Το 2024 φεύγει σε λίγες µέρες και αφήνει πίσω του πολλά δεινά και πολλές πληγές, ενώ δεν έφερε τίποτα νέο στις ζωές των ανθρώπων και της διεθνούς κοινότητας ως σύνολο.
Παλαιές γερασµένες ιδέες, δυστυχώς, επικρατούν στον κόσµο, µε άλλα λόγια, ιδέες συντηρητικές σε σηµαντικό βαθµό και σκοταδιστικές. Γιατί, τι άλλο δείχνει η εκλογή του ακροδεξιού ολιγάρχη Ντόναλντ Τραµπ στην θέση του προέδρου των ΗΠΑ, παρότι βαρυνόταν µε την απόπειρα κατάληψης του κογκρέσου των ΗΠΑ από τους «ταλιµπάν» (µεταφορικός ο όρος) υποστηρικτές του.
Μήπως δεν µαυρίζει τις καρδιές µας τις γιορτινές τούτες µέρες, η τραγωδία που συνεχίζεται στους Άγιους Τόπους εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού, κυρίως παιδιών και γυναικών, δηλαδή, αµάχων; Ποιος δεν ανησυχεί µε την ιδέα εξάπλωσης των συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή, µε την πολύπαθη Συρία σε νέες περιπέτειες;
Θετικό αναµφίβολα, το ότι ανατράπηκε το αυταρχικό καθεστώς Άσαντ. Είδαµε εικόνες λαϊκής χαράς στη Δαµασκό, το Χαλέπι και άλλες πόλεις της σταθερά φιλικής αυτής χώρας µε την πατρίδα µας, αλλά συναγερµός έχει σηµάνει σε σχέση µε την επόµενη µέρα και τις στερούµενες δηµοκρατικών διαπιστευτηρίων δυνάµεις που ήρθαν στα πράγµατα.
Θετικότατο επίσης για την Συρία και το µέλλον της, το ότι είδαµε καραβάνια προσφύγων να επαναπατρίζονται, κυρίως από την Τουρκία, πιθανότατα και από άλλες γειτονικές χώρες, Λίβανο, Ιορδανία, ενδεχοµένως και ευρωπαϊκές. Καταλαβαίνουµε την σηµασία της επιστροφής, µόνο αν θυµηθούµε ότι µόνο το 2015-16, οι Σύροι πρόσφυγες, κατά µεγάλο µέρος τους, ήταν νέοι άνθρωποι, κάτοχοι πανεπιστηµιακών τίτλων. Άρα, µπορούν να βοηθήσουν καθοριστικά την πατρίδα τους στην ποθούµενη ανασυγκρότηση.
Μουντός ο ορίζοντας και του νέου χρόνου στην Ουκρανία, που συχνά υφίσταται τις ρωσικές πυραυλικές επιθέσεις και φαίνεται ότι αργεί πολύ η δροµολόγηση µιας διαδικασίας ειρήνης µε δικαιοσύνη, προς όφελος της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της σπουδαίας αυτής πρώην σοβιετικής δηµοκρατίας. Συχνά γράφεται ότι ο Τραµπ από τον Ιανουάριο που αναλαµβάνει καθήκοντα, θα εργαστεί για την ειρήνη, αλλά αυτό θυµίζει την ρήση «να βάλουµε τον λύκο να φυλά τα πρόβατα». Διότι αν κρίνουµε από τις ιδιαίτερες σχέσεις Τραµπ – Πούτιν, «όµοιος οµοίω αεί πελάζει», δεν θα πρόκειται για δίκαιη ειρήνη, αλλά για συµφωνίες που δεν θα δικαιώνουν τα ποτάµια αίµα που έχυσε ο ουκρανικός λαός, θα έλεγα, σε µικρότερο βαθµό και ο λαός της Ρωσίας.
Όταν λοιπόν, πολλοί εξ ηµών ζητάµε ειρήνη µε βάση το διεθνές δίκαιο, επικρίνοντας έντονα την ρωσική εισβολή, δεν υποστηρίζουµε την κυβέρνηση Ζελένσκι, αν και εκλεγµένη, όπως µας κατηγορούν ορισµένοι, αλλά την ειρήνη µε δικαιοσύνη, την οποία θέλουµε και για την Κύπρο, καθώς και την Παλαιστίνη και τους Κούρδους της Συρίας, που είναι σταθερά στο στόχαστρο της Άγκυρας.
Όσο για την Ελλάδα, αµέτρητες οι πληγές των µη προνοµιούχων κατοίκων της από τις επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη που δεν διστάζει να κάνει το µαύρο άσπρο και να πανηγυρίζει για επιτυχίες τόσο στο εσωτερικό, όσο και στην εξωτερική πολιτική. Μόνη επιλογή για τον λαό, η συµµαχία της προόδου και οικολογίας, που µέσα στο 2025 πρέπει να οικοδοµηθεί. Οι καιροί ου µενετοί!
Καλή Χρονιά µε αγώνες και νίκες δηµοκρατικές!
* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
