Πολιτική υπόσχεση

Toυ ΛΑΜΠΡΟΥ ΠΑΠΑΔΗ *

Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από τη βουλευτική του έδρα δεν ήταν ένα τέλος -ήταν το προοίµιο µιας νέας αρχής. Ήταν µια κίνηση ώριµη, µελετηµένη και βαθιά πολιτική, όπως αρµόζει σε έναν ηγέτη που ξέρει να διαβάζει τις εποχές και να αφουγκράζεται την κοινωνία.

Ο πρώην πρωθυπουργός, αποχωρώντας από τον ΣΥΡΙΖΑ, άνοιξε τον δρόµο για κάτι νέο: για τη δηµιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα επαναφέρει στο προσκήνιο την αριστερά της ευθύνης, της δικαιοσύνης και της ελπίδας.

Σε µια περίοδο που η κυβέρνηση Μητσοτάκη κυριαρχεί επικοινωνιακά αλλά δοκιµάζεται κοινωνικά, ο Αλέξης Τσίπρας µοιάζει να επιστρέφει όχι από νοσταλγία, αλλά από ιστορική αναγκαιότητα. Οι πολίτες, κουρασµένοι από τη διαρκή υπεροψία της εξουσίας και τη διάχυτη αίσθηση ατιµωρησίας, αναζητούν ξανά µια φωνή που να µπορεί να εµπνεύσει, να ενώσει και να σταθεί µε σθένος απέναντι στη δεξιά ηγεµονία. Και, όσο κι αν ορισµένοι προσπαθούν να το υποβαθµίσουν, αυτή η φωνή παραµένει ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο Τσίπρας υπήρξε ο µοναδικός πολιτικός της µεταπολίτευσης που κατάφερε να συγκινήσει µια ολόκληρη γενιά. Το 2015 δεν ήταν απλώς µια πολιτική στιγµή -ήταν ένα κοινωνικό ξέσπασµα. Κι αν η διακυβέρνησή του πέρασε από συµπληγάδες, οι άνθρωποι δεν ξεχνούν ότι για πρώτη φορά ένιωσαν πως κάποιος «δικός τους» βρισκόταν στο τιµόνι της χώρας. Ένας νέος πολιτικός, χωρίς δεσµεύσεις και βαρίδια, που µιλούσε τη γλώσσα τους.

Η ίδρυση ενός νέου πολιτικού φορέα από τον ίδιο δεν είναι µια απλή οργανωτική πράξη· είναι µια πράξη πολιτικής αναγέννησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, µετά από µήνες εσωστρέφειας και σύγχυσης, µοιάζει πια να έχει χάσει τον προσανατολισµό του. Ο Τσίπρας δείχνει να το γνωρίζει αυτό καλύτερα από τον καθένα -και επιλέγει να κινηθεί µπροστά, όχι να αναµασήσει το παρελθόν. Ο νέος του σχηµατισµός φιλοδοξεί να ενώσει ξανά τους δηµοκρατικούς, προοδευτικούς και κοινωνικά ευαίσθητους πολίτες, εκείνους που σήµερα νιώθουν πολιτικά άστεγοι.

Σε αυτό το νέο ξεκίνηµα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρειάζεται να αποδείξει την πολιτική του εµπειρία. Την έχει ήδη κατακτήσει, µε επιτυχίες και πληγές που τον ωρίµασαν. Η κοινωνία τον βλέπει ξανά µε άλλο βλέµµα -όχι πια ως τον νεαρό ανατροπέα, αλλά ως τον ώριµο ηγέτη που έµαθε, δοκιµάστηκε και παραµένει όρθιος. Σε µια πολιτική σκηνή όπου η αξιοπιστία µοιάζει σπάνια αρετή, ο Τσίπρας έχει κάτι που δεν αγοράζεται: αληθινή σχέση µε τον κόσµο.

Απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος κυβερνά µε τη δύναµη της επικοινωνίας αλλά συχνά αποτυγχάνει στη διαχείριση της πραγµατικότητας, ο Τσίπρας είναι ο µόνος που µπορεί να σταθεί ισότιµα. Διαθέτει την εµπειρία της εξουσίας, την ικανότητα να εµπνέει, και το πολιτικό ένστικτο που τον έκανε να κερδίσει εκεί όπου άλλοι απέτυχαν. Ξέρει να αντιπαρατεθεί θεσµικά αλλά και συναισθηµατικά, κάτι που λείπει από τους περισσότερους πολιτικούς της εποχής.

Η πιθανή επιστροφή του δεν είναι απλώς µια προσωπική επανεκκίνηση· είναι µια πολιτική υπόσχεση. Σε µια Ελλάδα που αναζητά ξανά προσανατολισµό, που βλέπει τις κοινωνικές ανισότητες να βαθαίνουν και τη δηµοκρατία να φθίνει πίσω από µηχανισµούς ελέγχου, ο Τσίπρας µπορεί να γίνει ξανά ο εκφραστής της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Οι επόµενοι µήνες θα είναι καθοριστικοί. Όµως το σίγουρο είναι ένα: κανένας άλλος πολιτικός δεν έχει το βάθος, την αποδοχή και το πολιτικό κύρος να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Όχι γιατί είναι αλάνθαστος, αλλά γιατί είναι ανθρώπινος. Γιατί κουβαλά µια ιστορία που γράφτηκε µε συγκρούσεις, µε ρίσκο, µε αυθεντικότητα.

Η επιστροφή του δεν είναι µια επιστροφή στο παλιό, αλλά µια υπενθύµιση ότι η πολιτική µπορεί ακόµη να εµπνέει. Και ίσως, αυτή τη φορά, ο Αλέξης Τσίπρας να είναι ακριβώς εκείνος που χρειάζεται η χώρα για να ξαναβρεί την ψυχή της.

* Πολιτικός αναλυτής, Δηµοσιογράφος