Πολλές φορές µέσα στο έτος που µας πέρασε, µέχρι και τον περασµένο Φεβρουάριο που επίσηµα το ΠΑΣΟΚ πήρε τον θεσµικό όσο και πρακτικό ρόλο της αξιωµατικής αντιπολίτευσης στην Βουλή, άκουσα την αµφιβολία, την ταλάντευση ακόµα και την φοβία της προσδοκίας για το αν το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης, µπορούν να είναι µια αξιόπιστη εναλλακτική απέναντι στη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος πιέζεται από την κοινωνική οργή για τα Τέµπη και έχει χάσει το 50% των εκλογικών και δηµοσκοπικών δυνάµεων του από τις εθνικές εκλογές του 2023.
Η αλήθεια είναι ότι παρατηρώ πως ο Νίκος Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ, όπου σταθούν και όπου βρεθούν παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως αξιόπιστη και µόνη εναλλακτική και ζητούν ψήφο αυτόνοµης εµπιστοσύνης, ώστε το ΠΑΣΟΚ να γίνει µια κυβέρνηση αυτοδυναµίας χωρίς συνεργασίες που θα εγκλωβίσουν την ατζέντα του. Όµως παρόλα αυτά, παρότι υπάρχει µια κυβέρνηση που διαλύεται, που είναι υπό ελεύθερη πτώση, που έχει πετάξει λευκή πετσέτα και καταρρέει δεν βλέπεις αυτή την βεβαιότητα στην κοινωνία όταν µιλάς και ζητάς την γνώµη του κόσµου, να σε κατευθύνει ως επιλογή της επόµενης Κυριακής στο ΠΑΣΟΚ και στο Νίκο Ανδρουλάκη.
Υπάρχει µια κυβέρνηση που απλά χάνει καθηµερινά «λεωφορεία» µε κόσµο και µια αντιπολίτευση η οποία δεν τα παραλαµβάνει, αλλά τα «λεωφορεία» αυτά τραβάνε για κόµµατα είτε αντισυστηµικά µε έντονη την ατζέντα της διαµαρτυρίας ή παρκάρουν στην απόχη και στους αναποφάσιστους. Κοινώς το ΠΑΣΟΚ µοιάζει µε τον επιτελικό – επιθετικό ποδοσφαιριστή µιας οµάδας που το παλεύει, τρέχει, παίρνει πάσες, βγάζει ασίστ, πηδάει για κεφάλια, κάνει σουτ αλλά η µπάλα δεν µπαίνει γκολ µε τίποτα…
Ακυβερνησία
Τι φταίει; Για εµένα προσωπικά δεν είναι πολλά αλλά µερικά και συγκεκριµένα ως αιτιάσεις και βασικές πηγές της µη πολιτικής πίστωσης και εδώ να ξεκαθαρίσουµε ότι δεν πιστεύω σε καµία περίπτωση στον ισχυρισµό «µπαρούφα» του «Μητσοτάκης ή Χάος» ή την µπούρδα του κινδύνου της ακυβερνησίας στην χώρα… Γιατί πάρα πολύ απλά στην δηµοκρατία όντως και όχι σχηµατικά δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Για να µην θυµηθώ πως το 2011 πήγαµε σε κυβέρνηση συνεργασίας µε πρωθυπουργό τον κ. Λουκά Παπαδήµο σε µια νύχτα, χωρίς εκλογές και µε τεράστια ευθύνη τότε του κυβερνητικού εταίρου κ. Καρατζαφέρη και του ΛΑ.Ο.Σ γιατί αν δεν συµµετείχε τότε σε εκείνη την κυβέρνηση συνεργασίας, θα πηγαίναµε σε εκλογές και θα εκφραζόταν η λαϊκή βούληση πριν εφαρµοστεί ακόµα ένα µνηµόνιο. Παρόλα αυτά τότε µε συνταγµατικές ακροβασίες, η άρχουσα τάξη στην χώρα βρήκε την λύση και αποφεύχθηκε η «ακυβερνησία» και το περιβόητο αφήγηµα της τότε…Τώρα απλά το αφήγηµα του κινδύνου της ακυβερνησίας και η µονότονη επανάληψη του στην δηµόσια σφαίρα και διάλογο, κάποιους ή κάτι εξυπηρετεί..
Πάµε όµως στο ΠΑΣΟΚ, που δεν µπορεί να κερδίσει την πρώτη θέση σε καιρούς µάλιστα που αν είχαν συσχετιστεί µε άλλες εποχές, αυτή την στιγµή ο Νίκος Ανδρουλάκης θα ήταν ένας εν δυνάµει αυριανός πρωθυπουργός, κάτι το οποίο τώρα δεν συµβαίνει για δύο πολύ απλούς λόγους µε συγκεκριµένα σκέλη.
Πρώτον από το 2016 και µετά το οικονοµικό κατεστηµένο και η άρχουσα τάξη της χώρας, µπροστά στην µανία της να µπορέσει να ξαναπάρει τα κλειδιά της χώρας µέσω της επόµενης κυβερνητικής και πολιτικής αλλαγής, το 2019 πόνταρε τα πάντα στο πολιτικό άλογο του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ΝΔ, µε αποτέλεσµα και συνέπεια να επιθυµεί από το 2019 και µετά να εξασφαλίσει η ίδια η άρχουσα τάξη και το ίδιο το οικονοµικό σύστηµα, έναν καθαρό κυβερνητικό και πολιτικό ορίζοντα για τη ΝΔ βάθους δεκαετίας και πλέον, ώστε να µπορέσει να µοιράσει την οικονοµική πίτα της χώρας µε άνεση και χωρίς κινδύνους για αυτό το οποίο χαρακτηρίζουν εκείνοι όταν τους συµφέρει ως «ακυβερνησία».
Αιφνιδιασµός
Συνέπεια όλων αυτών, ήταν µέσω του µοντέλου ενηµέρωσης των Media αυτά τα χρόνια, της πιο «τέλειας κυβέρνησης» που πέρασε από την µεταπολίτευση και µετά, του «Μωυσή» και όλα τα συναφή που γράφτηκαν και ακούστηκαν όλα αυτά τα χρόνια, το ίδιο µιντιακό σύστηµα να εξαφανίσει απλά τον κάθε υποψήφιο δεύτερο, την κάθε δυνατή εναλλακτική σε πρόσωπο ή κόµµα. Αποτέλεσµα όλης αυτής της µανίας της οικονοµικής ελίτ της χώρας, να έχει ήσυχο το κεφάλι της και κλειδωµένη την πόρτα όσο γευµατίζει, ήταν να µην µπορεί να υπάρξει εναλλακτική και στην ίδια την κοινωνία, µε αποτέλεσµα τώρα να µην φαντάζει ούτε καν σε επίπεδο επικοινωνίας το ΠΑΣΟΚ ή ακόµα η όποια αντιπολίτευση ήταν τώρα σε αυτή την θέση ως λύση και εναλλακτική… Σε τέτοιο βαθµό που νοµίζω πως και η ίδια η άρχουσα τάξη αιφνιδιάστηκε, όταν δεν είχε πρόσωπο να σκεφτεί και να διαπραγµατευτεί ως διάδοχη κατάσταση, σε µια κοινωνική και πολιτική κρίση την οποία ζούµε στην παρούσα φάση και η οποία θα είναι όλο και πιο οξυνούνενη…
Από την άλλη, το δεύτερο σκέλος που έχει να κάνει µόνο µε το ΠΑΣΟΚ, θα έλεγα πως είναι η «θεσµικίτιδα» που έχει πάθει από την ηγεσία µέχρι τα κορυφαία στελέχη και τα όργανα που εκπροσωπούν στα µέσα την κεντρική γραµµή. Το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης αποφάσισε να κινηθεί θεσµικά σε µια φάση και χρονική στιγµή που η κοινωνία είναι οργισµένη, θυµωµένη και πραγµατικά έτοιµη να ρίξει και τα πολιτικά κάγκελα… Και παρόλα αυτά ο Νίκος Ανδρουλάκης αποφάσισε να ανεβάσει τους τόνους και την συχνότητα της πολιτικής του φωνής, και αυτό µε θεσµικό πάλι τρόπο, την στιγµή πάλι που η κοινωνία είτε πάει στην αντισυστηµική ψήφο, είτε ετοιµάζεται να πάει σε αυτή γιατί πολύ απλά αυτό που περισσεύει πλέον δεν είναι η ανισότητα απλά, αλλά το ευρύτερο άδικο. Και για να χρησιµοποιήσω µια Σηµιτική ορολογία από την δεκαετία του 1990, δεν γίνεται κάτω να πέφτει ξύλο και εσύ να µοιράζεις παγωτίνια…
Διχογνωµία
Επίσης η διχογνωµία που επικρατεί σε κορυφαία στελέχη και στελέχη του Πολιτικού Κέντρου της Χαριλάου Τρικούπη… Δεν µπορεί ο (Χ) Πρόεδρος να λέει ότι έχει κλονιστεί η εµπιστοσύνη του στην δικαιοσύνη και εσύ απλά να διαχωρίζεις την προσωπική και βιολογική σου θέση. Δεν γίνεται ο (Χ) Πρόεδρος να µιλάει για αυτόνοµη πορεία και εσύ να λες ότι θα µπορούσαµε να µιλήσουµε και να συµµαχήσουµε και µε τον Κασσελάκη. Και από την άλλη δεν γίνεται απλά να κάνεις µεταγραφές βουλευτών οι οποίοι χωριά ότι παραβιάζουν αυτό το οποίο είχες υποστηρίξει µόλις πέρυσι ως ηγεσία, και τώρα φέρνεις στις τάξεις σου βουλευτές οι οποίοι είναι και σε αριθµούς ακόµα αµφίβολο για το τι µπορούν να σου φέρουν σε σταυρούς, γιατί τα επιχειρήµατα της λεγόµενης διεύρυνσης είναι για κατανάλωση, µην γελιόµαστε…
Και τέλος, αυτό το οποίο λένε στο ΠΑΣΟΚ οριζόντια από την ηγεσία µέχρι και το τελευταίο στέλεχος οριζόντια και κάθετα προς την κοινωνία. Το ρητορικό και λεκτικό επιχείρηµα ότι: «Θα κάνουµε ότι µπορούµε ως κυβέρνηση» και «Σας υποσχόµαστε µόνο ότι µπορούµε να κάνουµε πράξη», κάτι το οποίο εντάσσεται στην θεσµικίτιδα που αναφέραµε παραπάνω. Ξέρετε κάτι, αν από κάτι κουράστηκε αυτή η κοινωνία από αυτή την κυβέρνηση και από µια σειρά πολιτικών και πρωθυπουργών που πέρασαν, δεν είναι µόνο η υποσχεσιολογία που λένε κάποιοι οι οποίοι έχουν µάθει µόνο να σατιρίζουν το «Τσοβόλα δώστα όλα», χωρίς να σκεφτούν ή να µεταφράσουν τι εννοούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά αυτή η κοινωνία και αυτός ο λαός κουράστηκε και απογοητεύτηκε και από όλους εκείνους που εδώ και 20 χρόνια, του λένε ότι κάνουν ότι καλύτερο, ότι προσπαθούν, ότι τα πράγµατα θα ήταν χειρότερα, ότι το πάνε βήµα βήµα, ότι υπόσχονται µόνο όσα µπορούν να υλοποιήσουν και όλα τα γνωστά και σχετικά…
Κόπωση
Ο κόσµος κουράστηκε και απηύδησε να ζει σε µια χώρα και σε µια κοινωνία χαµηλών προσδοκιών. Ο κόσµος κουράστηκε να ακούει από τα κόµµατα να του υπόσχονται ότι θα κάνουν την Ελλάδα µια ευρωπαϊκή χώρα. Και ποιος σας είπε ότι ο πολίτης έχει ανάγκη να νιώσει πρώτα Ευρωπαίος; πρώτα πρέπει να γίνουµε σοβαρή χώρα, για να φτάσουµε να γίνουµε ευρωπαϊκή χώρα και αυτό δεν γίνεται µε το φαινόµενο, ότι φοβόµαστε να πάµε σε εκλογές παραδοσιακά από τον φόβο παράλυσης του ελληνικού δηµοσίου, επειδή έχουµε σε κάποιες δοµικές υπηρεσίες πιο πολλούς µετακλητούς από δηµόσιους υπαλλήλους, ένα απλό παράδειγµα…
Πρέπει λοιπόν εκεί στην «Χαριλάου Τρικούπη» να βάλετε και να δείτε οµιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου ώστε να θυµηθείτε ότι ο τότε ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, υποσχέθηκε σε µια κοινωνία που έβγαινε από την τυραννία της χούντας και την Δεξιά του επιχειρήµατος «Καραµανλής ή Τανκς», όπως το «Μητσοτάκης ή Χάος» που ακούγεται τώρα, ότι τους υποσχέθηκε ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια και κοινωνική απελευθέρωση και δεν τους είπε θα κάνω ότι µπορώ, στο µέτρο του δυνατού…
Η κοινωνία δεν περιµένει πλέον άλλο, γιατί όλα αυτά τα χρόνια περίµενε υπερβολικά πολύ.
* Πολιτικός αναλυτής, Δηµοσιογράφος
