Πολύ µελάνι χύθηκε και πολύ φαιά ουσία, φαντασία και σκέψη καταναλώθηκε από το προηγούµενο Σαββατοκύριακο, αναφορικά µε το πολυσυζητηµένο κόµµα που λένε ότι προετοιµάζεται στα κεντροαριστερά, µε σηµείο και πρόσωπο αναφοράς τον πρώην Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
Η αλήθεια είναι ότι έπεσαν αρκετές λεκτικές βόµβες στο πεδίο της δηµόσιας συζήτησης και του πολιτικού διαλόγου, από τον γνωστό µιντιακό σύµβουλο επικοινωνίας κ. Σταµάτη Μαλέλη, την µέχρι πρόσφατος υποψήφια για την Προεδρία της Δηµοκρατίας κ. Λούκα Κατσέλη και σειρά κι άλλων ακόµα στελεχών που θα βγουν στην πορεία. Η αλήθεια είναι ότι ήδη εδώ και λίγες ηµέρες πριν την αναχώρηση του Αλέξη Τσίπρα για τις ΗΠΑ και την σειρά διαλέξεων στα Αµερικανικά πανεπιστήµια, και για έναν µήνα µέχρι και την επιστροφή του, θα έχουµε πολύ συζήτηση και πολύ δηµοσιογραφικό ψωµί µπροστά µας…
Μανιφέστο
Ειδικότερα µετά την έκδοση και δηµοσιοποίηση του «Μανιφέστου» αναφορικά µε την εξωτερική πολιτική της χώρας, σύµφωνα µε το πρόσφατο άρθρο του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού µε τίτλο «Νέα Εθνική Πυξίδα», οι περισσότεροι στις παραπολιτικές στήλες έτρεξαν να υιοθετήσουν αυτόν τον τίτλο ως ονοµασία κάποιου νέου πολιτικού φορέα της κεντροαριστεράς… Το ζήτηµα όµως για µένα είναι εδώ και παραµένει, ως κύριο ερώτηµα και ταυτόχρονα ως ζητούµενο για τον ένα µήνα που θα ακολουθήσει σε πολιτικό και βιολογικό χρόνο. Όλοι µιλούν µε ζέση και κλίµα άµεσης ετοιµότητας διεργασίας και προετοιµασίας για το νέο ευρύτερο φορέα της κεντροαριστεράς, µε πρόσωπο κλειδί τον Αλέξη Τσίπρα. Όλοι µιλούν για διεργασίες που τρέχουν, για αποφάσεις που έχουν ληφθεί και για έναν µηχανισµό ευρύτερης συµµαχίας από τα κάτω, που δουλεύει µε σύστηµα και µεθοδικά.
Το ερώτηµα µου όµως παραµένει, αυτό που έχω γράψει κι άλλοτε, τι λέει για όλα αυτά ο ίδιος ο Αλέξη Τσίπρας και για πόσο ακόµα εν µέσω αυτής της συζήτησης, θα κάθεται σαν τον «Βούδα στο σαλόνι;», δεν ξέρω αν όλες αυτές οι ένθερµες τοποθετήσεις επί του θέµατος γνωστών στελεχών, οι οποίοι µιλούν µε γρίφους και ελπιδοφόρους χρησµούς έχουν να κάνουν καθαρά µε προσωπικά σχέδια, αναζήτησης ρόλου την επόµενη ηµέρα, πάντως η όλη συζήτηση µέχρι τώρα µου θυµίζει διαδικασία προξενιού και συνοικεσίου βγαλµένη από την δεκαετία του 60’, όταν τα σόγια του γαµπρού και της νύφης, µε την παρουσία των µελλόνυµφων, συναντιούνταν, κανόνιζαν τα διαδικαστικά, τα της προίκας, των εξόδων του γάµου και όλα τα συναφή και κάπου στο τέλος ρωτούσαν, αν ρωτούσαν και το έκριναν απαραίτητο την γνώµη της νύφης αν θέλει τον γάµο; και θέτω τώρα αυτό το µεταφορικό όσο και σχηµατικό ερώτηµα στους πολιτικούς προξενητάδες… Τη «νύφη» την ρωτήσατε; Κι αν την ρωτήσατε και σας απάντησε, καλό δεν θα ήταν µας µας ενηµερώσετε εκτενώς και ένας που είµαστε οι καλεσµένοι στο γάµο, για το πότε είναι; Για να προλάβουµε να ραφτούµε και ειλικρινά δεν το λέω µε προκατάληψη αλλά µε καλή πίστη, αλλά και µε αµφιβολίες σε ορισµένα σηµεία του όλου εγχειρήµατος…
Τα πρόσωπα…
Από την άλλη, υπάρχουν και δηλώσεις, που δείχνουν ότι δεν συµµερίζονται και πολλοί άλλοι το όραµα της νέας συµπόρευσης του ευρύτερου µετώπου, υπό τον Αλέξη Τσίπρα και αναφέροµαι τόσο στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Φάµελλο, που το προηγούµενο διάστηµα σχολίασε τα τεκταινόµενα γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα και µίλησε για ιστορική παρακαταθήκη, για φυσικούς ηγέτες της Αριστεράς αλλά κουβέντα για οτιδήποτε έχει να κάνει µε συµπόρευση, µε ένα βήµα πίσω, για σύσταση ενιαίου φορέα µε εκλογές ανάδειξης νέου προέδρου ευρύτερης αποδοχής κλπ. Με µια ταυτόχρονη διαπραγµάτευση µε τη Νέα Αριστερά που ξαναζεσταίνεται, όσο το κόµµα του Αλέξη Χαρίτση κινδυνεύει µε δηµοσκοπική εξαΰλωση, βάσει των τελευταίων δηµοσκοπήσεων.
Έτσι συµπεραίνουµε πως τόσο η νυν ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Νέας Αριστεράς δεν καλοβλέπουν µια τυχόν πολιτική επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, υπό την δική τους κοινή παραδοχή στα πολιτικά τους εσώψυχα, ότι ο ίδιος ο Τσίπρας θα αποτελέσει ένα εµπόδιο για τους ίδιους. Για την νυν ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εµπόδιο στο να µπορέσει να εδραιώσει τον µηχανισµό της εντός του κόµµατος χωρίς διαρροές και για τη Νέα Αριστερά να γυρίσει στον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς µεγάλες απώλειες πολιτική προίκας και σε καµία περίπτωση, υπό το πρίσµα ενός σεναρίου να επανέλθει στο πολιτικό σκηνικό το πρόσωπο εκείνο που το 2019 µετεκλογικά, χτύπησε τα «καµπαναριά» του κινδύνου και οι ίδιοι τον αντιµετώπισαν ως εµπόδιο ώστε το 32% να γίνει 42% ή ίσως και 52%, µιας που τότε πίστεψαν ότι ξαφνικά όλοι αυτοί έγιναν Μαρξιστές.
Μετράνε και ξαναµετράνε
Στο ΠΑΣΟΚ απλά περιµένουν, περιµένουν και τρέµουν, τρέµουν και µετράνε, µετράνε και ξαναµετράνε και σιγά σιγά όταν δεν βγαίνει ο µήνας όπως γίνεται σε όλα τα σπίτια και τα νοικοκυριά, ξεκινάει και η γκρίνια… Άραγε θυµήθηκε κανείς ότι αυτή η ψυχοπαθολογική «θεσµικίτιδα» που έπαθε το ΠΑΣΟΚ, µε την µη όξυνση των πολιτικών τόνων, την αποφυγή τοξικότητας και τη στρατηγική της κοινοβουλευτικής αποδόµησης, εξελίσσεται απλά σε µια στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ 2021, την στρατηγική δηλαδή του ώριµου φρούτου που θα πέσει µόνο του από το δέντρο; Αλλά µέχρι τότε ξελιγώνεται στην πείνα αυτός που περιµένει να φάει, κι αυτό φαίνεται στις δηµοσκοπησεις, οπού το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να χάνει την κυβερνητική ευκαιρία και αναφέροµαι στην κυβερνητική ευκαιρία ως κορµό, γιατί αν µιλάµε για συγκυβέρνηση µε τη ΝΔ, τότε αλλάζει η ατζέντα συνολικά…
Τι κοινό έχουν οι κοµµατικές βάσεις και οι ψηφοφόροι των τριών αυτών κοµµάτων; (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά). Είναι παρκαρισµένο µε alarm στο πεζοδρόµιο και περιµένουν να δουν που θα πάνε και που θα κατευθυνθούν, ενώ κάποιοι άλλοι πάρκαραν προσωρινά στην Ζωή Κωνσταντοπούλου, τουλάχιστον για τις δηµοσκοπήσεις γιατί στην κάλπη κανείς, σκέφτεται και πράττει µε δεύτερες σκέψεις.
Το θέµα λοιπόν, και είναι απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε στα νεότερα µεταπολιτευτικά δεδοµένα να το κατανοήσουµε, δεν είναι για το τι θα γίνει τα επόµενα πέντε χρόνια ή µέχρι το 2027; Το θέµα είναι να βρεθεί ένα πρόσωπο, ένας ηγέτης που θα µπορέσει να µας εξηγήσει και να µας οδηγήσει, στο που θα πάει η Ελλάδα τα επόµενα 40 χρόνια και το τι Ελλάδα θα έχουµε το 2035, όσο ειρωνικά µακροπρόθεσµο κι αν φαίνεται…
Δεν ξέρω αν χρειαζόµαστε µια «Νέα Εθνική Πυξίδα», αλλά σίγουρα όσο ποτέ άλλοτε χρειαζόµαστε κάποιον µε το Δαδί στο χέρι να µας λέει: «Εδώ λακκούβα, εδώ λακκούβα…».
* Πολιτικός αναλυτής, Δηµοσιογράφος
