Οι αγρότες προειδοποιούν: Η ύπαιθρος δεν αντέχει άλλη εγκατάλειψη

Toυ ΧΑΡΗ ΤΣΙΟΚΑ *

Τα µπλόκα ως πολιτικό καµπανάκι για την κυβέρνηση και τα κόµµατα της αντιπολίτευσης

Οι κινητοποιήσεις στον πρωτογενή τοµέα δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ήταν αναµενόµενες, προϊόν µιας βαθιάς, συνεχόµενης πίεσης που αντιµετωπίζουν οι άνθρωποι της υπαίθρου. Αγωνίζονται για όρους επιβίωσης που η πολιτεία δείχνει να αντιµετωπίζει ως «δευτερεύον ζήτηµα». Η ελληνική περιφέρεια αδειάζει, υποβαθµίζεται και οδηγείται σε εγκατάλειψη, αποτέλεσµα πολιτικών που διαχρονικά εξυπηρετούν λίγους και αφήνουν τους πολλούς στην άκρη.

Αλληλεγγύη που έγινε κραυγή

Η κοινωνική στήριξη στους αγρότες δεν είναι πια µια τυπική ένδειξη συµπάθειας. Είναι µια συλλογική προειδοποίηση: η ύπαιθρος βυθίζεται, και µαζί της χάνεται ένα κοµµάτι της χώρας. Η ερηµοποίηση δεν είναι πια απειλή αλλά πραγµατικότητα που απλώνεται σιωπηλά, υπονοµεύοντας τη θέση της Ελλάδας σε ένα ασταθές περιφερειακό περιβάλλον.

Ένα περιβάλλον κερδοσκοπίας που πνίγει την παραγωγή

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει επιτρέψει να διαµορφωθεί ένα καθεστώς ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας από λίγους µεσάζοντες. Το αποτέλεσµα είναι να πιέζεται ασφυκτικά η παραγωγική βάση της χώρας. Το 2025 σηµαδεύεται ήδη από πολλαπλές κινητοποιήσεις, γιατί η κοινωνία νιώθει ότι κανείς δεν την ακούει.

Αντιπολίτευση χωρίς πρόταση και κοινωνία σε αποχή

Δεν είναι µόνο η κυβέρνηση που χάνει το έρεισµά της. Η κοινωνία αποµακρύνεται και από µια αντιπολίτευση που αναλώνεται σε εσωτερικούς ανταγωνισµούς για δευτερότριτους ρόλους, χωρίς να παρουσιάζει πειστική, εναλλακτική διακυβέρνηση. Πάνω από το 60% αυτού του κόσµου επιλέγει την αποχή. Κάτω από το 40% συζητά για συµµετοχή στις εκλογές µε ψήφο και στη βάση αυτού του ποσοστού γίνονται οι αναγωγές! Το µήνυµα είναι καθαρό: η κοινωνική αντιπολίτευση δεν έχει ακόµη βρει πολιτική εκπροσώπηση.

Η χώρα χρειάζεται νέο παραγωγικό µοντέλο – όχι κυβέρνηση για νέα διαχείριση του παλιού

Η Ελλάδα δεν µπορεί να συνεχίσει µε τη λογική «τρυπών και µπαλωµάτων». Οι αγρότες ζητούν ουσιαστικές λύσεις:

• µείωση του κόστους παραγωγής (ενέργεια, µηχανήµατα, λιπάσµατα, αγροτική γη κτλ ),
• δίκαιους κανόνες εξαγωγών
• προστασία από αθέµιτες εισαγωγές εκτός ΕΕ,
• καθετοποίηση της παραγωγής,
• ενίσχυση και πιστοποίηση της προέλευσης των προϊόντων,
• πολιτικές που αναστρέφουν την ερηµοποίηση.
• Χρηµατοδοτικά εργαλεία και προγράµµατα στήριξης ιδιαίτερα των νέων αγροτών

Αυτά δεν είναι «συντεχνιακά αιτήµατα». Είναι ενδεικτικά παραδείγµατα για να υπάρξει η βάση για µια πραγµατική ανασυγκρότηση του παραγωγικού µοντέλου της χώρας.

Σήµερα, οι κατά κύριο επάγγελµα αγρότες –και ιδιαίτερα οι νέοι– βρίσκονται αντιµέτωποι µε σχεδόν καθολικό αποκλεισµό από το τραπεζικό σύστηµα. Πρόκειται για έναν µηχανισµό που καταδικάζει την παραγωγή σε στασιµότητα, ακόµη και όταν υπάρχουν αξιόπιστα σχέδια ανάπτυξης.

Φορολογία και κοινωνικά αγαθά: ένα τοπίο εµποδίων

Η βαριά και ισοπεδωτική φορολογία χτυπά δυσανάλογα τις παραγωγικές δυνάµεις.

Ταυτόχρονα, οι κάτοικοι της υπαίθρου βλέπουν να υψώνονται όλο και µεγαλύτερα εµπόδια στην πρόσβαση σε υγεία, ασφάλιση, παιδεία και υποδοµές. Έτσι διαλύεται ένας ολόκληρος τρόπος ζωής.

Χωρίς αγροτική οικονοµία, δεν υπάρχει ούτε τουρισµός µε ταυτότητα

Η αγροτική παραγωγή τροφοδοτεί όχι µόνο την οικονοµία, αλλά και την πολιτισµική ταυτότητα της χώρας. Ο ποιοτικός τουρισµός αναπτύσσεται όταν στηρίζεται στα προϊόντα και στις διατροφές του πρωτογενούς τοµέα. Όταν η παραγωγή καταρρέει, καταρρέει και η διαφοροποίηση που κάνει την Ελλάδα ανταγωνιστική.

Τα µπλόκα δεν είναι απειλή, είναι µήνυµα

Οι µεγάλες κινητοποιήσεις δεν στοχεύουν στην αναστάτωση. Στοχεύουν στην αλλαγή πορείας. Η κυβέρνηση δεν µπορεί και δεν θέλει να ακούσει: το αίτηµα είναι αλλαγή πολιτικής, όχι επιµέρους παραχωρήσεις. Και η προοδευτική παράταξη πρέπει να το κατανοήσει: απαιτείται νέα σύνθεση, νέα κοινωνική γείωση, και όχι συγκολλήσεις κοµµατικών γραφειοκρατιών χωρίς κοινωνικό αποτύπωµα.

Η πολιτική για να επιστρέφει στους πολίτες χρειάζεται τον δίαυλο της ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου και όχι συγκολλήσεις ή περιχαρακώσεις γραφειοκρατικών οµάδων!

Το αίτηµα είναι συµµετοχή και έλεγχος και όχι δηµοκρατικοφανής ανεξέλεγκτος εξουσιοδοτισµός.

Το 2025 ήδη αποδεικνύει ότι οι κοινωνικές διεργασίες αναζητούν νέους φορείς έκφρασης και σύγχρονα  προγράµµατα, µακριά από την παθητική αποδοχή της εξουσίας. Η πολιτική αλλάζει όταν οι πολίτες διεκδικούν ξανά τον ρόλο τους. Και οι αγροτικές κινητοποιήσεις είναι ακριβώς αυτό: η αρχή µιας απαίτησης για πραγµατική δηµοκρατική αλλαγή.

Το αίτηµα αφορά την αλλαγή του παραγωγικού και κοινωνικού µοντέλου που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ και αυτό µπορεί να επιτευχθεί µε εναλλακτικό πρόγραµµα που απαντά στις σύγχρονες ανάγκες!

* Πρώην βουλευτής