Προϋποθέσεις για µια νέα µεταπολίτευση

Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΚΟΤΣΑΚΑ *

Έχουµε µία κυβέρνηση, µε σταθερή -για την ώρα- πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά είναι ισχυρή µειοψηφία µέσα στο Λαό. Έχουµε µία αντιπολίτευση χωρίς στρατηγικό προσανατολισµό, πολυδιασπασµένη και µε ισχυρό ανταγωνισµό µεταξύ των επιµέρους τµηµάτων της. Το σπουδαιότερο, έχουµε έναν Λαό που καταγράφει αποχή από τις εκλογές στο 60%, έχοντας επιλέξει την ιδιώτευση και τη µη συµµετοχή.

Όσα προηγήθηκαν σε Εθνικό αλλά και Παγκόσµιο επίπεδο, έχουν οδηγήσει, σε κρίση αξιών. Η γενικευµένη υποχώρηση των ιδεολογικών και πολιτικών προταγµάτων, καθιστούν τις κοινωνίες εύκολα διαχειρίσιµες από το σύστηµα εξουσίας και τις κρατούν σε καταστολή.

Η τεχνολογική πληµυρίδα και οι επιστηµονικές ανακαλύψεις, µε τα όποια θετικά τους, ρευστοποιούν θεσµούς, κόµµατα, συλλογικότητες και παθητικοποιούν τους πολίτες. Η εξειδίκευση και ο τεχνοκρατισµός, οδηγούν σε υποχώρηση, την πολιτική. Η παγκόσµια Αριστερά, βρίσκεται σε υποχώρηση και άµυνα, υπερασπιζόµενη µόνο, τις κατακτήσεις του προηγούµενου αιώνα, χωρίς συνολική εναλλακτική πρόταση.

Ως κοινωνία έχουµε ανάγκη, από ένα ισχυρό θετικό σοκ, που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον. Χρειαζόµαστε µία νέα Μεταπολίτευση. Η Ν.Δ. έχει Κυβερνητικό πρόγραµµα. Ξέρει τι κάνει και γιατί το κάνει, µε το οποίο συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών διαφωνεί. Τα κόµµατα της προοδευτικής αντιπολίτευσης, περιορίζονται σε κριτική του προγράµµατος της Ν.Δ. Κανείς όµως δεν έχει καταθέσει, εναλλακτικό πρόγραµµα διακυβέρνησης.

Η πρόταση και το πλαίσιο

Χρειαζόµαστε λοιπόν, µια διακήρυξη, αντίστοιχης εµβέλειας, µε εκείνη της 3ης Σεπτέµβρη ’74. Μία διακήρυξη που θα δώσει το οραµατικό στοιχείο, που θα επιδιώξει να συνεγείρει τους πολίτες, ιδιαίτερα τους νέους. Μόνο έτσι µπορεί να εκκινήσει το ενδιαφέρον, για τη πολιτική. Η διακήρυξη πρέπει πολύ σύντοµα, να συνοδευτεί από συνολική πολιτική πλατφόρµα. Μία πρόταση αρθρωµένη ιδεολογικά, πολιτικά, προγραµµατικά και οργανωτικά.

Όταν στον Ανδρέα το ’74 προσφέρθηκε η προεδρία της Ένωσης Κέντρου, δεν την δέχθηκε. Ήθελε να διαµορφώσει, από µηδενική βάση, µία νέα κοινωνική πλειοψηφία, συµπεριληπτικά, µε τάξεις και στρώµατα, που ο ίδιος προσδιόρισε ως «µη προνοµιούχους». Μίλησε για Κίνηµα και όχι για Κόµµα. Το Κίνηµα είναι σαφώς κάτι ευρύτερο, από την κλασσική µορφή κόµµατος. Το βασικό σύνθηµα στα συλλαλητήρια ήταν «αλλαγή, αλλαγή, Λαϊκή συµµετοχή». Διαµορφώθηκαν όροι κυβερνησιµότητας, σε βάθος χρόνου και ισχυρή σύνδεση και αλληλεπίδραση µε τις κοινωνικές δυνάµεις.

Σήµερα οι κοινωνικοοικονοµικοί, οι τεχνολογικοί και οι πολιτισµικοί όροι, καµία σχέση δεν έχουν µε εκείνους του 1974. Όµως αφορούν τον ίδιο Λαό, το ίδιο DNA. Μήπως ένα κάλεσµα παραπλήσιου προσανατολισµού, µε στόχο την αυτοοργάνωση, θα µπορούσε να έχει ουσιαστικά αποτελέσµατα; Μία πρόσκληση για συµµετοχή στο 60% της αποχής, αλλά και στο 40%, φορτισµένη κατάλληλα, µε περιεχόµενο αξιακό και λογική αυτοοργάνωσης, αφορά και θα αγγίξει πολύ κόσµο, που βρίσκεται σε ιδιώτευση;

Στον δηµόσιο διάλογο κατατίθενται πολλές απόψεις. Προτροπές για κίνηση προς τα αριστερά ή προς το κέντρο. Όποια κίνηση και αν γίνει στο οριζόντιο πεδίο, συνεπάγεται πολύ υψηλό πολιτικό κόστος. Ταυτόχρονα η ακινησία δεν προσφέρει τίποτα. Η όποια κίνηση δεν είναι απαραίτητο να γίνει στο οριζόντιο πεδίο, αλλά στο κάθετο. Πρέπει να γίνει υπέρβαση, µε κίνηση προς τα πάνω. Δηλαδή πρέπει να αναδειχθεί το γεγονός των νέων µεγάλων διαιρετικών τοµών (γεωστρατηγικές ανατροπές, πόλεµος των άστρων, τεχνητή νοηµοσύνη, ροµποτική, επισφαλής εργασία, βιοτεχνολογία, κλιµατική κρίση κ.ά.).

Μέχρι σήµερα η προοδευτική-αριστερή σκέψη, περιορίζει τις αναλύσεις της, στη µόνη διαιρετική τοµή που ήταν κυρίαρχη, τον περασµένο αιώνα, εργασία-κεφάλαιο. Είναι τώρα η ώρα και για θεωρητικές επεξεργασίες για µία ΑΛΛΗ σύγχρονη ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

* πρώην Υπουργός