Σεισµικές δονήσεις δοκιµάζουν τις αντοχές της «γαλάζιας» πολυκατοικίας

του Θανάση Λυρτσογιάννη

Αναταράξεις διαρκείας στη δεξιά πολυκατοικία. Οι βουλευτές της Νέας Δηµοκρατίας προκάλεσαν τεράστια αναταραχή στο Μαξίµου µε τις οργισµένες αντιδράσεις τους, στην απόφαση των ΕΛΤΑ να κλείσουν 204 καταστήµατα, στερώντας από µακρινά χωριά, νησιά και κυρίως ηλικιωµένους ζωτικές υπηρεσίες.

Στον βωµό του κέρδους οι κυβερνώντες θυσίασαν την κοινωνική διάσταση του έργου των ΕΛΤΑ, κάτι που ασφαλώς δεν εξέπληξε κανένα από εκείνους που παρακολουθούν την πορεία του νεοφιλελεύθερου Κωστή Χατζηδάκη ο οποίος θεωρείται ο δήµιος της «Ολυµπιακής», του ΟΣΕ και της ΔΕΗ. Και ασφαλώς αντίρρηση δεν θα είχε ούτε ο νεοφιλελεύθερος Κυριάκος Μητσοτάκης, πράγµα που αποδείχτηκε µετά το σάλο όταν η απόφαση του Μαξίµου ήταν να γίνει πρώτα µία επικοινωνιακή διαχείριση και να κλείσουν τα καταστήµατα ύστερα από 3 µήνες. Για να αποδειχτεί για πολλοστή φορά πως η επικοινωνία είναι στην κορυφή των κυβερνητική πράξεων.

Την κινεζική ρήση «µεγάλη αναταραχή, θαυµάσια κατάσταση» θα θυµήθηκαν στην αντιπολίτευση, αλλά γρήγορα θα την ξέχασαν, γιατί µάλλον τίποτα δεν κεφαλαιοποίησαν.

Το δεύτερο χτύπηµα ήρθε την εποµένη από 11 βουλευτές οι οποίοι κατέθεσαν ερώτηση ζητώντας να πληροφορηθούν τι φταίει για την ακρίβεια στο ρεύµα και γιατί δεν λαµβάνονται µέτρα για το χρηµατιστήριο του ηλεκτρικού ρεύµατος.

Και στο βάθος… οι ψηφοφόροι

Η στάση των βουλευτών έδειξε πως έχουν «διαβεί τον Ρουβίκωνα» δεν πτοούνται να αντιδράσουν όταν βλέπουν πως δηµιουργείται πρόβληµα στους ψηφοφόρους τους. Και είναι αυτό που φοβίζει περισσότερο το Μαξίµου, το οποίο βλέπει πως οι βουλευτές µε την πρώτη ευκαιρία βγαίνουν έξω από το µαντρί, δηµιουργώντας προβλήµατα και µουντζουρώνοντας την εικόνα του κόµµατος.

Βλέπετε η Νέα Δηµοκρατία δεν είναι στα καλύτερά τους, ούτε η κυβέρνηση για να µπορούν να απορροφούν τους κραδασµούς και µε επιδέξιους επικοινωνιακούς χειρισµούς να φτάνουν να αποκοµίζουν κέρδη. Η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά και τελείωσαν οι λαγοί που έβγαιναν από το µανίκι από τον ταχυδακτυλουργό της επικοινωνίας Σταν Γκρίνµπεργκ.

Το τρίτο χτύπηµα ήταν δηµοσκοπικό. Η Alco εντόπισε τη Νέα Δηµοκρατία στο χαµηλότερο σηµείο όλων των χρόνων επί Κυριάκου Μητσοτάκη, στο 23,3% όση ήταν η επίδοσή της αµέσως µετά τα γιγαντιαία συλλαλητήρια για τα Τέµπη, καταδεικνύοντας πως όσα µέτρα κι΄ αν πήρε, ότι κι αν εξήγγειλε από τη ΔΕΘ και µετά πήγαν… κουβά.

Στο σηµείο αυτό αξίζει να υπενθυµίσουµε την προειδοποίηση του Γκρίνµπεργκ στις αρχές του Ιουνίου. Είχε πει πως αν δεν ανακάµψει η Νέα Δηµοκρατία ως το τέλος Ιουνίου, εµπεδώνεται µία κατάσταση χαµηλών ποσοστών η οποία είναι πολύ δύσκολο ως αδύνατο να ανατραπεί από το Φθινόπωρο και µετά. Βλέπουµε πως ο χρησµός του Αµερικανού γκουρού ως τώρα βγαίνει αληθινός.

Σκεφτείτε δε, πως παίζει στο γήπεδό της χωρίς αντίπαλο. Η κατακερµατισµένη αντιπολίτευση µοιάζει µε οµάδα δεύτερης κατηγορίας και αν δεν συµβεί κάτι συνταρακτικό δεν θα µπορέσει να επωφεληθεί από τη φθορά της κυβέρνησης. Οι αντιπολιτευόµενοι θα βλέπουν τα τρένα να περνούν από το σταθµό και αυτοί να παραµένουν εκεί «καρφωµένοι».

Άνεµος… Μαµντάνι

Και ξαφνικά εκεί που «τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» της ακροδεξιάς, για να θυµηθούµε δύο υπέροχους στίχους από τον «Υµνο εις την Ελευθερία» του Διονύση Σολωµού, οι Ευρωπαίοι αριστεροί αναθάρρησαν. Η νίκη του Ζόχραν Μαµντάνι σαν δροσερό αεράκι πέρασε τον Ατλαντικό, έφτασε στη «γηραιά ήπειρο» και αναπτέρωσε τις ελπίδες πως η άνοδος και η επικράτηση της ακροδεξιάς, στην Ευρώπη δεν είναι αµετάκλητη. Υπάρχει ελπίδα οι Ευρωπαίοι να αντιµετωπίσουν τον τραµπισµό. Αφού το πέτυχε ο Μαµντάνι στη Νέα Υόρκη, µπορούµε κι εµείς στην Ευρώπη θα σκέφτηκαν. Ελπίζω µετά από αυτό να µην άλλαξαν πλευρό υπολογίζοντας να κάνουν copy paste στη συνταγή του νέου δηµάρχου της Νέας Υόρκης και µετά να πάνε στο ταµείο για να εισπράξουν.

Μακάρι να γινόταν, αλλά δεν γίνεται µε ξένες συνταγές να κερδίζονται εκλογές. Ο Μαµντάνι έστειλε ένα µήνυµα αισιοδοξίας και τίποτα περισσότερο και στους εν Ελλάδι αριστερούς, µεταξύ αυτών και στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ερµήνευσε τη νίκη µε τη φράση υπάρχει εναλλακτική.

Ως εδώ όλα εύκολα. Ο ρόλος του παρατηρητή και ερµηνευτή θα µπορούσε να πει κανείς πως είναι ο πιο εύκολος. Ο ρόλος, όµως, του πολιτικού, που αναζητά τον τρόπο που θα κερδίσει στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο αρχικά και στις εκλογές στη συνέχεια είναι δύσκολος και πρωτότυπος σε κάθε χώρα.

Δεν αρκεί να προτείνεις λύσεις, ακόµα και πολύ ριζοσπαστικές για την ακρίβεια, τη στέγη και τους χαµηλούς µισθούς (τρία από τα κεντρικά ζητήµατα του Ζόχραν Μαµντάνι) για να εγγράψεις υποθήκες για νίκη στις εκλογές.

Αλλες οι αρχές, οι αξίες, οι ανάγκες και επιθυµίες του Ελληνα και άλλες του κατοίκου της Νέας Υόρκης. Συνεπώς ξεχνάς το πολιτικό εγχειρίδιο του Μαµντάνι, κρατάς το δροσερό αεράκι της αισιοδοξίας και σπεύδεις να µελετήσεις, αναλύσεις, εξετάσεις και κατανοήσεις όχι τον Ελληνα, αλλά τους Ελληνες, γιατί έχεις να κάνεις µε ένα τεράστιο µωσαϊκό το οποίο έχει τα δικά του κλειδιά και κουµπιά.

Οφείλεις να ξεψαχνίσεις το ειδικό και να το συνδυάσεις αποτελεσµατικά µε το γενικό και ύστερα να φτιάξεις ένα πρόγραµµα ριζοσπαστικό και ταυτοχρόνως πειστικό, ρεαλιστικό και µε µετρηµένο κόστος. Αυτή θα µπορούσε να είναι η βάση που µπορεί η Αριστερά στην Ελλάδα να πατήσει για να προσεγγίσει τους πολίτες και να κερδίσει την εµπιστοσύνη τους.

Ωστόσο ούτε αυτό είναι αρκετό. Το πολιτικό παιχνίδι είναι πιο σύνθετο και πιο δύσκολο, τόσο που κάποιος µπορεί να αναρωτηθεί: Μα, εφαρµόζω καλά το µάνιουαλ, αλλά δεν βλέπω πρόοδο. Γιατί; Οποιος έχει την απάντηση, κερδίζει βραβείο Νόµπελ.

Ο Μαµντάνι νίκησε, γιατί κέρδισε τις καρδιές και την εµπιστοσύνη ότι αυτό που υπόσχεται για καλύτερη ζωή, θα παλέψει  να το κάνει πράξη.

Εµπιστοσύνη. Ιδού το µεγάλο ζητούµενο και η µεγάλη απουσία. Και πού να τη βρουν την εµπιστοσύνη οι Ελληνες πολιτικοί όταν το 87%  και άνω (ανάλογα µε την έρευνα) δεν εµπιστεύονται τα κόµµατα; Ζητείται εµπιστοσύνη λοιπόν.