Το έργο το έχουµε ξαναδεί. Η κοµπανία της διαπλοκής επιµένει να επιλέγει αρχηγούς κοµµάτων και πρωθυπουργούς. Το είδαµε στο παρελθόν µε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, το βλέπουµε τώρα µε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυρία Έφη Αχτσιόγλου-πιστεύει ότι- βαδίζει προς την ηγεσία.Αλλά το βασικό «ατού» της είναι η ολόθερµη συµπαράσταση των συµφερόντων που διαχρονικά έχουν σταθεί απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Καραµανλή και τον Αλέξη Τσίπρα.
Δια της -ενδεχόµενης- εκλογής της ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει πρώην κόµµα του Αλέξη Τσίπρα. Ήδη µε διάφορες περικοκλάδες η επίδοξη διάδοχός του υιοθετεί την περίφηµη θεωρία: «Δεν υπάρχει Δεξιά και Αριστερά». Η πρώην υπουργός έχει εκχωρήσει τη δηµόσια σκηνοθεσία της στο «σύστηµα» που διαµορφώνει γι’ αυτήν όρους επικράτησης. Προς το παρόν η παρουσία της έχει πέραση έξω από τα κοµµατικά τείχη. Αλλά αυτοί που θα ψηφίσουν για τον επόµενο επικεφαλής του κοµµατος – καµία 50.000 άνθρωποι στην καλύτερη περίπτωση- δεν επηρεάζονται από τις αγιογραφίες των παραδοσιακών σταυροφόρων κατά του Τσίπρα στα ΜΜΕ.
Η «προτιµητέα» υποψήφια της Κουµουνδούρου προσπαθεί να ισορροπήσει ανάµεσα στο πνεύµα των επικοινωνιακών χορηγών της και στις ενδοκοµµατικές ιδιοµορφίες- που την ανέδειξαν άλλωστε. Από τη µια δίνει ρεσιτάλ γενικότητας µε «επιπεδοποιηµένο» λόγο, από τον οποίο δεν προκύπτει καµιά πολιτική πρωτοβουλία- µε βάση ορισµένη ιδεολογική ταυτότητα. Εύπεπτος βερµπαλισµός, περί διαγραµµάτου χωρίς το βασικό στοιχείο της πολιτικής: τη σύγκρουση, επί των ιδεών, µε φόντο το κοινωνικό ανάγλυφο. Με το σόφισµα «το ερώτηµα για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ της νέας εποχής δεν είναι αν θα στρίψει προς τα αριστερά ή προς το κέντρο», µπορεί να πάρει µέρος σε διαγωνισµό απολιτίκ ατάκας. Αν δεν είναι η καθαρή θέση σ’ αυτό το θέµα η πεµπτουσία της πολιτικής, τότε τι είναι;
Να µην πειράζει τους δηµοσιογράφους, για να µην την πειράζουν;
Αναφέρεται σε κάποιο «σχέδιο», αλλά δεν το παρουσιάζει. Το θέτει ως «ερώτηµα κατά πόσο εκφράζει πραγµατικά τους ανθρώπους που επιδιώκουµε να εκπροσωπούµε». Χωρίς να ξεκαθαρίζει ποιους εκπροσωπεί, επιχειρεί να δείξει ότι τους… εκπροσωπεί όλους! Αυτοί που την περιγελούσαν επειδή πέταξε µια µπαρούφα για την «κανονικότητα» θέλουν να την επιβάλλουν τώρα ως αντι-Τσίπρα «κανονικότητα».
Ωραία αριστερά.
Δεν παρουσιάζει ούτε καν κατά πόσο το «σχέδιό» της, «απαντά σε συγκεκριµένες απαιτήσεις και συγκεκριµένα ερωτήµατα, µε έναν ανάλογα συγκεκριµένο τρόπο». Κάτι σαν Μαντείο τον Δελφών.
Η ίδια ειδικεύεται σε άλλους χρησµούς: « Η επιτυχία της Νέας Δηµοκρατίας, έγκειται στο ότι κατάφερε να πείσει, έστω προσωρινά, την ελληνική κοινωνία, ότι αυτό είναι το καλύτερο που µπορούµε να έχουµε».
Με πέντε συνεχόµενες νίκες- και άλλες δυο που έχει µπροστά της – η ΝΔ πείθει µόνο…«προσωρινά»;
Η πολύ-προβεβληµένη υποψήφια δίνει τη µάχη για «να κάνουµε πράξη το µεγάλο µας όραµα για µια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας»- µε την συνδροµή αυτών που τη στηρίζουν λίγο χλωµό – προχωρώντας «συλλογικά και συντεταγµένα».
Αλλά από πού της προκύπτει ότι «η κοινωνία µας περιµένει»; Τα 4-5 τελευταία χρόνια το αντίθετο δείχνει.
Ποιος θα την πάρει στα σοβαρά όταν µετά από µια συντριπτικη εκλογική ήττα αποφαίνεται ότι «εκατοµµύρια ανθρωποι, ανεξάρτητα από την όποια επιλογή έκαναν στις τελευταίες εκλογές, αναζητούν προοπτική και κοιτούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ»;
Η αποθέωση της προεκλογικής αερολογίας είναι ότι µετά από τα ωραία και θαυµαστά που θα κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ «κόµµα µε συλλογική ευφυΐα» και άλλα συναφή, το ρίχνει στην ψηφοθηρία: «Την επόµενη µέρα δεν περισσεύει κανείς». Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι άλλο κόµµα µε τους ίδιους στη µαρκίζα; Πολάκης, Φίλης, Σκουρλέτης, Τζανακόπουλος, Παπαδηµούλης, Βούτσης, Παππάς και βάλε… Αν δεν τους αντικαταστήσει, θα τους κάνει σεµινάρια και υπνοπαιδεία, για να γίνουν ό,τι δεν ήταν ως τώρα;
Κακά τα ψέµατα. Στον ΣΥΡΙΖΑ λείπει το πρώτο που απαιτείται στην πολιτική: ηγεσία. Κέντρο παραγωγής πολιτικής και ιµάντας µεταφοράς της στην κοινωνία. Τουλάχιστον αν µιλάµε για ηγέτη που µπορεί να διακριθεί ως αρχηγός της αξιωµατικής αντιπολίτευσης και ως εκ του υποψήφιος Πρωθυπουργός. Στον µετά Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ η εικόνα δεν περιλαµβάνει το είδος. Από τους υποψηφίους ο Στεφ. Τζουµάκας, µπήκε στην κούρσα για να δώσει µε αγωνιστική αξιοπρέπεια την τελευταία -χαµένη- µάχη της γενιάς του και δεν τιµά όσους από την ιδια γενιά τον κάλεσαν να την αποσύρει. Συµµετέχει για να πολιτικοποιήσει τη διαδικασία, όχι για να την κερδίσει.
Η υποψηφιότητα του Νίκου Παππά απλώς είναι µειονέκτηµα για την πολιτική – και καθόλου κολακευτική για την ιστορική υπόσταση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλίµονο αν στην ευρύτερη Δηµοκρατική Παράταξη υπάρχουν κόµµατα που «αντέχουν» να συζητούν για ενδεχοµένη ηγεσία µε το προφίλ του.
Τι µένει; Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Φραξιονιστής και µειοψηφικός, µε κάποιο ελιτισµό σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά έχει βιογραφικό που του επιτρέπει να δηλώνει κάτι που δεν µπορούν να κάνουν η Αχτσιόγλου και ο Παππάς: Πρωθυπουργήσιµος- τεχνικά τουλάχιστον. Μιλώντας στον Κώστα Γιαννακίδη- για «το Βήµα», αφού δήλωσε «φυσικά και πιστεύω ότι µπορώ να κερδίσω, αλλιώς δεν θα κατέβαινα», είναι ο µόνος που απαντάει καταφατικά στην ερώτηση: «Φαντάζεστε τονεαυτό σας πρωθυπουργό;» -Χωρίς να προκαλέσει µειδιάµατα.
-«Έχω την εµπειρία που µου προσέφερε η συµµετοχή στο Eurogroup, η διαπραγµάτευση και οι συζητήσεις µε ανθρώπους όπως ο Οµπάµα, η Μέρκελ, ο Σόιµπλε. Έχω ευρωπαϊκό προφίλ και δικτύωση έξω από την Ελλάδα, κάτι που είναι σηµαντικό για έναν πρωθυπουργό. Και φυσικά έχω αποδείξει και στη Βουλή ότι µπορώ να αντιµετωπίσω τον κ. Μητσοτάκη µε επιχειρήµατα».
Τα υπόλοιπα που συζητούν αυτή την εποχή τον ΣΥΡΙΖΑ είναι λίγο- πολύ φούµαρα. Τι είδους «κόµµα θέλουν» δεν ενδιαφέρει κανέναν- πλην όσων θέλουν να µπουν σ’ αυτό το κόµµα. Οι ψηφοφόροι θα εξετάσουν το ενδεχόµενο να το προσέξουν, αν διαθέτει µια βασική προϋπόθεση: Επικεφαλής που µπορεί να πρωθυπουργεύσει. Εντός και κυρίως εκτός Ελλάδας.
«Θέλετε αρχηγό βλαχοδήµαρχο» έλεγε ο Νίκος Κοτζιάς του Πασόκους όταν επρόκειτο να διαλέξουν µεταξύ Γ. Παπανδρέου και Βενιζέλου… Ο πρώην υπουργός Οικονοµικών- µπορεί να µην γίνει ποτέ αρχηγός, αλλά αν γινόταν, θα µπορούσε να σταθεί στη διεθνή σκηνή. Δεν προορίζεται για αποκλειστική ενασχόληση µε τα γκρουπούσκουλα της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» στο Στρασβούργο. Ότι ο Τσακαλώτος δεν κατάφερε να εγκατασταθεί ως Νο2 στον ΣΥΡΙΖΑ και συνεπώς φυσικός διάδοχος του Τσίπρα είναι άλλη υπόθεση.
Αλλά µακάρι ο ΣΥΡΙΖΑ να είχε και άλλους Τσακαλώτους και ας µην ηγούνται. Από Παππάδες και Αχτσιόγλου βρίσκει. Στο «Βήµα» είπε πράγµατα µε τα οποία πολλοί µπορούν να διαφωνήσουν. Τα είπε όµως συγκροτηµένα, µε αίσθηση της συγκυρίας και µε το πρεστίζ του ακαδηµαϊκού που είναι ενηµερωµένος και ξέρει τι λέει. Αν µπορούσε να τα πει και µε καλύτερα ελληνικά…
Μιλάει σαν άνθρωπος µε κοσµοπολιτική κουλτούρα και γνώση, έχοντας τη µεγάλη εικόνα µπροστά του και επεξεργασµένη σκέψη- άσχετα αν έχει και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Στις ίδιες ερωτήσεις οι άλλοι δυο θα ήταν αµήχανοι Βαλκάνιοι.
Ίσως το καλύτερο του Τσακαλώτου, είναι η φλεγµατική περιγραφή όσων τον αφορούν: «Κάποτε µπήκα στην αίθουσα διδασκαλίας στην ΑΣΟΕΕ και οι φοιτητές είχαν γράψει στον πίνακα: «Τσακαλώτος, ο καθηγητής των χαµένων υποθέσεων». Και είχαν αριθµήσει. Ενα: Εναλλακτικά Οικονοµικά. Δύο: Συνασπισµός. Τρία: ΠΑΟΚ. Τα Εναλλακτικά Οικονοµικά δικαιώθηκαν, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και ο ΠΑΟΚ έκανε νταµπλ. Είµαι ΠΑΟΚ γιατί είναι σαν την Αριστερά. Θα σου δώσει απέραντη χαρά, αλλά και µεγάλη πίκρα…».
Δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά αξίζει να το συζητήσεις µαζί του…
