Πρόσφατα, η αφίσα για την προβολή ταινίας «Η Κραυγή της Χιροσίµα» στον Βύρωνα σκιζόταν και ρυπαινόταν επειδή περιείχε φωτογραφία µιας µάνας που µέσα στις ραδιενεργές στάχτες είχε βγάλει το βυζί της για να ταΐσει το µωρό της, µήνυµα ζωής µέσα από τον απόλυτο πυρηνικό όλεθρο.
Τέτοια µηνύµατα, προφανώς είναι ξένα στους κάθε λογής φανατικούς φονταµενταλιστές είτε είναι χριστιανοί, εβραίοι ή µουσουλµάνοι. Θυµίζω ότι το αποκρουστικό Ισλαµικό Κράτος (ISIS), προ λίγων ετών έκανε προέλαση στο Ιράκ και Συρία, γκρεµίζοντας στο δρόµο του µνηµεία πολιτισµού σε περιοχές που άνθισαν πολλοί πολιτισµοί και σκορπίζοντας τον τρόµο στον άµαχο πληθυσµό, κυρίως σε γυναίκες που εύρισκαν µπροστά τους µε ακάλυπτα τα πρόσωπά τους.
Τι άλλο κάνουν βουλευτές του ακροδεξιού κόµµατος “ΝΙΚΗ”, εισβάλλοντας στην Εθνική Πινακοθήκη και καταστρέφοντας έργα τέχνης; Σε τι διαφέρουν όσοι στην Ελλάδα βεβηλώνουν εβραϊκά νεκροταφεία ή µνηµεία του Ολοκαυτώµατος; Θα πρόσθετα, για να είµαι δίκαιος, αν και σε τέτοια ζητήµατα δεν χωρούν συµψηφισµοί, σε τι διαφέρουν εβραίοι φονταµενταλιστές στο Ισραήλ που όπλισαν µε τη ρητορική τους τροµοκράτη να δολοφονήσει τον Πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράµπιν, το 1995, διότι είχε υπογράψει µε τον Αραφάτ συµφωνία ειρήνης στο Όσλο (1993), διά της οποίας η εξόριστη ηγεσία των Παλαιστινίων (PLO) µπορούσε να επιστρέψει στα παλαιστινιακά κατεχόµενα και να ασκήσει εκεί (έστω υποτυπώδη) εξουσία µέσω της Παλαιστινιακής Αρχής;
Μια και µιλώ για πολιτικές συνέπειες φανατισµού, να µην θυµίσω πώς βρέθηκε στη Βουλή η “ΝΙΚΗ” και πώς ο Βελόπουλος σηµείωσε κατακόρυφη άνοδο στην Βόρεια Ελλάδα; Προέκυψαν στο έδαφος πατριδοκαπηλίας και αναχρονισµού που καλλιέργησαν ΝΔ και Χρυσή Αυγή µε την πολιτική τους στην συµφωνία των Πρεσπών, που περιλάµβανε και απόπειρες εµπρησµού σπιτιών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.
Γενικότερα, η Δεξιά τούτης της χώρας που καµαρώνουµε ότι γέννησε τη δηµοκρατία, δεν είχε ιστορικά τις καλύτερες σχέσεις µε τον πολιτισµό, που πάντοτε ήταν συνυφασµένος µε τα ανθρώπινα δικαιώµατα. Ο κόσµος του πολιτισµού ειδικότερα, χάρισε στην Ελλάδα δύο Νόµπελ Λογοτεχνίας, που όµως θα ήταν περισσότερα αν η συγκεκριµένη παράταξη δεν ήταν εχθρική στις µετά το 1946 υποψηφιότητες των Σικελιανού και Καζαντζάκη. Ο δεύτερος ήταν διαδοχικά υποψήφιος από το 1951 µέχρι το 1957 και έφυγε από τη ζωή αυτοεξόριστος στην Αντίµπ της Γαλλίας. Θυµίζω ότι το 1951 ο συντηρητικός ακαδηµαϊκός Σπύρος Μελάς είχε αποσταλεί στην Στοκχόλµη για να αποτρέψει την βράβευση Καζαντζάκη, ενώ µέχρι και η βασίλισσα Φρειδερίκη είχε απευθυνθεί για τον ίδιο λόγο στους οµογάλακτους της Σουηδίας. Ιδού οι κατηγορίες µε τις οποίες συνόδευαν την εκστρατεία τους εναντίον του Καζαντζάκη: κοµµουνιστής, άθεος, διαφθορέας νέων.
Να θυµίσω επίσης ότι κορυφαίοι ηθοποιοί και άλλοι καλλιτέχνες (Θεοδωράκης, Αλεξανδράκης, Γεωργούλη, Μίνως Αργυράκης και άλλοι) συλλαµβάνονταν το 1963, επειδή συµµετείχαν στην απαγορευµένη από την κυβέρνηση ΕΡΕ Πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Ένα χρόνο πριν (1962), η βραβευµένη στο Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία «Μήδεια» Ειρήνη Παπά και ο σκηνοθέτης Μιχάλης Κακογιάννης, δεν έτυχαν ουδεµίας υποδοχής, αλλά πολεµικής από την τότε κυβέρνηση, επιστρέφοντας στην Αθήνα.
Άλλοτε, οι ναζί στη Γερµανία έκαιγαν βιβλία, ήθελαν εθνικά καθαρή Γερµανία από άλλες εθνότητες και µειονότητες. Αντίστοιχα θα ενεργήσουν οι επίγονοί τους, αν τους επιτραπεί, µε την Ελλάδα αληθινά διασυρόµενη παγκοσµίως.
Γρηγορείτε αδελφοί Αντετοκούνµπο και Καραλή.
* Πρόεδρος του Συνδέσµου Μπάιρον για τον Φιλελληνισµό και τον Πολιτισµό
