Ξάφνιασε ακόµα και τους θεωρούµενους αρχιτέκτονες κινηµάτων, µε τις υπερβάσεις κοµµατικών διαχωριστικών γραµµών και γεωγραφικής εξάπλωσης στις πέντε ηπείρους. Ένα κίνηµα µοναδικό, ελπίζω όχι ανεπανάληπτο, µε ηθικά, όχι υλικά κίνητρα, ήταν και είναι το παλλαϊκό κίνηµα των Τεµπών, για αλήθεια και δικαιοσύνη και µη συγκάλυψη των κυβερνητικών και κρατικών ευθυνών.
Κίνηµα που διέψευσε πολλούς από καθέδρας κριτικούς και «φετφατζίδηδες» της απουσίας αξιών και οραµάτων, ιδιαίτερα µέσα στη νεολαία µας. Ακόµα και οι αρεσκόµενοι σε κοµµατικές παρελάσεις από την Οµόνοια στο Σύνταγµα, υποχρεώθηκαν να ενταχθούν στο µέγα πλήθος µε το µέγα πάθος, µπροστά στον κίνδυνο να αποµονωθούν πλήρως.
Περί αντίθεσης στα κέρδη έναντι των ζωών µας, µίλησε και το ΚΚΕ, που άλλοτε κατακεραύνωνε το σύνθηµα «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», επειδή το προωθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ ως ενεργό και µαχητικό µέλος του κινήµατος κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσµιοποίησης, µε σταθµούς την Γένοβα, Πόρτο Αλέγκρε, Παρίσι και Λονδίνο, αλλά και Αθήνα και Κωνσταντινούπολη. Τελικά, πήγαµε στην Βοµβάη, το Ναϊρόµπι και την Τύνιδα.
Προσέξτε και τούτο το επίτευγµα του κινήµατος των Τεµπών. Πέτυχε θεωρούµενες κατ’ αρχήν ανέφικτες κοινωνικές συµµαχίες των µισθωτών και µεσαίων στρωµάτων µε την προοδευτική διανόηση και τον κόσµο του πολιτισµού.
Υποκλίθηκαν ακόµα και τα φερέφωνα της «κυβερνητικής αλήθειας», που παίζεται ήδη δύο χρόνια από τα ελεγχόµενα µίντια, µεταφερόµενη και στο Ευρωκοινοβούλιο, από τους συγγενείς των 57 αδικοχαµένων ανθρώπων και ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, µόλις δύο είχαµε το 2023, τον Κώστα Αρβανίτη και την Έλενα Κουντουρά.
Βέβαια, υπήρχε στα συλλαλητήρια και το στοιχείο απαξίωσης των πολιτικών και της πολιτικής µε την αντίληψη «όλοι είναι ίδιοι», γι αυτό και κέρδισαν πόντους φωνές σαν της Κωνσταντοπούλου και του Βελόπουλου, όχι ρεαλιστικές και τεκµηριωµένες προτάσεις σαν του Σωκράτη Φάµελλου. Κέρδισε, όµως, σηµαντικό έδαφος η θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ «να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη», στην οποία ο ίδιος ο πρωθυπουργός χρειάστηκε να απαντήσει «ποιος θα µε διαδεχθεί», επιστρατεύοντας τον µπαµπούλα της ακυβερνησίας στη θέση εκείνου της αποσταθεροποίησης.
Τίποτα δεν είναι ίδιο σε τούτη την πολύπαθη χώρα µετά τις 28 Φλεβάρη 2025. Τη γλύτωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 2023, στις διπλές εκλογές, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήταν εγκλωβισµένος στη «νοµοτέλεια» της απλής αναλογικής για το κυβερνητικό του αφήγηµα, ενώ άλλοι στην Αριστερά επέµεναν ότι «δεν βγήκαµε από τα µνηµόνια το 2018», για να µην καρπωθεί το επίτευγµα ο Αλέξης Τσίπρας, που δεν έκανε το πολύ απλό, να πάνε µαζί στα υπουργεία να διαπιστώσουν αν παρέµεναν εκεί οι εκπρόσωποι της Τρόικα.
Σύντροφε Αλέξη, πασίγνωστο είναι ότι η Δεξιά τούτης της χώρας δεν έχει ιερό και όσιο. Πούλησε ειρήνη, για να ρίξει τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1920, κάνοντας αρχιστράτηγο στη Μικρασία τον Κωνσταντίνο, µε τραγικό επακόλουθο την εθνική καταστροφή. Πούλησε πατριωτισµό από κοινού µε την Χρυσή Αυγή, κατά της συµφωνίας των Πρεσπών, για ρίξει τη δική σου κυβέρνηση το 2019, µέσω πρόωρων εκλογών, που ατυχώς έγιναν κατακαλόκαιρο, µετά από δικές µας πανωλεθρίες σε ευρωεκλογές και αυτοδιοικητικές εκλογές. Ζητείται συλλογική αυτοκριτική, άντληση διδαγµάτων και δικό σου νέο «παρών». Οι εκλογές δεν θα αργήσουν και θα είναι ίδιας σηµασίας µε εκείνες του ιστορικού 2015.
* Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
