Στη νεότερη πολιτική ιστορία αλλά και επιστήµη, παρουσιάζονται όλες οι κυβερνήσεις να περνούν από την πρώτη µετεκλογική φάση του µήνα του µέλιτος, του θετικού πολιτικού αστερισµού και της περιόδου χάριτος και κοµµατικής µονοκρατορίας, στην καµπή, στην φθορά και τέλος στην κατάρρευση…
Χαρακτηριστικό παράδειγµα της τελευταίας 20ετίας θα έλεγα, σε συνδυασµό µε τα όσα βιώσαµε σε επίπεδο οικονοµικής και τώρα θεσµικής και πολιτικής κρίσης, είναι το ότι µεσολαβεί ο λαϊκός παράγοντας και η απώλεια της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι εκείνο το κρίσιµο διάστηµα που ουσιαστικά η κοινωνία έχει απογοητευτεί από την (Χ) κυβέρνηση, µένει σε µια φάση απάθειας αλλά ταυτόχρονης αµφισβήτησης µέσω του ψυχισµού της στο πρόσωπο της και τις αποφάσεις της κυβερνητικής εξουσίας. Αυτή η αµφισβήτηση σε χρόνο ακίνδυνης ψήφου (βλέπε ευρωεκλογές) παίρνει την µορφή καταψήφισης ή αποχής και µη ψήφισης και από εκεί και µετά µεσολαβεί µια περίοδος που η κοινωνία απλά βράζει, µέχρι να σκάσει το µείζον ζήτηµα το οποίο θα την συσπειρώσει σε επίπεδο εθνικό κατά της κυβέρνησης και θα επιφέρει την λαϊκή κινητοποίηση και την µαζικότητα.
Συλλαλητήρια
Τότε είναι που έρχονται τα συλλαλητήρια, τα οποία πρέπει να παραδεχτούµε ότι ανεξαρτήτως αιτήµατος και περιεχοµένου µηνύµατος, η µαζικότητα τους πάντα και διαχρονικά αποτελεί τον χρόνο που δεν γυρίζει πολιτικά πίσω, την αντίστροφη µέτρηση χωρίς επιστροφή, την φάση εκείνη της φθοράς που πλέον έχει ωριµάσει τόσο πολύ που το φρούτο είναι έτοιµο να πέσει από το δέντρο…
Ποιος το φανταζόταν το 2022 πέραν του διάχυτου ψυχισµού αµφισβήτησης της κυβέρνησης της ΝΔ και των επιλογών της, αλλά µε την ταυτόχρονη παραδοχή κοµµατικής µονοκρατορίας σε συνδυασµό µε την αντιπολιτευτική κρίση, ότι θα έφτανε σε αυτό το σηµείο καµπής σήµερα… Ίσως κανένας, αλλά στην ζωή ποτέ µη λες ποτέ γιατί µεσολάβησε η µεγαλύτερη εθνική υπόθεση και το µεγαλύτερο ζήτηµα κρίσης που γνώρισε η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Μια υπόθεση τεράστιου ηθικού, κοινωνικού, ανθρωπιστικού και θεσµικού αναστήµατος όπως η Τραγωδία στα Τέµπη που ουσιαστικά ήταν εκείνη η πρώτη εκκωφαντική φωνή σε παροµοίωση πάντα µε τον µύθο του «γυµνού βασιλιά» όπου κάποιος πρώτος φώναξε, ότι ο βασιλιάς είναι γυµνός µπροστά σε όλους… Κοινώς ότι η κυβέρνηση, απλά δεν είναι εκείνο το πανίσχυρο καθεστώς που νόµιζε ότι είναι σε όλα τα επίπεδα.
Φθορά
Τι είναι όµως αυτό το οποίο τροµάζει το σύστηµα του Μαξίµου, της ΝΔ και των παροικούντων κοµµατικά, πολιτικά και επιχειρηµατικά γύρω της; Ειδικά µετά τον νεότερο κοινωνικό σεισµό της Παρασκευής (28/02) µε αφορµή τα πρωτοφανή συλλαλητήρια στην χώρα για τα Τέµπη… Όλη την προαναφερθείσα διαδικασία φθοράς και πτώσης, την γνωρίζουν οι ειδικοί της επικοινωνίας στην κυβέρνηση, το στάδιο και το σηµείο καµπής το οποίο προσπαθούν και επιδιώκουν µετά µανίας να αποκρύψουν, να αποφύγουν και να περάσουν όσο πιο ξυστά γίνεται είναι µε αφορµή τα Τέµπη, την θεσµική κρίση και την διάχυτη αίσθηση στην κοινωνία ότι η κυβέρνηση επιδιώκει συγκάλυψη, είναι το κρίσιµο γι’ αυτούς σηµείο της µετέπειτα δηµιουργίας ενός Αντι – Νέας Δηµοκρατίας µετώπου στην κοινωνία.
Κάτι το οποίο και ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε ως διαδικασία, τον στιγµάτισε, τον καθήλωσε και δεν του επέτρεψε να διεκδικήσει εκ νέου την κυβερνητική εξουσία, οδηγώντας τον στην οξεία εσωκοµµατική κρίση του προηγούµενου διαστήµατος και εν τέλει σε µονοψήφια ποσοστά σύµφωνα µε τις τελευταίες δηµοσκοπήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2019 πλήρωσε κοµµατικά, πολιτικά και δηµοσκοπικά τη συµφωνία των Πρεσπών και τα συλλαλητήρια εκείνης της περιόδου για ένα εθνικό ζήτηµα… Ασχέτως του περιεχοµένου της συµφωνίας, για το αν συµφωνεί ή διαφωνεί κανείς µε τις επιλογές της τότε κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση µε την γείτονα, ο λαϊκός παράγοντας, τα συλλαλητήρια και η αντίθετη πλεύση της κοινωνικής πλειοψηφίας δηµιούργησαν από το 2018 ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ µέτωπο στην κοινωνία, στο διαδίκτυο, στις κοινωνικές τάξεις, στην µικροµεσαία επιχειρηµατικότητα και στους συλλογικούς φορείς συµπεριλαµβανοµένων και κάποιων ΜΜΕ µε σαφή πολιτική πυξίδα, που ουσιαστικά οδήγησε στην ήττα των εκλογών του 2019 αλλά και στην διπλή ήττα του 2023, ως υπενθύµιση και εξόφληση και των τελευταίων πολιτικών αναµνήσεων του αντι-ΣΥΡΙΖΑ µετώπου…
Μέτωπο
Αυτό ακριβώς τρέµει, φοβάται και θέλει να το αποφύγει µανιωδώς ή έστω να το περάσει ελαφρά η ΝΔ ως φυσική διαδικασία, από την στιγµή που η ίδια έχει έρθει από την θέση της κυβέρνησης σε πλήρη αντίθεση µε το εθνικό, πάνδηµο, παλλαϊκό αίτηµα της κοινωνικής πλειοψηφίας το οποίο έχει πάρει ξεκάθαρα και ας µην κρυβόµαστε χαρακτήρα αντικυβερνητικό… Η δηµιουργία δηλαδή στην κοινωνία, στην διαµόρφωση ψήφου, συνείδησης πολιτικής και κοινωνικής ενός αντι – Νέας Δηµοκρατίας ρεύµατος και µετώπου, είναι αυτό το οποίο τρέµει και προσπαθεί να το αµβλύνει µε το επιχείρηµα των δηµοσκοπήσεων, ότι δεν υπάρχει δεύτερος και µετά το Μητσοτάκη «έστω και µε τα προβλήµατα του και τις αδυναµίες», όπως τις χαρακτηρίζουν µας περιµένει το «Χάος…».
Να σας πω κάτι το οποίο πιστεύω σαν προσωπική άποψη… Η κατάσταση για την κυβέρνηση της ΝΔ είναι πλέον µη αναστρέψιµη καθώς κατάφερε µε τις επιλογές της σε όλα τα επίπεδα, να χτίσει ένα µυστήριο στα µάτια και την ψυχή της κοινωνίας, για το τι έγινε πραγµατικά στα Τέµπη και αυτό θα είναι ένα θέµα το οποίο η κοινωνία θα το συζητά για δεκαετίες και θα υπάρχουν χιλιάδες εκδοχές και απαντήσεις που όλο και θα πολλαπλασιάζονται, ασχέτως του τι θα αποφανθεί η ελληνική δικαιοσύνη, ελπίζω όχι σε δέκα χρόνια από τώρα…
Η Νέα Δηµοκρατία θα γαντζωθεί µέχρι και την τελευταία ηµέρα κυβερνητικής θητείας του 2027 στην καρέκλα της εξουσίας και αυτό θα είναι το µόνο που θα µπορεί να κάνει. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, περίεργο, αλλόκοτο αλλά ούτε πρόωρες εκλογές δεν µπορεί να κάνει τώρα… Απλά θα περιµένει το µοιραίο για αυτήν, που θα είναι η απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας στο τέλος του 2027, µετά από διπλές εκλογές και µετέπειτα το πικρό ποτήρι των πολιτικών «γραµµατίων» που θα πληρώσει στην κοινωνική πλειοψηφία, στην οποία οι υπουργοί της της απευθύνθηκαν σαν να είναι ψηφοφόροι µε εισιτήριο διαρκείας σε κάποια οµάδα. Ότι δηλαδή αν κατέβουν στα συλλαλητήρια στηρίζουν ένα άλλο κόµµα… Πράγµατα που απλά δείχνουν έναν πανικό ή ακόµα και τους τελευταίους σπασµούς ενός πολιτικά ετοιµοθάνατου, που κρατάει τις τελευταίες του βαριές ανάσες για να κρατηθεί όπως πιστεύει στην ζωή… Η Νέα Δηµοκρατία δεν θα αποφύγει το δικό της πικρό ποτήρι του αντι – Νέα Δηµοκρατία µετώπου…
Γιατί ναι… Φυσικά και οι κυβερνήσεις φεύγουν συνταγµατικά και δηµοκρατικά στις εκλογές, αλλά πάντα νωρίτερα η κοινωνία έχει φωνάξει την δική της βούληση στον δρόµο, στις πλατείες, στο πεζοδρόµιο, στην διαδήλωση, στο συλλαλητήριο, στην συγκέντρωση, στο διαδίκτυο… Τόσο εκκωφαντικά και τόσο αποφασισµένα, που η εκάστοτε κυβέρνηση απλά την ηµέρα των εκλογών ξέρει τι να περιµένει, όσο κι αν θέλει να περιµένει, γιατί όταν οι εξουσίες χάνουν από σύµµαχο τους τον χρόνο τότε χάνουν και την αλαζονεία που τους δίνει η εξουσία…
* Πολιτικός αναλυτής,
Δηµοσιογράφος
