Λένε πολλές φορές ότι η απλή αναλογική και εν γένει οι
συνεργασίες στο πολιτικό σκηνικό προκύπτουν και διευκολύνονται
όταν υπάρχει η περίφημη «κουλτούρα συνεργασιών», η οποία
αφορά και τα δύο σκέλη: και αυτούς που ψηφίζουν και αυτούς που
ψηφίζονται.
Με άλλα λόγια, είναι σαφές ότι ο Γερμανός, ο Βέλγος κ.α.
ψηφοφόρος προφανώς ψηφίζει με εντελώς διαφορετικό τρόπο
από τον Έλληνα ή ακόμη και τον Γάλλο, που έχουν συνηθίσει τις
αυτοδύναμες κυβερνήσεις και την λογική του «ενός ανδρός αρχή».
Σε χώρες με εμπεδωμένη την κουλτούρα συνεργασίας, η έννοια
των «εκβιαστικών διλημμάτων» που… παραδοσιακά τίθενται στην
Ελλάδα πριν τις εκλογές, είναι πολύ διαφορετική και σίγουρα
ήσσονος σημασίας σε σχέση με όσα συμβαίνουν στα καθ’ ημάς.
Εξάλλου, ακόμη και οι πολιτικές συνεργασίες που έγιναν κατά τη
διάρκεια των «μνημονιακών» χρόνων, ήτοι η συγκυβέρνηση ΝΔ-
ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά και η
συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με πρωθυπουργό τον Αλέξη
Τσίπρα, ήταν αφενός εκβιασμένες από την συγκυρία της
χρεοκοπίας, αφετέρου αταίριαστες και ασύμβατες, καθώς οι
πολιτικές δυνάμεις που συγκρότησαν τους κυβερνητικούς
συνασπισμούς κάθε άλλο παρά όμορες μπορούσαν να
θεωρηθούν.
Όμως, όπως προαναφέρθηκε, το θέμα της κουλτούρας
συνεργασίας δεν αφορά μόνο στους ψηφοφόρους –που ούτως ή
άλλως δεν μπορεί να καλλιεργηθεί από τη μία εκλογική
αναμέτρηση στην άλλη, θέλει χρόνο πολύ…- όσο στους
πολιτικούς. Σε εκείνους, δηλαδή, που θα κληθούν είτε να
κυβερνήσουν συνεργαζόμενοι, είτε να αντιπολιτευθούν μη
συνεργαζόμενοι.
Στο πεδίο αυτό, λοιπόν, η ως τώρα πολιτεία του Κυριάκου
Μητσοτάκη δίνει μία άλλη εξήγηση γιατί ο νυν πρωθυπουργός
απορρίπτει μετά βδελυγμίας την απλή αναλογική: όχι, δεν είναι ότι
οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν δουλεύουν. Ούτε η κυβέρνηση
Σαμαρά παραπάταγε –ανεξαρτήτως αν διαφωνεί ή συμφωνεί
κανείς με όσα έκανε…- ούτε η κυβέρνηση Τσίπρα –ούτε καν η
κυβέρνηση του «δοτού» Παπαδήμου.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η ευστάθεια των κυβερνήσεων. Το
πρόβλημα είναι η λουδοβίκεια πολιτική συμπεριφορά του
πρωθυπουργού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει απαξιώσει το
Κοινοβούλιο, έχει προσπαθήσει να «πνίξει» τις Ανεξάρτητες
Αρχές, κατηγορείται ότι παρακολουθούσε ακόμη και τους
υπουργούς και τους στρατηγούς του, αποφεύγει να εκτεθεί σε
«απρόβλεπτες» δημοσιογραφικές ερωτήσεις και δεν δείχνει να
αισθάνεται την ανάγκη να λογοδοτεί σε κανέναν. Ακόμη και τους
υπουργούς του έχει παρακάμψει, από την πρώτη στιγμή, με το
περίφημο «επιτελικό κράτος» που δεν ήταν τίποτα άλλο, από την
«αποπολιτικοποίηση» της πολιτικής και την προσπάθεια
ασφυκτικού ελέγχου των πάντων από το Μέγαρο Μαξίμου.
Με άλλα λόγια, ένας άνθρωπος που ως τώρα, ακόμη και στις πιο
σκοτεινές του φάσεις, έχει αποφύγει να λογοδοτήσει και
περιορίζεται μόνο σε μερικά «βασιλικού τύπου» «συγγνώμη»,
δύσκολα μπορεί έπειτα από 4 χρόνια απόλυτης δύναμης και
παντοκρατορίας, να λειτουργήσει ως επικεφαλής (;) μίας
κυβέρνησης συνεργασίας, όπου θα πρέπει να διαβουλεύεται με
τους κυβερνητικούς του εταίρους και να τούς… δίνει λογαριασμό
για τις αποφάσεις του. Ή, ακόμη χειρότερα: να τούς ενημερώνει και
να συναποφασίζουν…
