Η κυβέρνηση έχει πολλάκις δείξει πως όταν εγκλωβιστεί σε μία
λαθεμένη τακτική, αργεί –για αυτονόητους πολιτικούς λόγους- να
την αλλάξει, φοβούμενη ότι θα εκτεθεί στην κοινή γνώμη. Μάλιστα,
σε αρκετές περιπτώσεις, ο Κυριάκος Μητσοτάκης –ειδικά σε ό,τι
αφορά στην πανδημία- δίσταζε να στρίψει το τιμόνι, ακόμη κι όταν
το μισό υπουργικό συμβούλιο είχε φτάσει να «μουρμουρίζει» για
την επιμονή στο λάθος.
Επιστρέφοντας από τις ΗΠΑ, ίσως να ήταν καλό ο πρωθυπουργός
να αναθεωρήσει την στρατηγική του σε σχέση με το πώς οικοδομεί
η χώρα μας τις διεθνείς συμμαχίες της αλλά και πώς εννοεί
ακριβώς την λογική του «δεδομένου» και «προβλέψιμου»
συμμάχου.
Ό,τι κι αν είπε χθες στο Κονγκρέσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η
πραγματικότητα είναι ότι στο κρίσιμο ραντεβού του με τον
αμερικανό πρόεδρο, που διεξήχθη υπό την αδιαμφισβήτητη σκιά
του εκβιασμού του Ερντογάν για βέτο στην ένταξη Φινλανδίας και
Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, δεν ελέχθησαν δημοσίως αυτά που έπρεπε
να λεχθούν. Όχι μόνο από τον έλληνα πρωθυπουργό, αλλά ούτε
από τον αμερικανό πρόεδρο, που έδειξε να αγνοεί παντελώς όχι
απλώς τα προβλήματα στην ανατολική Μεσόγειο, αλλά και την
στοιχειώδη πολιτική και γεωπολιτική ανάγκη του «προβλέψιμου»
και «δεδομένου» συμμάχου του να ακούσει έστω μία γενικόλογη
και αφηρημένη αναφορά ή καταδίκη των επιθετικών
συμπεριφορών στην ανατολική Μεσόγειο.
Βεβαίως, σε όλα αυτά ήδη από τα ξημερώματα της Τρίτης,
κυβερνητικές πηγές αντέτειναν ότι «υπάρχουν πράγματα που
λέγονται δημοσίως και πράγματα που λέγονται πίσω από τις
κλειστές πόρτες». Επειδή η στήλη συμφωνεί ότι στη διπλωματία
υπάρχουν και πράγματα που λέγονται πίσω από κλειστές πόρτες,
θα παρακάμψει την αυτονόητη υπόμνηση που θα μπορούσε κάνει
κάποιος στις «γαλάζιες» πηγές για το πόσο είχαν χρησιμοποιήσει
και επικαλεστεί την βλακώδη θεωρία της «μυστικής διπλωματίας»
για να χτυπήσουν την κυβέρνηση Τσίπρα στο Μακεδονικό και τα
ελληνοτουρκικά. Είναι θετικό που έστω και τώρα κάποιοι
καταλαβαίνουν –ή καμώνονται ότι καταλαβαίνουν- ότι διπλωματία
δεν γίνεται σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση (αν θες να είσαι
χρήσιμος στη χώρα σου και όχι να φτιάξεις προφίλ, ασφαλώς…).
Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι ενώ υποτίθεται ότι υπαινικτικά οι εν
λόγω «κυβερνητικές πηγές» υπονοούν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης
φέρεται ειπών στον αμερικανό πρόεδρο και για τη «Γαλάζια
Πατρίδα» και για την τουρκική προκλητικότητα, αλλά και για την
επιθυμία της Αθήνας να μην ενισχυθεί το οπλοστάσιο της
Άγκυρας, ο πρωθυπουργός δεν έκανε το ίδιο με τα F-35.
Αντιθέτως, δεσμεύθηκε δημοσίως –και όχι πίσω από κλειστές
πόρτες- ότι η Ελλάδα θα δώσει ως το 2028 3,5 δισεκατομμύρια
ευρώ (απ’ αυτά που δεν έχει…) παίρνοντας μόνο μία υπόσχεση και
μια «επιστολή ενδιαφέροντος» από την κατασκευάστρια εταιρεία
των αεροσκαφών, Lockheed Martin, πως ενδιαφέρεται να
επενδύσει στην ΕΑΒ.
Αν όλα αυτά δεν δείχνουν ότι η στρατηγική του «προβλέψιμου» και
«δεδομένου» έχει χρεοκοπήσει, τότε τί άλλο δείχνουν;
