Ώρα ευθύνης για όλους

Από σήμερα οι διαβουλεύσεις για την εξεύρεση κοινά αποδεκτής
λύσης στην απαγόρευση της καθόδου στις εκλογές σε σταγονίδια
νεοναζί εγκληματιών, θα πάρουν φωτιά. Εξάλλου, ήδη εδώ και
έναν μήνα, η κυβέρνηση είχε αποστείλει στους αρχηγούς των
κομμάτων την προτεινόμενη ρύθμιση και έκτοτε, η ανάγκη να μπει
ένα «φρένο» σε «κόμμα Κασιδιάρη» απασχολούσε το δημόσιο
διάλογο -άλλωστε, πρόκειται επί της  ουσίας για την στοιχειώδη
ανάγκη της Δημοκρατίας να αυτοπροστατευθεί. 
Ο διάλογος, φυσικά, δεν έγινε θεσμικά. Η κυβέρνηση απέστειλε
την πρότασή της, εκπρόσωποι των κομμάτων τοποθετήθηκαν στα
ΜΜΕ, συνταγματολόγοι αρθρογράφησαν και κάπως έτσι, η
κυβέρνηση την περασμένη Πέμπτη κατέθεσε μία τροπολογία
αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Και έχει ευθύνη γι’ αυτό. Όπως και θα
έχει ευθύνη αν αυτή την τροπολογία την αντιλαμβάνεται ως την
τελική πρόταση και όχι ως βάση συζήτησης. 
Όμως, ευθύνες έχουν και όλοι οι υπόλοιποι. Με τις δεδομένες
ενστάσεις τους, με τις δεδομένες αντιθέσεις και αντιρρήσεις στο
ενδεχόμενο να νομοθετηθεί η «θεωρία των δύο άκρων» ή να
καταστεί κάποιο κόμμα έρμαιο κάποιου περίεργου, ιδιόρρυθμου,
φανατικού ή και ιδιοτελούς δικαστή. Όλα τούτα, όπως και ο μη
προσδιορισμός του φραγμού σε κόμματα με συγκεκριμένη
ιδεολογία (που είναι «εγκληματογόνος» και, άρα δεν «εμπίπτει»
στην συζήτηση για την απόλυτη ελευθερία λόγου και ιδεών που
πρέπει να υπάρχει στις Δημοκρατίες)  είναι θέματα σοβαρά και
μεγάλα. Όπως θα είναι σοβαρό θέμα αν η κυβέρνηση δεν μπει καν
στον διάλογο και δεν δείξει κάποια διάθεση να προβεί σε
βελτιώσεις και να «ακούσει» τί έχουν να πουν τα κόμματα του
συνταγματικού τόξου. 
Παρά ταύτα, αν για έναν τόσο «ιερό» σκοπό, το πολιτικό μας
σύστημα καταφέρει να διαφωνήσει για κάτι που… συμφωνούν
όλοι, τότε θα είναι άξιο της μοίρας του. Και οι βαριές ιστορικές
ευθύνες θα βαραίνουν όλους, όχι μόνο εκείνους που μπορεί να
δείξουν για μία ακόμη φορά ότι κακομεταχειρίζονται την ισχύ του
προνομίου της πλειοψηφίας τους.