είτε ο κ. Τσίπρας θελήσουν να απευθυνθούν σε
εκείνον.
Σε απλά ελληνικά, πριν τις εκλογές λέγονται πολλά. Όμως, ακόμη
κι αν οι βασικοί πρωταγωνιστές εννοούν όσα λένε, τα «νούμερα»
είναι εκείνα που θα κρίνουν τις εξελίξεις.
