ΟΗΕ: Η παγκοσµιοποίηση που θέλουµε

Toυ ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ *

Η σύγχρονη Αριστερά δεν δαιµονοποιεί την παγκοσµιοποίηση. Ακολουθεί την θέση του Φιντέλ Κάστρο, που είχε διατυπώσει το 1992 µε οµιλία του στο Πανεπιστήµιο του Καράκας ότι «η παγκοσµιοποίηση δεν είναι καπρίτσιο κανενός», ούτε αµερικανικό σχέδιο. Άλλωστε, το αρνείται και ο ακροδεξιός Πρόεδρος Τραµπ, όπως και οι εθνικιστές οµοϊδεάτες του, θεωρώντας την απειλή για τις εθνικές ταυτότητες, που όµως ούτε εντός της ΕΕ κινδυνεύουν.

Υπάρχουν, όµως, εδώ και δεκαετίες θετικές όψεις της παγκοσµιοποίησης, σαν τον 80χρονο φέτος ΟΗΕ, που εργάζεται υπέρ της παγκόσµιας συνεργασίας και της επίλυσης οικουµενικών προβληµάτων σαν τις πανδηµίες, την πυρηνική απειλή και την διαρκώς επιδεινούµενη κλιµατική κρίση, την οποία ο σηµερινός «πλανητάρχης» αρνείται, αµφισβητώντας επιστηµονικές µελέτες αναµφισβήτητης προέλευσης.

Η κοινότητα των προβληµάτων του σηµερινού κόσµου, µε τις µεγάλες αλληλεξαρτήσεις του, καθώς και πρωτόγνωροι ορίζοντες στην γνώση και την επιστήµη έχουν καταστήσει αδήριτη αναγκαιότητα την παγκόσµια συνεργασία, όχι µόνο στη Γη αλλά και στο Διάστηµα, πολύ περισσότερο που σύγχρονες απειλές δεν γνωρίζουν σύνορα, ούτε µπορούν να αντιµετωπιστούν εντός των κρατικών συνόρων. Γι’ αυτό έχει ειπωθεί ότι το κράτος, ανεξάρτητα από το µέγεθος µιας χώρας, είναι πλέον πολύ µικρό για τα µεγάλα και πολύ µεγάλο για τα µικρά, τα τοπικά.

Απαιτούνται, λοιπόν, υπερεθνικές διαδικασίες και θεσµοί, καθώς και νοµοθετικές ρυθµίσεις, τις οποίες και επικαλούµαστε έναντι των απειλών από την Άγκυρα. Δεν λέω την Τουρκία, διότι δεν είναι «αιώνιος εχθρός» η χώρα και ο λαός της, αλλά το εκεί κατεστηµένο, µερίδα του οποίου εµπνέεται από τον νεο-οθωµανισµό και µεγαλοϊδεατισµό.

Σε ό,τι αφορά στους εγχώριους εθνικιστές, συνιστά µεγάλη αντίφαση να οµνύουν στο διεθνές δίκαιο, αλλά να αρνούνται τον θεσµό και τις διαδικασίες που το παράγουν, δηλαδή, τον Οργανισµό Ηνωµένων Εθνών, θα έλεγα το σύστηµα των Ηνωµένων Εθνών, διότι πρόκειται για πολυοργανισµό.

Επισηµαίνω ότι η ύπαρξη του ΟΗΕ, συχνά και το διεθνές δίκαιο, συνιστούν περιορισµό ως ένα βαθµό και της εθνικής κυριαρχίας των χωρών. Γιατί τι άλλο από περιορισµό της εθνικής κυριαρχίας σηµαίνει το Σύµφωνο για την µη Διασπορά των Πυρηνικών Όπλων (NPT), δηλαδή, να µην µπορεί κάθε κράτος να κατέχει πυρηνικά όπλα; Επίσης, τι σηµαίνει η δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου να δικάζει άτοµα σε υπεύθυνες αιρετές θέσεις σαν τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Νετανιάχου, κατηγορούµενο για το έγκληµα της γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης;

Επισηµαίνω ότι η ίδρυση Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου ήταν µια εκκρεµότητα του1948, υπόσχεση της Δίκης της Νυρεµβέργης, για τους εγκληµατίες πολέµου χιτλερικούς, που όµως υλοποιήθηκε το 1998, µε Διάσκεψη του ΟΗΕ στη Ρώµη, όπου και εγκρίθηκε το αντίστοιχο καταστατικό, το οποίο κύρωσε και η Βουλή των Ελλήνων το 2002. Με άλλα λόγια, η αγνόηση αποφάσεων του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου συνιστά παραβίαση νόµου της Ελληνικής Δηµοκρατίας.

Καταλήγοντας, η υπεράσπιση του ΟΗΕ αποτελεί εθνικό χρέος της εκάστοτε αιρετής κυβέρνησης της Ελλάδας, όχι µόνο διότι είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός παγκόσµιος θεσµός, πολυοργανισµός για την ακρίβεια, αλλά και γιατί τις αρχές και αποφάσεις του επικαλούµαστε για τα εθνικά µας θέµατα. Άλλωστε, ειρηνευτική δύναµη του ΟΗΕ βρίσκεται στην Κύπρο από το 1964, το δε πρόσφατο επίτευγµά της Συµφωνίας των Πρεσπών έγινε στο πλαίσιο και µε τις ευλογίες του ΟΗΕ.

* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης
του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ