Όλα φαίνεται να δείχνουν µε τον πλέον εµφατικό τρόπο, ότι το 2025 θα είναι ένα έτος που ουσιαστικά θα µπει ένα παραγωγικό τέλος όπως λένε οι διπλωµάτες, σε ότι έχει να κάνει µε τον πόλεµο στην Ουκρανία… Αυτό διότι από την µια η ίδια η δύση, είδε ότι δεν µπόρεσε να κερδίσει κάτι επί του πεδίου και επί του αποτελέσµατος σε έναν πόλεµο µε την Ρωσία η οποία έχει µάθει ιστορίκα σε τέτοιες καταστάσεις να περιµένει, να δείχνει αντοχή και να χρησιµοποιεί την φθορά της υποµονής προς όφελος της.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω τα επιχειρήµατα των προηγούµενων ετών, αναφορικά µε την παράνοµη εισβολή της Ρωσίας, αναφορικά µε το διεθνές δίκαιο και την εδαφική ακεραιότητα και αυτό διότι φυσικά όλα αυτά τα επιχειρήµατα έχουν την λογική και την βάση τους, όταν έχουν όµως και µια αλληλουχία όπως εκείνη της συνθήκης του Μίνσκ την οποία η κυβέρνηση Μπάιντεν την έκανε κουρελόχαρτο σε παλιό συρτάρι, αλλά και το ότι είτε µας αρέσει είτε όχι στους ευρωπαϊκούς λαούς και στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, η κόπωση των επιπτώσεων του πολέµου στην Ουκρανία είναι τόσο µεγάλη που οι κοινωνίες βρίσκονται σε πλήρη αντιδιαστολή µε την ηγεσία της Ε.Ε. που θέλει να συνεχίσει τον πόλεµο µε την Ρωσία µε χρήµατα των Ευρωπαίων πολιτών, µιας και η κυβέρνηση Τραµπ κόβει την οικονοµική υποστήριξη προς την Ουκρανία, σε µια φάση που προσπαθούµε να µάθουµε για τα 100 δισεκατοµµύρια της ευρωπαϊκής βοήθειας που απλά χάθηκαν.
Για µια ακόµη φορά οι ευρωπαϊκές κοινωνίες καταλαβαίνουν καλύτερα τα ζωτικά συµφέροντα τους από την ηγεσία της Ε.Ε. η οποία δεν ενστερνίζεται για τον συνολικό εαυτό της, αυτό για το οποίο µας λέει σε εµάς ως Ελλάδα για την Τουρκία, ότι δηλαδή γεωγραφικά αυτή είναι η θέση µας και εξαιτίας αυτής θα πρέπει να µιλάµε µε την Τουρκία, γιατί αυτή είναι ο γείτονάς µας. Την στιγµή που η ίδια η Ευρώπη δεν θέλει να κατανοήσει ότι είτε το θέλουµε είτε όχι η Ρωσία είναι ένα γεωγραφικό µέρος της Ευρώπης, είναι γείτονάς µας και αναγκαστικά θα ζήσουµε µε αυτήν, θα πρέπει να µιλάµε µαζί της και να έρθουµε επιτέλους σε µια ειρήνη µαζί της.
Εκθέσεις
Πραγµατικά οι εκθέσεις και οι αναλύσεις κορυφαίων ειδικών σε διεθνείς ιστοσελίδες, αναφορικά µε τον χάρτη της Ουκρανίας, την επόµενη ηµέρα της εκεχειρίας τροµάζουν, αν τυχόν αποτυπωθούν σε επίπεδο συµφωνίας γιατί δείχνουν µε ξεκάθαρο τρόπο ότι η Ουκρανία εδαφικά δεν θα είναι αυτή που ήταν την επόµενη ηµέρα. Τροµάζει επίσης το γεγονός ότι µπαίνουµε σε µια φάση να συζητάµε για την ειρήνη στην Ουκρανία από το 2022 που µαίνεται η σύγκρουση, µετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραµπ στον Λευκό Οίκο. Δηλαδή φανταστείτε το επίπεδο σύγκρουσης, πολέµου, γενίκευσης και πολιτικής ρητορικής αν είχαµε µια τυχόν νίκη των Δηµοκρατικών ξανά στις Αµερικανικές εκλογές πριν µερικούς µήνες…
Κάντε µια γέφυρα το παρελθόν µε το παρόν και σκεφτείτε πόσο τροµακτικό ήταν ότι κανείς από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ του Μπάιντεν, δεν µιλούσε για µια συµφωνία ειρήνης αλλά ήταν πραγµατικά επικίνδυνο ότι υπήρχαν και ηγέτες που µιλούσαν µε ακραίες ρητορικές ότι αυτός ο πόλεµος: «Θα τελειώσει µόνο µε ήττα της Ρωσίας…».
Για να έρθει το 2023, το πρωτοσέλιδο του περιοδικού The Economist, µε την προσωπογραφία του Πούτιν και να θέτει ένα ερώτηµα ως λεζάντα: Μήπως τελικά ο Πούτιν κερδίζει;
Ρητορείες πολεµικές, καµία αναφορά σε συνθήκη ειρήνης, θυσίες από τους ευρωπαϊκούς λαούς και εικόνες στην Ουκρανία όσο εξελίσσεται ο πόλεµος, πραγµατικά σπαρακτικές µε νέους που συλλαµβάνονταν στο δρόµο ή και µέσα στα σπίτια τους για να αποσταλούν στο µέτωπο ως τροφή στα κανόνια και µια χώρα πλέον διαλυµένη από κάθε άποψη, στα κυβερνητικά χέρια ενός ηθοποιού τρίτης κατηγορίας, που έβγαινε µε το κοντοµάνικο µπλουζάκι να κάνει πολεµικά διαγγέλµατα µέσα στον χειµώνα, για να κάθεται ο Ευρωπαίος πολίτης να τον βλέπει µε τρεις κουβέρτες στο σπίτι του…
Πούτιν και Τραµπ
Για να φτάσει πριν µερικές ηµέρες σε δηλώσεις τους στο ίδιο πνεύµα, ο Πούτιν και ο Τραµπ να πούνε ακριβώς το ίδιο πράγµα… Ότι δηλαδή θα πρέπει να γίνουν εκλογές στην Ουκρανία, µάλιστα, εκλογές τις οποίες ξεχάσαµε και εκλογές οι οποίες συνταγµατικά θα έπρεπε να γίνουν… Εκλογές δηµοκρατικές, οι οποίες αποτελούν βασική προϋπόθεση και απαιτούµενο για µια χώρα, ώστε να ενταχθεί στην Ε.Ε. όπως επιθυµεί ο Ζελένσκι και όπως δεν θυµάται να θέσει η Κοµισιόν όποτε την βολεύει…
Ο Τραµπ από την µια θέτει ζήτηµα, ότι πρέπει να γίνουν ελεύθερες εκλογές στην Ουκρανία µέσα στο 2025 και ο Πούτιν από την άλλη λέει ορθά, ότι δεν µπορεί άνευ εκλογών να συµφωνήσει τίποτα µε την νυν Ουκρανική κυβέρνηση, γιατί πολύ απλά αν µεθαύριο γίνουν εκλογές και αλλάξει η κυβέρνηση στο Κίεβο, κανείς δεν του εγγυάται ότι θα τηρηθεί η συµφωνία…
Ενώ από την άλλη, η Ευρώπη και ο Ζελένσκι επ’ αυτού σφυρίζουν αδιάφορα και παίζουν το «Μουτζούρη» και αυτό γιατί η Ευρώπη τα έκανε µαντάρα και τώρα δεν µπορεί ούτε καν να υποστηρίξει οικονοµικά την εµµονικότητα της να σηκώσει µόνη της το οικονοµικό βάρος του πολέµου στην Ουκρανία, και από την άλλη ο Ζελένσκι ξέρει ότι αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο εξάµηνο το πολέµου, όπου υπήρξε συσπείρωση στο πρόσωπο του λόγω της κατάστασης στην χώρα, πλέον µετά τον αφανισµό µιας ολόκληρης γενιάς Ουκρανών, την καθυστέρηση της εκεχειρίας, την κατάσταση στην χώρα, την διαφθορά, την απαγόρευση πολιτικής δράσης των Κοµµουνιστικών Κοµµάτων και την γενικότερη κόπωση και κοινωνική απελπισία, η δηµοφιλία του είναι πλέον είναι κάτω του 8% και οι εκλογές στην χώρα µόνο ως εφιάλτης µοιάζουν για τον πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής σειράς «Υπηρέτης του Λαού…».
Είναι ίσως η µόνη φορά που η κάλπη, θα έχει τόσο µεγάλη δύναµη σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα και τόσο µεγάλη δύναµη, όχι πολιτικής µετατόπισης αλλά πολιτικής εκτόπισης…
