Δίκαια ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ γιορτάζει τα δέκα χρόνια από τη µεγάλη εκλογική νίκη του Γενάρη 2015, όταν και συνέβη το θεωρούµενο αδιανόητο να έρθει η Αριστερά στο τιµόνι της χώρας µας, πρώτη φορά από συστάσεως του Ελληνικού κράτους. Γι’ αυτό και η Δεξιά µίλησε για «αριστερή παρένθεση», την οποία και επιδίωξε µε τις πλάτες των ευρωπαίων οµοϊδεατών της, δηλώνοντας θρασύτατα και αντεθνικά «Βάστα Σόϊµπλε» και «Γερούν γερά».
Δεν έγινε όµως το χατίρι της Δεξιάς διότι διαπραγµατεύτηκαν σκληρά ο Αλέξης Τσίπρας, θα έλεγα και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, καθώς και άλλα στελέχη, ώστε στο πλαίσιο του υποχρεωτικού, µε βάση τους συσχετισµούς, τρίτου µνηµονίου να εξασφαλιστούν υποχωρήσεις από τους δανειστές, όπως η ρύθµιση του χρέους, από την οποία επωφελήθηκε και επωφελείται ακόµα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γενναία η µάχη που δόθηκε το πρώτο εξάµηνο του 2015, γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός εµπιστεύτηκε ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέµβριο του ίδιου χρόνου.
Έρχοµαι τώρα σε κάποιες πολιτικές επισηµάνσεις, που δεν αναδεικνύονται επαρκώς την τρέχουσα συζήτηση. Η πρώτη είναι ότι µια µεγάλη αλλαγή, σαν αυτή που ξεκίνησε στην Ελλάδα στις 25 Ιανουαρίου 2015 έστω και αν δεν µπόρεσε να ολοκληρωθεί, απαιτεί τουλάχιστον τρία πράγµατα: πλατύ λαϊκό κίνηµα, πολιτικό υποκείµενο ενωτικό και πρόγραµµα ρεαλιστικό πολιτική ηγεσία εµπνευσµένη και ικανή.
Τα είχαµε, πριν δέκα χρόνια, και τα τρία. Ηγεσία Τσίπρα ευρωπαϊκής εµβέλειας, ενωτικό φορέα της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, µε πρόγραµµα σωτηρίας των κοινωνικά αδύνατων και χρεοκοπηµένων µικροεπιχειρηµατιών, µαζί µε την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας. Πάνω από όλα, τις απαιτούµενες λαϊκές αντιστάσεις και αιτήµατα, κυρίως µε το «κίνηµα των αγανακτισµένων» στην πλατεία Συντάγµατος, στο οποίο είχαν προσέλθει και εµβληµατικές µορφές σαν τον Γλέζο και τον Θεοδωράκη. Κίνηµα καταδίκης των παλαιών κοµµάτων της χρεοκοπίας και της διαφθοράς, αλλά και ελεύθερου διαλόγου στις πλατείες.
Ηµέρα ελπίδας η 25η Ιανουαρίου 2015 για το λαό και την πατρίδα µας, «µαύρη», κυβερνητικέ εκπρόσωπε Μαρινάκη, για τη δική σας παράταξη, που απειλήθηκε εκ νέου µετά τη µεγάλη αλλαγή του 1981 να βρεθεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Άλλη συζήτηση το γιατί αυτό δεν συνέβη µε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε βέβαια µε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς η Δεξιά τρέφεται από το ίδιο το σύστηµα και τις τελευταίες δεκαετίες, από την νεοφιλελεύθερη επέλαση στην Ευρώπη και τον κόσµο, που παράγει και µπόλικη άκρως επικίνδυνη ακροδεξιά, σαν αυτή που σήµερα βρίσκεται στο τιµόνι των ΗΠΑ.
Ορθότατα, εποµένως, ο Αλέξης Τσίπρας µιλούσε ήδη από το 2014 για µια µεγάλη αλλαγή στην Ελλάδα, καθώς και στην Ευρώπη, τονίζοντας επίσης ότι «ο νεοφιλελευθερισµός σκοτώνει την Ευρώπη». Ας ελπίσουµε ότι αυτό δεν θα συµβεί την δεύτερη τετραετία Τραµπ, καθώς ο ολιγάρχης πρόεδρος ήδη διεκδικεί ευρωπαϊκό έδαφος, δηλαδή, την Γροιλανδία που ανήκει στη Δανία, χώρα-µέλος της ΕΕ.
Στην αξίωση αυτή του «πλανητάρχη», αναρωτιέµαι αν θα αντιδράσει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τα σύνορα τη Ευρώπης στον Έβρο, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, δεδοµένου ότι τέτοια σύνορα είναι και της Γροιλανδίας. Όχι δύο µέτρα και δύο σταθµά, Κυριάκο, όταν πρόκειται για το διεθνές δίκαιο που επικαλούµαστε για το Αιγαίο και την Κύπρο.
* Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής
του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
