Ο Λίβανος της καρδιάς μου

Tου ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ *

Ο Λίβανος ξεχωρίζει από όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής, η κοινωνία του αποτελεί εν δυνάμει απειλή για τα αυταρχικά καθεστώτα της περιοχής, σε περίπτωση που εξελιχθεί σε παράδειγμα πολυπολιτισμικής-πολυθρησκευτικής συμβίωσης.
Η πρωτεύουσα της χώρας Βηρυτός χαρακτηριζόταν σε περιόδους άνθησης Παρίσι της Ανατολής. Ακόμα και η Αριστερά του Λιβάνου ξεχώριζε, ιδιαίτερα το ΚΚ, το οποίο συνδεόταν περισσότερο με τους ευρωκομμουνιστές, αρνούμενο περιφερειακές κομματικές συναντήσεις, καθοδηγούμενες από την Μόσχα.
Η Συρία ποτέ δεν αποδέχθηκε την ύπαρξη του Λιβάνου ως ανεξάρτητο κράτος και διαρκείς είναι οι παρεμβάσεις του καθεστώτος Μπάαθ στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις του. Ο Ζωρζ Χάουι, ιστορικός ηγέτης του ΚΚ και ανεξάρτητο πνεύμα, δολοφονήθηκε από πράκτορες του καθεστώτος Άσαντ που ήθελε να θέσει υπό τον έλεγχό του και τους Παλαιστίνιους του Λιβάνου.
Μειονέκτημα μεγάλο του Λιβάνου, ότι δεν αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ, γι’ αυτό και κάποιος/κάποια που έχει επισκεφθεί το εβραϊκό κράτος, δεν παίρνει λιβανέζικη βίζα, αν δεν αλλάξει διαβατήριο. Προσωπικά, είχα επισκεφθεί με αντιπροσωπεία του ΣΥΝ το Ισραήλ το 1996 και χρειάστηκα νέο διαβατήριο το 2006, προκειμένου να ταξιδέψω στον και τότε βομβαρδιζόμενο από το Ισραήλ Λίβανο, στο πλαίσιο πολυμελούς αποστολής ειρήνης και αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, την οποία και είχα οργανώσει με προτροπή Αλαβάνου ως μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, με ευθύνη για τις διεθνείς σχέσεις.
Δεύτερη φορά το 2006, επισκεπτόμουν υπό δραματικές συνθήκες την χώρα των κέδρων, με την πρώτη δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα (1991), μέσω Δαμασκού και κοιλάδας Μπεκάα, ως μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ τότε. Επρόκειτο για πολυεπίσκεψη στην περιοχή και ειδικότερα στην Δαμασκό, Βηρυτό και Λευκωσία, όπου το ΑΚΕΛ είχε εκλέξει δικό του πρόεδρο δημοκρατίας τον σπουδαίο επιστήμονα και επιχειρηματία Γιώργο Βασιλείου.
Το 1991, ο Λίβανος έβγαινε από δεκαεξάχρονο αιματηρότατο εμφύλιο, του οποίου τα σημάδια ήταν ορατά στα κτίρια της Βηρυτού, σημάδια από σφαίρες και οβίδες. Ταυτόχρονα, είχα αντικρύσει μια χώρα έτοιμη να αναγεννηθεί, κάτω από καταγάλανο ουρανό. Το 2006, Ιούλιο μήνα, ο ουρανός της Βηρυτού ήταν κατάμαυρος από του βομβαρδισμούς του Ισραήλ, καθώς τα μανιτάρια του θανάτου ανέβαιναν, κυρίως από την μουσουλμανική συνοικία της, θεωρούμενη προπύργιο της Χεσμπολά, που σημαίνει «κόμμα του θεού». Ισλαμιστικό εννοείται και ορκισμένο να καταστρέψει το Ισραήλ, με ισχυρή επιρροή, αν όχι απόλυτο έλεγχο, του θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν και πάντοτε πηγή προβλημάτων για τον Λίβανο, που στο νότιο τμήμα του αδυνατούσε να στείλει δυνάμεις του δικού του στρατού, λόγω βέτο της Χεσμπολά.
Με πρόσχημα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», είχε και το 2006 το Ισραήλ επιτεθεί στον Λίβανο, επί δύο και πλέον εβδομάδες, με ανακωχή να επιτυγχάνεται στις 14 Αυγούστου, ημερομηνία που δεν ξεχνώ, καθώς είχα επισκεφθεί την πρεσβεία του Λιβάνου στην Αθήνα, επί της Κηφισίας, για να μοιραστώ με τον τότε πρέσβη την χαρά και ελπίδα για ειρήνη.
Τότε, είχε αποφασιστεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, η αποστολή και διεθνούς στρατιωτικής δύναμης για την επιτήρηση της ειρήνης, που και σήμερα παραμένει στην περιοχή. Εύχομαι να μην χάσουν την ζωή τους άνθρωποι και από την δύναμη αυτή, όπως συνέβη στη Γάζα, που βομβαρδίστηκαν σχολεία της UNRWA.

* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ