Από το πρωί της περασμένης Παρασκευής έχουν κοινολογηθεί πλέον οι βαθιές διαφορές των Ευρωπαίων ηγετών και οι διαφωνίες που εκδηλώθηκαν στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής αναφορικά με το πακέτο κυρώσεων που θα επιβαλλόταν στην Ρωσία.
Όπως, λοιπόν, περιγράφουν τα ρεπορτάζ, ένα μπλοκ χωρών όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Κύπρος, η Ουγγαρία κ.α. επιχείρησαν –και πέτυχαν- να μπλοκάρουν τις πολύ σκληρές κυρώσεις σε βάρος της Μόσχας για την απόφαση Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία, με αιχμή την μη επιβολή αποκλεισμού της Ρωσίας από το σύστημα SWIFT.
Πρόκειται για ένα σύστημα που αφορά στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και, ως εκ τούτου, αν η Ρωσία αποκλειόταν από αυτό, τότε οι συνέπειες θα ήταν δραματικές για την οικονομία της. Βεβαίως, στην περίπτωση αυτή, το κόστος θα ήταν μεγάλο και για αρκετές ευρωπαϊκές οικονομίες, της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης, καθώς μέσω του συγκεκριμένου συστήματος γίνονται οι πληρωμές των παραγγελιών σε φυσικό αέριο.
Τούτου δοθέντος, αλλά και με δεδομένο ότι η Ελλάδα προμηθεύεται το 50% του φυσικού αερίου που χρειάζεται από την Ρωσία, είναι αυτονόητο ότι αυτό το μέτρο θα έπληττε τη χώρα μας, όπως και την Ιταλία και τη Γερμανία. Κι όμως, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν λάθος. Όχι, στο παρόν κομμάτι δε θα μπει στην ίδια ζυγαριά ο πραγματικός που επέδειξαν τα ευρωπαϊκά κράτη στη Σύνοδο Κορυφής –ή, μάλλον, ο κυνισμός- και οι εικόνες των νεκρών, των τραυματιών και των ξεριζωμένων από το αιματοκύλισμα που έχει εξαπολύσει ο Πούτιν.
Δεν θα μπουν στην ίδια ζυγαριά όχι γιατί δεν έχουν σημασία, αλλά διότι η στήλη δεν τρέφει αυταπάτες από κανέναν γερμανό καγκελάριο ή ιταλό πρωθυπουργό ότι θα θέσουν την ανθρωπιστική κρίση και τις αθώες ζωές που χάνονται πάνω από τα οικονομικά συμφέροντα. Ωστόσο, το επιχείρημα ότι οι Ευρωπαίοι έκαναν λάθος που δεν αποφάσισαν το σκληρότερο πακέτο κυρώσεων που θα μπορούσαν να «σηκώσουν» σε βάρος της Ρωσίας θα υποστηριχθεί όχι με όρους «ανθρώπινους», μεν, αλλά με όρους στρατηγικούς: γιατί, εδώ το θέμα δεν είναι μόνο η Ουκρανία.
Το θέμα είναι ότι ο Πούτιν, με την απόφασή του να εισβάλει σε μία ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα, δεν πλήττει μόνο τη χώρα αυτή. Αντιθέτως, επιχειρεί μόνος του, με την επιβολή της ισχύος του, να ξαναγράψει σύνορα, να αναδιαμορφώσει την Ιστορία, να επανακαθορίσει όλα όσα είχαν διαμορφωθεί ως «status quo» μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Γιάλτα, αλλά και μετά την περεστρόικα, την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και της επανένωσης των δύο Γερμανιών.
Με άλλα λόγια, στην Σύνοδο Κορυφής της περασμένης εβδομάδας, όπως και σε όσες συνεδριάσεις των «ισχυρών» της Δύσης ακολουθήσουν, αυτό που κρίνεται δεν είναι μόνο το πόσο θα πρέπει να «τιμωρηθεί» και να πληρώσει ο ρώσος πρόεδρος για την εισβολή στην Ουκρανία, αλλά για το κατά πόσον η Δύση θα ανεχθεί από οποιονδήποτε να αλλάζει σύνορα και να ξαναχαράζει χάρτες, οψέποτε κρίνει ότι η ισχύς του τού επιτρέπει να το πράξει.
