Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ «μετακόμισε», λαϊκή βουλήσει, στα
έδρανα της αντιπολίτευσης, δεν γίνεται καμία συζήτηση στα ΜΜΕ
για την περίφημη «μεσαία τάξη». Βέβαια, εδώ που τα λέμε, κι όταν
αυτή η συζήτηση γινόταν, γινόταν με λάθος τρόπο, καθώς ζούμε
στη χώρα που το 50% της κοινωνίας πιστεύει πραγματικά ότι
ανήκει στη «μεσαία τάξη», μπερδεύοντας ενδεχομένως τον
(πολιτικό και δημοσκοπικό) «μεσαίο χώρο» ή τα (κοινωνιολογικά,
αλλά και αμιγώς ταξικά βάσει οικονομικών κριτηρίων) «μεσαία
στρώματα» με αυτό που λέμε «μεσαία τάξη».
Ωστόσο, επειδή δεν είναι η ώρα της κοινωνιολογικής ή ταξικής
«τυπολογίας», ας ξεκινήσουμε την συζήτηση χρησιμοποιώντας με
αυτό τον συμβατικό τρόπο τον προσδιορισμό της «μεσαίας τάξης»
γαι να πάμε παρακάτω. Για να πάμε, δηλαδή, στο συμπέρασμα
ότι… η «μεσαία τάξη» δεν πάει πουθενά. Και πως η κυβέρνηση, με
τα εισοδηματικά κριτήρια που θέσπισε και με τα μέτρα που
παρουσίασε πριν 10 ημέρες και ψηφίστηκαν την περασμένη
εβδομάδα στη Βουλή, προφανώς γυρίζει με πολύ επιδεικτικό
τρόπο την πλάτη στην πλειονότητα όλων όσους προσέγγισε τον
Ιούλιο του 2019 υποσχόμενη ότι θα τούς ελαφρύνει από τις
επιβαρύνσεις που είχαν επιβληθεί από την κυβέρνηση του
ΣΥΡΙΖΑ.
Εξάλλου, το πολιτικό φλερτ της ΝΔ με τη μεσαία τάξη και όσους…
νομίζουν ότι ανήκουν σ’ αυτή, είχε βάθος και στρατηγική:
θυμόμαστε όλοι το «κίνημα της γραβάτας» αλλά και την
αντιπολίτευση διαρκείας της ΝΔ σε βάρος της κυβέρνησης Τσίπρα
για τους «29 άδικους φόρους του ΣΥΡΙΖΑ» και άλλα ηχηρά
παρόμοια.
Με αυτά τα δεδομένα, έτσι όπως το πολιτικό αποτέλεσμα
(απ)έδειξε, η λεγόμενη «μεσαία τάξη» έστρεψε το βλέμμα της στη
ΝΔ, έχοντας προφανώς απαυδήσει από τις επιβαρύνσεις που
μοιραία έθετε το ασφυκτικό μνημονιακό πλαίσιο (και) στην
κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που τώρα, με τα εισοδηματικά κριτήρια που έχουν τεθεί για
τα μέτρα στήριξης της κοινωνίας, το περίφημο όριο των 30.000
ευρώ, κατέστη σαφές ότι άλλων την ψήφο ήθελε η ΝΔ το 2019 και
άλλους θεωρεί τώρα «μεσαία τάξη».
Μόνο οριακά μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ως «μεσαία τάξη» ένας
εργένης που μένει σε δικό του σπίτι και έχει εισόδημα που αγγίζει
τα 30.000 ευρώ. Όλοι οι υπόλοιποι που φτάνου ως αυτό το
«ταβάνι» των 30.000 ευρώ, είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων
«μεσαία στρώματα». Δεν είναι το «κίνημα της γραβάτας», δεν είναι
οι «επιχειρηματίες» και οι αυτοαπασχολούμενοι που είχαν
αντιδράσει σε βάρος του «ασφαλιστικού Κατρούγκαλου».
Αυτοί που τώρα θέτει εντός περιμέτρου στήριξης ο Κυριάκος
Μητσοτάκης και η κυβέρνηση είναι πολίτες που κινούνται στο
φάσμα μεταξύ της απόλυτης εξαθλίωσης και της ίσα-ίσα
επιβίωσης. Σε απλά ελληνικά ένα ζευγάρι με ένα ή δύο παιδιά με
28 ή 29.000 ευρώ εισόδημα δεν που μένει στο νοίκι δεν είναι
«μεσαία τάξη». Είναι φτωχοί άνθρωποι, που προσπαθούν να
επιβιώσουν και να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια τα παιδιά τους,
μετρώντας το λάδι, το γάλα, το σούπερ μάρκετ και κλείνοντας με
αγωνία τον διακόπτη του ρεύματος κάθε φορά που βγαίνουν από
ένα δωμάτιο του (μάλλον μικρού) σπιτιού τους. Είναι άνθρωποι
που στο παρελθόν ευνοήθηκαν από τα σχολικά γεύματα της
Φωτίου και που ενισχύθηκαν από επιδόματα και διευκολύνσεις
που έδωσε η προηγούμενη κυβέρνηση.
Σε απλά ελληνικά, αν η κυβέρνηση νομίζει ότι με τα μέτρα στήριξης
που αποφάσισε ενισχύει τη μεσαία τάξη, δύο τινά συμβαίνουν: είτε
στο Μαξίμου δεν έχουν καταλάβει τί είναι η μεσαία τάξη, είτε μας
λένε με τρόπο ότι με τις πολιτικές τους θα συμπιέσουν όλη τη
μεσαία τάξη στο χορεία των «μικρομεσαίων» και των
«μικροαστών», διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες.
Πάντως, όσοι βρίσκονται εντός περιμέτρου στήριξης μέτρων, οι
άνεργοι, οι πολύτεκνοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι άνθρωποι που
προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τον βασικό μισθό, γνωρίζουν
πολύ καλά ποια κυβέρνηση νοιαζόταν πραγματικά γι’ αυτούς. Όσο
για τους υπόλοιπους, που έκαναν τις επιλογές τους το 2019, ισχύει
το γνωστό: «μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος
αναγνωρίζεται»…
