Δεν χρειάστηκε να «σκάσει» το σκάνδαλο των υποκλοπών ώστε
να κατηγορηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης για «λουδοβίκειες»
συμπεριφορές. Ο πρωθυπουργός, αντιθέτως, πολλές φορές τα
πρώτα τρία χρόνια της θητείας του είχε δώσει πλείστες όσες
αφορμές για να κατηγορηθεί ευλόγως ότι είχε αναπτύξει μία σχέση
«ιδιοκτησιακής αντίληψης» με το κράτος –δηλαδή, βάσει του
απαράδεκτου παλιότερου αφορισμού του Κώστα Σημίτη, δεν
ανήκε στους «ενοικιαστές» της εξουσίας, αλλά στους «νόμιμους»
ιδιοκτήτες της χώρας. Να ήταν ότι περίμενε, σαν έτοιμος από καιρό
την εξουσία; Ή ότι μεγάλωσε στο Μέγαρο Μαξίμου και προέρχεται
από πολιτικό «τζάκι» γενικώς; Προφανώς, το μυαλό όλων πάει
εκεί, αλλά αυτό μας είναι αδιάφορο. Και, πάντως, το θέμα είναι ηπ
πολιτική κριτική στον κ. Μητσοτάκη και όχι η ψυχανάλυσή του.
Ήταν, λοιπόν, πολλές οι φορές, ακόμη και μέσω των
διαγγελματικού χαρακτήρα τηλεοπτικών μηνυμάτων του για τον
κορωνοϊό, που ο πρωθυπουργός, με αυτή την περίφημη
προσφώνηση «συμπολίτες μου», μας μιλούσε σαν «πατερούλης»,
σαν κάποιος που έχει την ευθύνη για όλα και αναλαμβάνει να μας
εξηγήσει ό,τι δεν καταλαβαίνουμε.
Όμως, από τότε που η υπόθεση των υποκλοπών άρχισε να
ξεδιπλώνεται, τότε κατέστη σαφές ότι εδώ δεν μιλάμε απλώς για
μία τάση προς τον λουδοβικισμό, αλλά για μία διαδικασία που είχε
ξεκινήσει για τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα μονοκομματικό
κράτος: η συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ απέκρυπτε ακόμη
και τα στοιχειώδη ζητήματα της πραγματικότητας, παρουσιάζοντας
μία άλλη εικόνα των πραγμάτων. Οι δημοσιογράφοι της «άλλης
πλευράς» ήταν αποκλεισμένοι από τα πανελλαδικής εμβέλειας
κανάλια και τα λεγόμενα «συστημικά ΜΜΕ» -σχεδόν ούτε ως
καλεσμένοι δεν είχαν πρόσβαση..- και τις απόψεις της
αντιπολίτευσης δεν τις μάθαινε σχεδόν κανείς.
Ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση άπλωνε ένα δίχτυ ελέγχου πάνω από
τις ανεξάρτητες αρχές, ώστε να μην υπάρχει κανένα «αντίβαρο»
στην εξουσία της και ταυτοχρόνως φρόντιζε να έχει
ικανοποιημένους όλους τους «ολιγάρχες» και τους ισχυρούς
παράγοντες, που θα μπορούσαν, σε διαφορετική περίπτωση, να
τής δημιουργήσουν πρόβλημα.
Από τον περασμένο Αύγουστο, λοιπόν, σε όλο αυτό το ζοφερό
σκηνικό, προστέθηκε και κάτι ακόμη: η βαριά σκιά ότι ο
πρωθυπουργός παρακολουθεί συνεργάτες και αντιπάλους του.
Όλα τούτα μαζί ήταν μία πολύ αναλυτική και στρατηγικού
χαρακτήρα προσπάθεια για μετατροπή της Ελλάδας σε ένα
«μονοκομματικό κράτος», όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είχε
μπροστά του έναν «καθαρό διάδρομο» πολλών ετών στο τιμόνι
της χώρας και η ΝΔ (η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, για την
ακρίβεια…) θα προέβαλλε ως το μοναδικό «μεγάλο κόμμα» στη
χώρα και ο μόνος πυλώνας σταθερότητας. Και, ενώ τα δείγματα
ήταν πολλά, η πραγματικότητα είναι ότι έπρεπε να «σκάσουν» οι
υποκλοπές για να μπουν τα κομμάτια στη σειρά τους στο παζλ και
να δούμε πόσο κοντά στην Ουγγαρία του Όρμπαν ή στην Τουρκία
του Ερντογάν είχε φτάσει η χώρα μας…
