Σοκ και δέος ήταν τα συναισθήµατα που γέννησε η οµιλία της ορκωµοσίας Τραµπ την περασµένη Δευτέρα, για δεύτερη φορά στον Λευκό Οίκο, µε τις υπερφίαλες αξιώσεις που ταιριάζουν σε ακροδεξιό, αποθρασύνοντας τους απανταχού οµοϊδεάτες του, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Το περίεργο είναι ότι τα εµφανιζόµενα ως φιλολαϊκά µορφώµατα της ακροδεξιάς, εµπνέονται ταυτόχρονα από ολιγάρχες τύπου Τραµπ και Μασκ. Τα δικά µου συναισθήµατα µε µία φράση: No pasaran!
Υπενθυµίζω ότι το 2001, το τιµόνι των ΗΠΑ έπαιρνε στα χέρια του Τζορτζ Μπους ο νεότερος, που την ίδια χρονιά ξεκίνησε τον «πόλεµο κατά της τροµοκρατίας» ως απάντηση στο τροµοκρατικό χτύπηµα της Αλ Κάιντα στην καρδιά της «µόνης υπερδύναµης».
Πρώτος στόχος το Αφγανιστάν, µε ενεργοποίηση του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ περί συνδροµής σε χώρα-µέλος που δεχόταν επίθεση. Αρχικά έπεσε η Καµπούλ, αλλά η Ατλαντική Συµµαχία, χρειάστηκε να µείνει στην πολύπαθη χώρα είκοσι χρόνια, µε τελικούς νικητές τους Ταλιµπάν. Δικαιώθηκε η άποψη που θέλει το στρατηγικά κρίσιµο Αφγανιστάν «τάφο των αυτοκρατοριών», µε ηττηµένες διαδοχικά τη Βρετανία, τη Σοβιετική Ένωση και τις ΗΠΑ.
Μεγάλο φιάσκο και ο επόµενος πόλεµος (2003) των Μπους-Μπλερ στο Ιράκ, που βασίστηκε στο µεγάλο ψέµα της κατοχής πυρηνικών όπλων από τον Σαντάµ. Επίσης, µεγάλο πλήγµα για την ηγέτιδα του «ελεύθερου κόσµου» το κολαστήριο του Γκουαντάναµο, µε κρατούµενους ύποπτους τροµοκράτες χωρίς παραποµπή στη Δικαιοσύνη. Ρήγµα και στις σχέσεις ΕΕ-ΗΠΑ µε συνέπεια να βρεθεί στο ναδίρ παγκοσµίως η αµερικανική επιρροή, αποτέλεσµα ακριβώς αντίθετο του οράµατος Μπους περί «νέου αµερικανικού αιώνα».
Για χρυσό αιώνα (golden age) της Αµερικής µίλησε ο Τραµπ που εµφανίζεται απροκάλυπτα επιθετικός και επεκτατικός, µε σύνθηµα «να κάνουµε την Αµερική ξανά µεγάλη», αρνούµενος δηµαγωγικά την παγκοσµιοποίηση. Διαδικασία που εξελίχθηκε υπό νεοφιλελεύθερη ηγεµονία τις τελευταίες δεκαετίες, µε αντικειµενικά χαρακτηριστικά λόγω της ραγδαίας διεθνοποίησης πολλών προβληµάτων και των αλµάτων της τεχνολογίας.
Υπό αυτό το πρίσµα, θεωρώ ανέφικτη την αποπαγκοσµιοποίηση, όπως και την διάλυση της ΕΕ, που επιθυµεί ο Τραµπ και οι Ευρωπαίοι νεοναζί εθνικιστές, µεταξύ των οποίων και συµπατριώτες µας. Αγνοούν, φαίνεται, ρήση του Φιντέλ Κάστρο, το 1992, στο πλαίσιο οµιλίας του στο πανεπιστήµιο του Καράκας, ότι «η παγκοσµιοποίηση δεν είναι καπρίτσιο κανενός», διαδικασία που υποστηρίζει και η Κίνα προετοιµαζόµενη να ηγηθεί του παγκόσµιου οικονοµικού συστήµατος, παίρνοντας τα σκήπτρα από τις ΗΠΑ.
Θα πρόσθετα ότι οι αξιώσεις Τραµπ µπορεί να αφυπνίσουν και την Ευρώπη, πρωτίστως την ΕΕ, να κινηθεί προς κατάκτηση της στρατηγικής της αυτονοµίας. Εξάλλου, για πολλούς λόγους η Ευρώπη, των Βρετανίας και Ρωσίας συµπεριλαµβανοµένων, δεν µπορεί να γίνει Αµερική, κοινωνικά και πολιτισµικά. Άλλο το αµερικανικό µοντέλο άλλο το ευρωπαϊκό, το οποίο η Αριστερά υπερασπίζεται, διότι έχει χτιστεί µε µεγάλους αγώνες των εργαζοµένων της ηπείρου µας, µετά την αντιφασιστική νίκη των λαών στον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, το 1945.
Καταλήγω, λοιπόν, ότι ο Τραµπ, όπως γενικότερα η ακροδεξιά και µερίδα της επίσηµης Δεξιάς, δεν αντιλαµβάνονται την κίνηση της ιστορίας, αναζητώντας τη φυγή στο παρελθόν, σε ένα κόσµο που σήµερα δεν υπάρχει και δεν χωράει στις αναχρονιστικές αντιλήψεις τους. Όσο για την Ελλάδα, κρούω τον κώδωνα του κινδύνου, µήπως τον ακούσει και ο Μητσοτάκης.
* Mέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
