Τί σηματοδοτεί η νέα αύξηση των επιτοκίων κατά 75 μονάδες
βάσης που ανακοίνωσε την περασμένη Πέμπτη η ΕΚΤ; Την ώρα
που όλοι μας είμαστε προσηλωμένοι στην πτυχή του θέματος που
αφορά στην καθημερινότητά μας –δηλαδή στο πόσο αυξάνονται οι
μηνιαίες δόσεις στα καταναλωτικά, στεγαστικά και επιχειρηματικά
δάνεια που «τρέχουν» στις ζωές μας, υπάρχει άλλη μία, ακόμη πιο
σοβαρή και απολύτως συλλογική απειλή. Το πρόβλημα δεν είναι,
δηλαδή, ότι ως τώρα ένας δανειολήπτης που έχει πάρει στεγαστικό
με κυμαινόμενο επιτόκιο έχει δει αύξηση άνω των 55 ευρώ για
κάθε 100.000 ευρώ δανείου που οφείλει ακόμη, αλλά και πως
αυτές οι αποφάσεις δείχνουν ότι τα χειρότερα είναι πολύ μπροστά
μας.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να διαπιστώσει
ότι με την αύξηση του 0,75 στα επιτόκιά της, η ΕΚΤ γεννά ακόμη
μεγαλύτερα βάρη για υπερχρεωμένα νοικοκυριά, επιχειρήσεις,
κράτη και ακριβαίνουν τα νέα δάνεια (και) για επενδύσεις. Για το
μέλλον μας, δηλαδή. Πέραν, όμως, του τί έγινε, το βασικό είναι τί
συμβαίνει μέσα στην Φρανφκούρτη και πώς έχουν αποκτήσει τον
έλεγχο των συσχετισμών τα λεγόμενα «γεράκια», που αν
μιλούσαμε μερικά χρόνια νωρίτερα, θα λέγαμε ότι απηχούν τις
«απόψεις Σόιμπλε». Αντιγράφουμε από το έγκυρο K-report που
σημειώνει ότι η αύξηση της περασμένης εβδομάδας «είναι η
μεγαλύτερη που έχει κάνει από το 2011, τα «γεράκια» έχουν
κυριαρχήσει στο 25μελές Δ.Σ. της τράπεζας μετά την εκτόξευση
του πληθωρισμού στην Ευρωζώνη στο 9,1% τον Αύγουστο».
«Πιθανολογείται νέα αύξηση 0,50- 0,75 μονάδες τον Οκτώβριο και
άλλη μία 0,50 μονάδες στα τέλη του έτους. Η Κρ. Λαγκάρντ άφησε
να εννοηθεί ότι θα γίνουν άλλες τέσσερις αυξήσεις –είχε προηγηθεί
αύξηση 0,50 τον Ιούλιο». Το βασικό, όπως επισημαίνει το
συγκεκριμένο newsletter, είναι ότι «η ΕΚΤ εφαρμόζει επιθετική
νομισματική πολιτική παρότι ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη δεν
οφείλεται στη ζήτηση αλλά στην προβληματική παραγωγή, ενώ η
οικονομική μεγέθυνση είναι ήδη ασθενική -προβλέπεται 0,9% το
2023 έναντι 3,1% φέτος». «Η αύξηση των επιτοκίων δυσκολεύει
την ανάκαμψη και ενισχύει την ύφεση στις ευρωπαϊκές οικονομίες,
αυξάνοντας το κόστος των επενδύσεων που θα τόνωναν την
παραγωγή», καταλήγει, καθιστώντας σαφές ότι οι αποφάσεις των
«γερακιών» που έχουν κυριαρχήσει στην ΕΚΤ δεν είναι απλώς
ατελέσφορες, αλλά υπονομεύουν και το μέλλον μας –στο μέτρο,
ασφαλώς, που αυτό είναι συνδεδεμένο με τις νέες επενδύσεις στις
οποίες όλοι ομνύουν και όλοι ευαγγελίζονται.
Αυτό, βεβαίως, δεν απασχολεί ιδιαιτέρως τα «γεράκια». Αυτά είναι
ιδεοληπτικά, δίνουν τα ρέστα τους για να καταστήσουν σαφές ότι η
ιστορική απόφαση της Ε.Ε. κατά την πανδημία για έμμεση
αμοιβαιοποίηση χρέους θα είναι μία σελίδα που θα σβηστεί από
την ευρωπαϊκή ιστορία και πίνουν νερό στο όνομα της
περιοριστικής και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Αυτά που
γίνονται στην ΕΚΤ τούτο τον καιρό, δηλαδή, δεν αφορούν μόνο
τους τραπεζίτες ή τους συναδέλφους του οικονομικού ρεπορτάζ,
αλλά ιχνογραφούν τους νέους «Σόιμπλε» που θα βρούμε μπροστά
μας όταν έρθει η ώρα να ανοίξει η συζήτηση στην Ευρώπη για την
επιστροφή στον ορθόδοξο δημοσιονομικό δρόμο.
