Ο κόσμος αλλάζει – Το ντόμινο τραπεζικών πτωχεύσεων

Το ντόμινο τραπεζικών πτωχεύσεων, μας υπενθυμίζει ότι, παράλληλα με όσα μας συγκλονίζουν στο εσωτερικό, σε πλανητική κλίμακα συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές.
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, με ρυθμούς που, πολλές φορές, δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε. Ολες οι σταθερές και λεπτές ισορροπίες που είχαν με κόπο, αλλά και αίμα, διαμορφωθεί μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, καταρρέουν. Στη θέση τους, όμως, δε φαίνεται να εγκαθιδρύεται μια άλλη, δικαιότερη τάξη, που να εγγυάται κατά το δυνατό, την ειρήνη, τη δίκαιη κατανομή των πόρων, την αρμονική συνύπαρξη των διεθνών δρώντων.

Αντ’ αυτού βλέπουμε να επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι. Οι εκτιμήσεις που και από τούτη τη στήλη είχαν διατυπωθεί, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν αναδείκνυε μόνο το προφανές, δηλαδή την καταδίκη του ιστορικού αναθεωρητισμού και την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας των χωρών, αλλά, σ’ ένα «δεύτερο επίπεδο», γινόταν το πεδίο διαμόρφωσης ενός νέου μεταψυχροπολεμικού κόσμου, χειρότερου από τον προηγούμενο, μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Αλλωστε, στην καθ’ ημάς Δύση, πόσο πειστικές ακούγονται οι διακηρύξεις κατά του αναθεωρητισμού και υπέρ της διατήρησης του υπάρχοντος στάτους κβο, όταν ανέχονται την καταπάτηση και των δύο στην Κύπρο ή πρωτοστατούν στην αναίρεσή τους, στο Κόσοβο;

Το χειρότερο για μας, στην ευρωπαϊκή μας ήπειρο, είναι πως αυτός ο νέος κόσμος, με τις καινούργιες συμμαχίες και συσσωματώσεις, διαμορφώνεται ερήμην της Ευρώπης. Δεν την περιλαμβάνει, παρά μόνο ως παρακολούθημα και «εκτελεστικό βραχίονα», των στρατηγικών σχεδιασμών της Ουάσινγκτον.

Η πρόσφατη συνάντηση των πρωθυπουργών Μεγάλης Βρετανίας κι Αυστραλίας με τον Αμερικανό πρόεδρο, στο πλαίσιο του περίφημου AUCUS, όπου συμμετέχει και ο Καναδάς, αλλά όχι η Ευρώπη, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Από την άλλη πλευρά, η συνάντηση του Κινέζου Προέδρου με το Ρώσο ομόλογό του, επιβεβαιώνει ότι και στο άλλο «στρατόπεδο», εμβαθύνουν οι σχέσεις, αποκτώντας μόνιμα χαρακτηριστικά. Η Κίνα αναδεικνύεται σε αυτό τον υπό διαμόρφωση νέο κόσμο, ως ο αδιαμφισβήτητος ηγεμόνας, που κερδίζει διαρκώς πόντους, στη νέα γεωπολιτική σκακιέρα, που στήνεται.

Η μεσολάβησή της, στην ιστορικού χαρακτήρα προσέγγιση μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, ενισχύει την εκτίμηση ότι το «αντιδυτικό» μπλοκ διαθέτει πολύ μεγαλύτερο γεωστρατηγικό βάθος και δυνατότητες συμμαχιών, αλλά και ελιγμών. Απόδειξη τούτου, ότι το ειρηνευτικό σχέδιο που προωθεί το Πεκίνο, για τον τερματισμό της «σφαγής» στην Ουκρανία, βρίσκει ευήκοα ώτα και στο Κίεβο.

Θα το επαναλάβουμε για όσους και στην εγχώρια δημόσια σφαίρα διακατέχονται από το σύνδρομο της «Μαντάμ Σουσού», της καθ’ ημάς Δύσης ως του «ομφαλού του κόσμου», ότι μια ματιά στον χάρτη και τα πληθυσμιακά δεδομένα, θα ήταν αρκετή για να διαλύσει τις πλάνες τους, ως προς τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων και του ποιος απομονώνεται ή, εν τέλει, επωφελείται από την επιστροφή στο κλίμα και τη φρασεολογία ψυχρού πολέμου.

Κυρίως όμως οφείλουμε όλοι να αναλογιστούμε τους κινδύνους, που φάνηκαν ανάγλυφα στο πρόσφατο «θερμό επεισόδιο», με την εμπλοκή ρωσικού μαχητικού και αμερικανικού μη επανδρωμένου αεροσκάφους.

Να συνυπολογίσουμε και τι είχε προηγηθεί, με τα περίφημα κινέζικα κατασκοπευτικά «μπαλόνια», που και εκείνα είχαν τροφοδοτήσει ένα μπαράζ πολεμικών δηλώσεων και απειλητικών αναφορών, εκατέρωθεν.

Αλήθεια, αν τα πράγματα κάποια στιγμή ξεφύγουν και φτάσουμε στο μέχρι τώρα αδιανόητο, θα έχει κανένα νόημα οποιαδήποτε συζήτηση ή διαστολή μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας;

Δυστυχώς η ιστορία έχει αποδείξει πως και κράτη, με δημοκρατικούς-κοινοβουλευτικούς θεσμούς, μπορεί να λειτουργούν στο διεθνές πεδίο, ως δυνάμεις κατάλυσης των αρχών του διεθνούς δικαίου.