Η ανάγκη της πολιτικής αλλαγής στη χώρα έχει εκδηλωθεί από την ίδια την κοινωνία, η οποία την έκανε σαφή στις ευρωεκλογές του 2024 και εντονότερα στα µεγάλα συλλαλητήρια του Φεβρουαρίου για τα «Τέµπη». Αυτά τα µηνύµατα είναι ευανάγνωστα για όσους θέλουν να τα διαβάσουν, οι άλλοι θα βρίσκουν πάντα δικαιολογίες για να προβάλουν µήνυµα που ουδεµία σχέση µε αυτό της κοινωνίας έχει.
Ο προοδευτικός λεγόµενος χώρος ή κεντροαριστερά όπως συνηθίζεται να αποκαλείται τελευταία, είναι πολυδιασπασµένος,και σε αυτό δεν υπάρχει η παραµικρή αµφιβολία ή κανείς δεν µπορεί να ισχυριστεί οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτούς που ενδιαφέρονται µόνο για το «µαγαζάκι» τους.
Την ανάγκη της «Ενιαίας Προοδευτικής Έκφρασης» την προτείνουν όλο και περισσότεροι µε διάφορες εκδοχές, «Προοδευτικό µέτωπο», «συνεργασία των προοδευτικών δυνάµεων», «λαϊκό µέτωπο» κ.λ.π. Η διαφορά µπορεί να εντοπίσει περισσότερο στο πρακτικό µέρος, πως δηλαδή θα ξεκινήσει ο διάλογος ή πως το νέο σχήµα θα πάρει το µπόνους των 50 εδρών που προβλέπει ο ισχύων εκλογικός νόµος, ο οποίος δεν το δίνει σε συνασπισµούς κοµµάτων.
Πολιτική βούληση
Η λύση, εάν υπάρχει η πολιτική βούληση,είναι προφανές ότι µε προσπάθεια µπορεί να βρεθεί, ο διάλογος σε όλα τα επίπεδα θα φέρει αποτελέσµατα.
Αυτή την στιγµή υπάρχει µια αδυναµία από τις ηγεσίες των κοµµάτων να βρουν τρόπο συνεννόησης, δεν βρίσκουν ούτε τρόπο να συζητήσουν ενώ το έχουν κάνει σε επιµέρους θέµατα στο κοινοβούλιο (πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης και κατάθεση πρότασης σύστασης προανακριτικής επιτροπής για συγκάλυψη στο έγκληµα των Τεµπών).
Κατ’ αρχάς πρέπει να συµφωνήσουµε ποια κόµµατα ή πολιτικές κινήσεις µπορούν να εκφράσουν τον προοδευτικό χώρο, δεν µπορεί κατά την άποψη µου να συµπεριλαµβάνονται όλα που συνυπέγραψαν τις δύο προτάσεις στη Βουλή.
Βεβαίως υπάρχουν και εξωκοινοβουλευτικά κόµµατα και κινήσεις όπως το «Πράττω» του κ. Κοτζιά, ο «Κόσµος» του κ. Κόκκαλη αλλά και οικολογικά σχήµατα που θα µπορούσαν να συµµετέχουν σε αυτόν το διάλογο.
Η µεγαλύτερη όµως δύναµη αυτού του χώρου είναι περίπου 1,2 εκ. πολίτες οι οποίοι είναι αποστασιοποιηµένοι επειδή τους έχει απογοητεύσει η υπάρχουσα κατάσταση, την οποία κανείς δεν µπορεί να αγνοήσει.
Η κοινωνία αναζητά την ελπίδα η οποία θα πάρει την θέση του θυµού που την διακατέχει, αν δεν το καταφέρουν οι ηγεσίες των προοδευτικών κοµµάτων, δυστυχώς, η επιλογή της θα είναι ανάλογη του αισθήµατος που νιώθουν.
Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν κοινωνικές δυνάµεις, αλλά και µικροµεσαία στελέχη κοµµάτων που µπορούν να ξεκινήσουν τον διάλογο από κάτω.
Μια τέτοια εξέλιξη, σίγουρα θα πιέσει και τελικά θα αναγκάσει τις ηγεσίες να ακολουθήσουν τα βήµατα της βάσης, γιατί από κάτω µπορούν να αλλάζουν τα πράγµατα ή από ηγετική προσωπικότητα, αυτό που λέµε «χαρισµατικός ηγέτης».
Γεωπολιτικό περιβάλλον
Οι νέες συνθήκες που δηµιουργούνται, µε το ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον, µε το σχίσµα της δύσης από τις επιλογές Τραµπ, η ανάγκη πρωτοβουλιών από την Ε.Ε. οι ηγεσίες της οποίας δείχνουν αδυναµία, απαιτούν στην Ελλάδα την «Ενιαία Προοδευτική Έκφραση» η οποία θα µπορεί να ανταπεξέλθει στις νέες ανάγκες.
Η πολιτική είναι αυτή που θα βρει λύση, όχι η επικοινωνία για αυτό ο διάλογος πρέπει να αφορά την ουσία της
Μια ισχυρή, χαρισµατική, ηγετική προσωπικότητα µπορεί να ενώσει τον χώρο σε ένα κόµµα, όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 και ο Αλέξης Τσίπρας το 2015. Ο ένας έχει περάσει στην ιστορία ενώ ο άλλος είναι στην ζωή και στην καλύτερη ηλικία για την πολιτική, είναι µόνο 50 χρόνων µε συσσωρευµένη εµπειρία.
Κανείς δεν ξέρει εάν ο Αλέξης Τσίπρας πάρει πρωτοβουλία και βγει πάλι µπροστά, εάν το αποφασίσει έχει την ικανότητα να πετύχει. Σε κάθε περίπτωση όµως, η ίδια η κοινωνία µπορεί να πάρει πρωτοβουλίες για να εκφραστεί ενιαία ο προοδευτικός χώρος. Μπορούν να γίνουν οµάδες πρωτοβουλίας για αυτόν τον σκοπό σε κάθε νοµό, είµαι βέβαιος ότι αυτές οι δυνατότητες υπάρχουν, µια σπίθα αρκεί για να γίνει η αρχή, αυτή µπορεί να γίνει από τον Έβρο.
