Το νέο μεγάλο θέμα, εδώ και μερικές ημέρες, στα διεθνή ΜΜΕ,
είναι η επιχείρηση προσέγγισης του Πεκίνου από το Βερολίνο. Ο
καγκελάριος Σολτς επέστρεψε πριν δύο ημέρες στην έδρα του από
το ταξίδι που έκανε στο Πεκίνο, αλλά και από την φιλόδοξη
συνάντησή του με τον «τιμονιέρη» της Κίνας, Σι Τζιπίνγκ. Το θέμα,
άλλωστε, προσφέρεται για ανάλυση, αφού αποτελεί μία
αμφισβήτηση των βασικών «σταθερών» που ίσχυαν τα τελευταία
30 χρόνια: ο καγκελάριος Σολτς, επί της ουσίας, επιχειρεί,
βλέποντας τα πράγματα στρατηγικά, να κάνει το 2022 ό,τι έκανε το
2004 η Μέρκελ: όπως, δηλαδή, η τέως καγκελάριος θεμελίωσε την
βιομηχανική επιτυχία της Γερμανίας στην φθηνή ενέργεια που
εξασφάλισε από τη Ρωσία -όσο κι αν η ενεργειακή εξάρτηση του
Βερολίνου από την Μόσχα έχει τώρα γυρίσει σαν μπούμερανγκ με
έναν εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο…- έτσι τώρα και ο Όλαφ Σολτς
επιχειρεί να συσφίγξει τις σχέσεις συνεργασίας της χώρας του με
την Κίνα, που θεωρείται βέβαιο ότι είναι η δύναμη στην οποία
«ανήκει» ο 21 ος αιώνας.
Έτσι, έστω και προκαλώντας τριγμούς στον κυβερνητικό του
συνασπισμό, ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος την περασμένη
εβδομάδα έκανε τρεις κινήσεις που δείχνουν ότι αναθεωρεί
πλήρως μία στρατηγική δεκαετιών: πρώτον, επέτρεψε την είσοδο
των Κινέζων στο λιμάνι του Αμβούργου -που αποτελεί κομβική
υποδομή για την παγκόσμια ναυτιλία. Δεύτερον, επέτρεψε σε μία
σουηδική θυγατρική ενός κινεζικού κολοσσού να αγοράσει μία
γερμανική εταιρεία κατασκευής ημιαγωγών -σε μία συγκυρία που
σε όλο τον κόσμο, η παραγωγή πολλών προϊόντων
(προεξαρχόντων των αυτοκινήτων και των υπολογιστών) έχει
επιβραδυνθεί ακριβώς ελλείψει των ημιαγωγών (μικροτσίπ).
Τρίτον, Σολτς και Τζινπίνγκ συμφώνησαν προχθές να συσφίγξουν
τις σχέσεις των δύο χωρών σε όλα τα επίπεδα.
Ο Σολτς έχει καταγράψει τις αντιδράσεις όχι μόνο των
κυβερνητικών του εταίρων, αλλά και μεγάλων δυνάμεων εντός
Ε.Ε, όπως, για παράδειγμα της Γαλλίας, που δεν έκρυψε τη
δυσφορία της. Σημειωτέον ότι δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια,
από τότε που οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο πίεζαν την Αθήνα –
ενόσω βρισκόταν εγκλωβισμένη στο καθεστώς των Μνημονίων- να
μην επιτρέψει στην κινεζική Cosco να «αλώσει» τον Πειραιά.
Όμως, από τις κινήσεις Σολτς προκύπτει ένα σοβαρό μάθημα: ότι
καλή είναι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, όμως σε κάποια πράγματα
κάθε χώρα οφείλει, πριν απλοϊκά και απερίσκεπτα συνταχθεί με
μία αόριστη «ευρωπαϊκή γραμμή», να κοιτάξει τις δικές της
ιδιαιτερότητες και ανάγκες. Ανάγκες που μπορεί να ξεκινούν από
το να μη φύγουν τεθωρακισμένα από τα νησιά και να φτάνουν ως
τις επιχειρηματικές συμπράξεις με δυνάμεις που μπορεί να μην
«αρέσουν» στις Βρυξέλλες ή σε άλλους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Άλλωστε, κι εκείνοι το ίδιο κάνουν όταν πρόκειται, για παράδειγμα,
να πουλήσουν όπλα στους Τούρκους…
