Οι πρόσφατες ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό (λόγω της αποστασίας της οµάδας Κασσελάκη) έφεραν το ΠΑΣΟΚ τεχνικά, όχι πολιτικά, στο ρόλο της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Ένα ΠΑΣΟΚ, όµως, διαφορετικό από το ΠΑΣΟΚ, που γνώρισα στα νιάτα µου, όταν -τότε – πάλευα µέσα από τις γραµµές του. Αναφορικά τώρα µε τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ο Πρόεδρός του, Σωκράτης Φάµελλος, προχώρησε ήδη σε γενικό πολιτικό προσκλητήριο, στα πλαίσια ενός νέου µεγάλου δρασκελισµού του κόµµατος.
Η Nέα Αριστερά αρνήθηκε επίσηµα την πρόσκληση. Εδώ ισχύει η λαϊκή παροιµία «Λαγός τη φτέρη κούναγε, κακό της κεφαλής του…».
Ήταν, θυµάµαι, Νοέµβριος του 1977, όταν -νεαρός δηµοσιογράφος τότε της Εξόρµησης- είχα βρεθεί στις Βρυξέλλες για µια αποστολή και παρακολούθησα στο εκεί Ελεύθερο Πανεπιστήµιο µια ανοιχτή διάλεξη – συζήτηση µεγάλων θεωρητικών του µαρξισµού µε κυρίαρχο θέµα την « κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα διδάγµατα από τον Οκτώβρη του 1917».
Ήταν εκεί ο οικονοµολόγος, καθηγητής Έρνεστ Μαντέλ, ο θεωρητικός του ευρωκοµµουνισµού στη Γαλλία Ζαν Ελλενστάϊν, αλλά και πολλά στελέχη των Γάλλων σοσιαλιστών, όπως ο Ντιντιέ Μοτσάν, κ.ά. Ο Μαντέλ, µας είπε ότι κύριο καθήκον της Αριστεράς είναι το πραγµατικό «πάρσιµο της εξουσίας»!
Αυτή η διαδικασία -εξήγησε- περνάει µέσα από την αντικατάσταση του κατασταλτικού µηχανισµού του παλαιού κράτους-συστήµατος µε ένα νέου τύπου κινηµατικό και ευλύγιστο µηχανισµό, που θα στηρίζεται αποκλειστικά στην κοινωνία των ενεργών πολιτών. Ένα νέο κράτος,κοινωνικό και δίκαιο από τους πολίτες για τους πολίτες, µέσα από µια διαδικασία δηµοκρατική, ειρηνική, σταδιακή (αρχή, µέση και τέλος)!
Κοινωνική πυραµίδα
Ο Μαντέλ δεν δέχτηκε ποτέ την έννοια της «δικτατορίας του προλεταριάτου». Το ίδιο και ο Έλλενστάϊν. Είχαν αντικαταστήσει την παραδοσιακή έννοια της εργατικής τάξης των Λένιν και Τρότσκι µε ένα «πολιτικό Placebo», όπως ίσως θα έλεγαν σήµερα οι φίλοι του ΚΚΕ ! Δηλαδή, µε το ενιαίο σύνολο των µισθωτών σε όλες τις κλίµακες της κοινωνικής πυραµίδας!
Θυµάµαι -έτσι σαν όνειρο- ότι παρόµοιες αναλύσεις είχε ενστερνιστεί για ένα µικρό σχετικά χρονικό διάστηµα και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου… Το 1977 το ΠΑΣΟΚ είχε λοιπόν ριζοσπαστικές αριστερές θεωρήσεις που το έφεραν στην θέση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, «καταπίνοντας» τους κεντρώους Μαύρο και Ζίγδη! Το «πάρσιµο της πραγµατικής εξουσίας» είναι κάτι που σήµερα φαντάζει ουτοπία στον Δυτικό µας πολιτισµό. Η εξουσία σήµερα έχει µεταφερθεί σε πλανητικά εξωθεσµικά κέντρα και ασκείται από τον εσωτερικό κύκλο που καθοδηγεί την παγκοσµιοποίηση µε αυταρχισµό και αρκετή δόση «πεφωτισµένης δεσποτείας». Η σύγχρονη Αριστερά του 21ου αιώνα αγωνίζεται να περάσει µέσα από τις Συµπληγάδες των fake news του Ίντερνετ και της τέταρτης βιοµηχανικής επανάστασης. Έχει να αντιµετωπίσει τους νέους Λαιστρυγόνες (νέο-εθνικισµός, αποµονωτισµός), αλλά και να τιθασεύσει την απληστία των πεφωτισµένων της παγκοσµιοποίησης, (βλ. Έλον Μάσκ, που ονειρεύεται µάλιστα κατάκτηση του πλανήτη Άρη… γιατί άραγε; ), που µε την εκµετάλλευσή της ραγδαία εξελισσόµενης τεχνολογίας (ροµποτική, τεχνητή νοηµοσύνη, virtual reality) θέλουν να περιορίσουν την εργατική τάξη και όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις των λαών της Γης. Η διαχωριστική γραµµή, λοιπόν, σε παγκόσµια κλίµακα παραµένει σταθερή και συµπυκνώνεται στο ερώτηµα: Ποιος θα κατέχει την εξουσία; Οι δυνάµεις της προόδου της Δηµοκρατίας και του σοσιαλισµού ή οι «απέναντι» (το µαύρο µέτωπο της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισµού) ; Είναι άµεση και επιτακτική ανάγκη αυτό να το κατανοήσουν οι ενεργοί πολίτες, ιδιαίτερα εδώ στην Ευρώπη και να κινητοποιηθούν πιέζοντας δυναµικά και µε τον δικό τους τρόπο τις ηγεσίες στην κατεύθυνση της συνεργασίας για την πρόοδο, τις κοινωνικές αλλαγές και -σε τελική ανάλυση- του µετασχηµατισµού της Ευρώπης σε ήπειρο κοινωνικής δικαιοσύνης και ευηµερίας.
