Να βγούμε από το φαύλο κύκλο της απογοήτευσης
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατασκευάζει και πάλι μια «μαγική εικόνα». Πανηγυρίζουν οι κυβερνητικοί και οι παπαγάλοι τους για την υποτιθέμενη αύξηση των μισθών, όταν ο μέσος πραγματικός μισθός είναι μειωμένος σε σχέση με το 2019, ενώ, η σωρευτική μείωση από το 2007 έχει φτάσει στο 30%. Την ίδια ώρα, οι κοινωνικές δαπάνες περικόπτονται, οι δημόσιες υποδομές και οι κρίσιμες υπηρεσίες, πρωτίστως η υγεία και η παιδεία, βρίσκονται σε πορεία διάλυσης.
Το κυβερνητικό αφήγημα που για άλλη μια φορά ανακαλύπτει ένα «οικονομικό θαύμα», εκτός από κοινωνικά άνισο σε πρωτοφανή βαθμό, είναι και τρύπιο. Οι περιβόητες ξένες επενδύσεις αφορούν στο real estate και στον τουρισμό, τροφοδοτούν μια νέα φούσκα χωρίς καμία πραγματική βάση, η ελληνική οικονομία παραμένει δραματικά συρρικνωμένη σε σχέση με την προμνημονιακή περίοδο, παραγωγικές επενδύσεις δεν υπάρχουν. Δεν πρόκειται για συγκυριακή επιλογή, αλλά για την μακροπρόθεσμη στρατηγική των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, που λεηλατούν τη χώρα και την πλατιά πλειοψηφία.
Όπως δείχνει η δυσαρέσκεια που καταγράφεται, αλλά και οι κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών, αυτή η στρατηγική χρειάζεται θωράκιση απέναντι στο ενδεχόμενο αντιδράσεων. Για αυτό, εκτοξεύεται ο αυταρχισμός και η κρατική βία, αξιοποιείται η προνομιακή σχέση της κυβέρνησης με την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ (ιδιοκτήτες των οποίων είναι οι ίδιοι που εκπροσωπούνται από και διαπλέκονται με την κυβέρνηση), επιστρατεύεται η δικαιοσύνη να διεκπεραιώσει τη βρώμικη δουλειά των συγκαλύψεων, ενώ κουκουλώνεται το παρακρατικό παράκεντρο των υποκλοπών για να διατηρεί ενεργό ένα πλέγμα καθολικού ελέγχου και πολλαπλών εκβιασμών.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα, συνθέτουν μια εικόνα που πρέπει να σημάνει συναγερμό. Η απογοήτευση που διαπερνά μεγάλο τμήμα των εργαζόμενων και της νεολαίας έχει τις ρίζες της στις κοινωνικές ήττες. Αλλά και στις διαψεύσεις προσδοκιών, στις οποίες πρωταγωνίστησαν δυνάμεις που ακόμα αναφέρονται στην αριστερά ή στα δικαιώματα της πλειοψηφίας. Δυνάμεις που βρίσκονται σε αποδρομή και πλήρη μετάλλαξη, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον έχει προσχωρήσει, χωρίς καμία «παραφωνία», στο σύνολο των κοινωνικών, οικονομικών, ακόμα και γεωπολιτικών θέσεων της στρατηγικής των ελίτ. Αλλά και δυνάμεις οι οποίες προσπαθούν να κάνουν μια αναπαλαίωση με τα ίδια υλικά, της υπεράσπισης της λιτότητας, του συμβιβασμού, αλλά και των συμμαχιών της «κεντροαριστεράς», που δεν μπορεί παρά να είναι ενταγμένες στην κυρίαρχη στρατηγική.
Όμως, η αντίληψη ότι όλοι είναι ίδιοι και ότι δεν μπορεί τίποτα να αλλάξει καλλιεργείται έντεχνα από τους ισχυρούς. Αν δεν έχεις τη συναίνεση της πλειοψηφίας, οδήγησέ τη στη σιωπή και πείσε την να ξεχάσει τη δύναμή της. Πολλά μπορούν να αλλάξουν, όμως είναι ανάγκη να μην απέχουμε από τη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών. Να επιστρέψουμε στο δρόμο της κοινωνικής και πολιτικής διεκδίκησης, που είναι ο μόνος που οδηγεί σε κατακτήσεις. Αλλά και στο δρόμο της ενότητας της ριζοσπαστικής, αγωνιστικής αριστεράς που δεν συμβιβάστηκε, δεν έλειψε από τους αγώνες, δεν υιοθέτησε το αφήγημα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, αλλά ούτε ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία άμεση λύση στα προβλήματα της πλειοψηφίας.
Η ανάγκη για αριστερή, μαχητική αντιπολίτευση είναι τεράστια. Οι ευρωεκλογές είναι ένας σταθμός για την ενίσχυση αυτής της αντιπολίτευσης, αλλά και για να δοθεί φωνή στην μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, που σήμερα μένει χωρίς έκφραση.
Για αυτό, στις 9 Ιουνίου στηρίζουμε την Ενωτική Πρωτοβουλία ΜέΡΑ25 – Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά. Για να ενοχλήσουμε τα κατεστημένα κέντρα των Βρυξελλών και της Ελλάδας, αλλά και, πρώτα απ’ όλα, για να έχουν δύναμη και έκφραση οι αγώνες.
* Γραμματέας Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτη Αριστερά
