Σταύρος Αυγουστίδης: «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» – 51 χρόνια µετά την τουρκική εισβολή και κατοχή, συνεχίζουµε για δίκαιη και βιώσιµη λύση του Κυπριακού

Πρέσβης της Κυπριακής Δηµοκρατίας στην Αθήνα

Πενήντα ένα χρόνια συµπληρώνονται φέτος από τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου του 1974. Η Κύπρος βίωσε τότε δύο βαθύτατες εθνικές τραγωδίες: το προδοτικό πραξικόπηµα της 15ης Ιουλίου και την τουρκική στρατιωτική εισβολή που ακολούθησε στις 20 Ιουλίου.

Δύο γεγονότα που σφράγισαν ανεξίτηλα την ιστορική πορεία του κυπριακού ελληνισµού και εξακολουθούν να καθορίζουν το παρόν και το µέλλον του τόπου µας.

Η µνήµη του «µαύρου» καλοκαιριού του 1974, επιµένει και συνεχίζει να στοιχειώνει τη σκέψη και την ψυχή του Ελληνισµού, καθώς η µαρτυρική Κύπρος εξακολουθεί να µατώνει, µοιρασµένη και αδικαίωτη.

Η Τουρκία, κατά κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, του Χάρτη των Ηνωµένων Εθνών και των θεµελιωδών αρχών σεβασµού της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών, προχώρησε σε στρατιωτική εισβολή στην Κυπριακή Δηµοκρατία. Η επιχείρηση αυτή – και η δεύτερη φάση της, τον Αύγουστο του 1974 – είχαν τραγικές συνέπειες:

Βία, θάνατος, ξεριζωµός. Πεσόντες, αγνοούµενοι, πρόσφυγες. Κατοχή, εποικισµός, κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωµάτων. Σφετερισµός περιουσιών, συνεχής στρατικοποίηση, λεηλασία της πολιτιστικής και θρησκευτικής µας κληρονοµιάς, αλλοίωση της ιστορικής ταυτότητας του τόπου µας.

Αυτά είναι τα σκληρά και αδιάψευστα τεκµήρια της κυπριακής τραγωδίας, η ζωντανή απόδειξη µιας συνεχιζόµενης και κατ’ εξακολούθηση διεθνούς παρανοµίας εις βάρος της Κυπριακής Δηµοκρατίας.

Ανεξάρτητα, όµως, από τις δύσκολες προκλήσεις δεν καταθέτουµε την ελπίδα και συνεχίζουµε ενωµένοι, προσηλωµένοι, µε αποφασιστικότητα, όραµα, µεθοδικότητα και πλήρη επίγνωση της πραγµατικότητας και της κρισιµότητας των καιρών, τον αγώνα µας για τη δικαίωση και την επανένωση της Κύπρου.

Αυτή είναι η επιβεβληµένη οφειλή προς τα παιδιά µας και τις επερχόµενες γενιές που έχουν το δικαίωµα να ζήσουν σε ένα σύγχρονο, λειτουργικό, ευρωπαϊκό κράτος, σε µια πατρίδα χωρίς συρµατοπλέγµατα και στρατούς κατοχής.

Στον συνεχιζόµενο αυτόν αγώνα µας, γνωρίζουµε καλά ότι δεν είµαστε µόνοι, καθώς νιώθουµε, διαχρονικά, αµέριστη, την αδελφική και έµπρακτη συµπαράσταση της Ελλάδας και του απανταχού Ελληνισµού, που συµπορεύεται και µοχθεί µαζί µας, σηµαντικό έρεισµά µας σε όλες τις προσπάθειές µας έναντι της τουρκικής αδιαλλαξίας.

 Οµοψυχία

Στη γραµµή του ιερού αυτού καθήκοντος, µε εθνική ενότητα και οµοψυχία, µε την Ελλάδα στο πλευρό µας και ως µέλη της µεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας, αγωνιζόµαστε για την εξεύρεση µιας λύσης που θα κατοχυρώνει την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της ενωµένης Κύπρου, ως κράτους µέλους της Ευρωπαϊκή Ένωσης και του Οργανισµού Ηνωµένων Εθνών µε µία και µόνη διεθνή προσωπικότητα, µία και µόνη κυριαρχία, µία και µόνη ιθαγένεια.

 Ψηφίσµατα του ΟΗΕ και ευρωπαϊκό κεκτηµένο

Η επιδίωξή µας παραµένει σταθερά προσανατολισµένη στην εξεύρεση µίας συνολικής, δίκαιης και βιώσιµης λύσης του Κυπριακού προβλήµατος, η οποία θα είναι απολύτως σύµφωνη µε τα σχετικά Ψηφίσµατα των Ηνωµένων Εθνών, θα σέβεται το ευρωπαϊκό κεκτηµένο, και θα ευθυγραµµίζεται πλήρως µε τις θεµελιώδεις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οικογένεια της οποίας ανήκει ισότιµα και η Κυπριακή Δηµοκρατία.

Σε αυτό τον διαρκή αγώνα, η Ελλάδα υπήρξε και παραµένει πολύτιµος και αµετάθετος αρωγός. Ο δεσµός Ελλάδας και Κύπρου είναι ιστορικά θεµελιωµένος, αδιάσπαστος και ζωτικής σηµασίας. Η συµπαράταξη των δύο κρατών και η ενότητα του απανταχού Ελληνισµού αποτελούν την ισχυρότερη µας ασπίδα.

Η σηµερινή επέτειος είναι ηµέρα τιµής, µνήµης και στοχασµού. Αποτίνουµε φόρο τιµής στους πεσόντες, αγκαλιάζουµε µε σεβασµό τις οικογένειες των αγνοουµένων, στεκόµαστε δίπλα στους εγκλωβισµένους και τους πρόσφυγες. Και ταυτόχρονα, δεσµευόµαστε ξανά και αµετάκλητα ότι θα συνεχίσουµε τον αγώνα έως την πλήρη απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου.

Η ιστορική µνήµη και η αντίσταση στη λήθη και την αδράνεια του χρόνου είναι καθήκον όλων µας. Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία της φράσης-σύµβολο για την Κυπριακή Τραγωδία: «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ».

Δεν ξεχνούµε διότι δεν έχουµε το δικαίωµα να ξεχάσουµε, όταν πενήντα ένα χρόνια µετά την εισβολή αναζητούµε, ακόµη, αγνοούµενους και εξακολουθούµε να θάβουµε τους νεκρούς µας στην Κύπρο και την Ελλάδα.

Πενήντα ένα χρόνια είναι πράγµατι πολλά. Ας µην κάνουµε, όµως, το λάθος, να µετρούµε τον χρόνο µε τα µέτρα της ανθρώπινης ζωής, ούτε µε τα όρια της προσωπικής µνήµης, καθώς, εδώ, πρέπει να µετρήσει η συλλογική µνήµη, έτσι όπως µετρά τον χρόνο η Ιστορία, απέναντι στην οποία παραµένουµε όλοι υπόλογοι.

Ας µην παραβλέπουµε ότι κάθε ηµέρα που περνά, δυσχεραίνει ακόµη περισσότερο τις προσπάθειες για την απελευθέρωση και την επανένωση του µαρτυρικού νησιού µας και των ανθρώπων του.

Έχοντας, επίγνωση του αδυσώπητου χρόνου και του µεγάλου χρέους µας προς την Πατρίδα, όλοι µαζί, ενωµένοι, οφείλουµε, µε συναίσθηση της ιστορικής µας ευθύνης, να συνεχίσουµε τον αγώνα για τη δικαίωση της Κύπρου, αξιοποιώντας όλες τις δυνάµεις µας.

Η ιστορική µνήµη µάς διδάσκει. Η αλήθεια µάς καθοδηγεί. Η ενότητα µάς θωρακίζει. Και η δικαίωση της Κύπρου παραµένει ο σταθερός, αδιαπραγµάτευτος εθνικός µας στόχος.