Tου ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ *
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θέλει στις επικείμενες Ευρωεκλογές να ψηφίσουμε την Ευρώπη και τη διεκδίκηση ισότιμου ρόλου της Ελλάδας στην ΕΕ, αντιθέτως, ζητεί ψήφο εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του! Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί η δήλωση του πρωθυπουργού ότι πίσω από καθένα από τα μέλη του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ βρίσκεται ο ίδιος;
Πρόκειται για δήλωση χωρίς προηγούμενο, αποκαλυπτική της απουσίας οράματος για την Ευρώπη που ουδέποτε διέθετε η Δεξιά. Δεν ήταν ποτέ επιλογή της Δεξιάς το «να γίνουμε Ευρώπη» μέσω υιοθέτησης του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου και του κεκτημένου της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το οποίο και η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ καταπατεί, με συνέπεια την πρόσφατη καταδίκη της από το Ευρωκοινοβούλιο.
Αν η ΝΔ είχε κάνει κτήμα της την παράδοση του ευρωπαϊσμού, θα δήλωνε περήφανη και για τον ευρωπαϊσμό του Καποδίστρια, που διακήρυσσε: «Μονάχα η έλλογη επικράτηση των φιλελεύθερων και δημοκρατικών ιδεών, ο σεβασμός των δικαιωμάτων των μικρών λαών και όχι η επιστροφή σε παλαιούς και ξεπερασμένους θεσμούς της βίας, είναι εκείνα που πρέπει να αποφασίσουμε, προκειμένου να επιτύχουμε την επικράτηση της ειρήνης και της συμφιλίωσης των λαών της Ευρώπης». Αυτά από έναν φωτισμένο αστό πολιτικό το 2014, στο Συνέδριο Ειρήνης της Βιέννης.
Η ΝΔ πρότεινε αίθουσες Καραμανλή και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην έδρα της ΕΕ, δεν νοιάστηκε όμως για αίθουσα ή προτομή Καποδίστρια, προς τιμήν του ευρωπαϊστή πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας. Ίσως διότι ο Καποδίστριας είχε θητεύσει υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, την οποία η Δεξιά της Ευρώπης δεν θεωρεί μέρος της ηπείρου μας. Αναρωτιέμαι, αν ο «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» του Μαργαρίτη Σχινά και της Φον Ντερ Λάιεν περιλαμβάνει τον σπουδαίο ρωσικό πολιτισμό, με γίγαντες σε πολλές μορφές της τέχνης.
Αριστερός Ευρωπαϊσμός
Όσο για την Αριστερά, έχουμε και εμείς παλαιομοδίτικα ρεύματα, που χαρίζουν στη Δεξιά την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ενώ μπορούμε βάσιμα να τη διεκδικήσουμε, καθώς πρωτοδιατυπώθηκε από τον Σεν Σιμόν και στη συνέχεια την υποστήριξε ο επίσης Γάλλος σοσιαλιστής Βίκτορ Ουγκώ, που μιλούσε για «Ηνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης».
Αλλά και μεταγενέστερα ήταν ο δεσμώτης του Μουσολίνι, κομμουνιστής Αλτιέρο Σπινέλι, που το 1941 συνέταξε το Μανιφέστο του Βεντοτένε «Για μια Ελεύθερη και Ενωμένη Ευρώπη», δίνοντας συνέχεια και μεταπολεμικά, εισηγούμενος το 1984 σχέδιο συντάγματος για τη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε πολιτική ένωση, με την ιδιότητα του ευρωβουλευτή, συνεργαζόμενος με την Κομμουνιστική Ομάδα.
Η δε διαρκώς αφοριζόμενη από τη Δεξιά Σοβιετική Ένωση, που έσωσε μαζί με τα αντιφασιστικά κινήματα την Ευρώπη από τον χιτλεροφασισμό, ήταν εκείνη που πρότεινε στην ιστορική Διάσκεψη του 1975 για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΔΑΣΕ), πρώτη μεγάλη ρωγμή στα τείχη του ψυχρού πολέμου, που και σήμερα ως Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), μπορεί να αποτελέσει τη βάση για αρχιτεκτονική πανευρωπαϊκής ασφάλειας, με τη συμμετοχή και της Ρωσίας και την Ουκρανία εκτός ΝΑΤΟ, αλλά εντός ΕΕ.
Τέλος, Δεξιά και Αριστερά διαφοροποιούνται ριζικά στο ζήτημα της πραγματικής σύγκλισης των οικονομιών και κοινωνιών της ΕΕ, δεδομένου ότι η πρώτη υπηρετεί τη διεύρυνση των ανισοτήτων, η δεύτερη την άμβλυνση και εξάλειψή τους.
* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
