Διάβασα πριν λίγους µήνες, ένα άρθρο το οποίο είχε µορφή οικονοµικής έκθεσης στο διεθνές έντυπο των Financial Times και το οποίο αναφερόταν για την οικονοµική περίπτωση της Ελλάδας µε αριθµούς και οικονοµικά δεδοµένα, τα οποία ουσιαστικά παρουσιάζουν την Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία να βρίσκεται σε επίπεδο φτώχειας και οικονοµικών αντοχών λίγο πιο πάνω από την γειτονική Βουλγαρία, στα όρια του στατιστικού λάθους, κοινώς λίγο πιο πάνω από την τελευταία θέση, άρα προτελευταίοι…
Πρόκειται για το διεθνές όπως προείπα οικονοµικό έντυπο των Financial Times που τα χρόνια των µνηµονίων, έγινε οικονοµικό και πολιτικό «ευαγγέλιο» στα χέρια των µνηµονιακών κυβερνήσεων, της ΝΔ και των διαφόρων µιντιακών κύκλων που µαζί µε επώνυµα έντυπα του γερµανικού κυρίως τύπου, µιλούσαν στην εγχώρια εικόνα πρωταρχικά για το Success Story του Αντώνη Σαµαρά και έπειτα για την κυβερνητική σταθερότητα που δεν έπρεπε να χαθεί το 2014.
Τότε όλα τα παραπάνω δηµοσιεύµατα ήταν ευαγγέλιο και «ιερός» οικονοµικός λόγος αλλά τώρα µετά το συγκεκριµένο δηµοσίευµα που µιλά για την οικονοµική ανέχεια στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός, ξαφνικά η ελληνική εγχώρια µεγάλο-δηµοσιογραφία ανακάλυψε ότι οι Financial Times έχουν µια κρυφή αριστερή πολιτική ταυτότητα, ότι είναι εχθροί του οικονοµικού θαύµατος της χώρας και ότι τα λεγόµενα και γραφόµενα τους δεν έχουν καµία βαρύτητα και σοβαρότητα…
Φτάσανε µάλιστα σε µακριά σχόλια-σεντόνια στα Social Media να µιλούν ότι στο σχετικό δηµοσίευµα δεν αναφέρεται τίποτα για τα επίπεδα οικονοµίας των εξαγωγών που αυξάνονται, για τις αξίες των ακινήτων που έχουν εκτοξευτεί, για την ανεργία που µειώνεται µέσω των ελαστικών µορφών εργασίας, για την επενδυτική βαθµίδα που δεν τρώγεται και για την φορολογία των ξένων επιχειρήσεων και επενδύσεων που µειώνεται σταθερά, επί κυβέρνησης της ΝΔ…
Καρφί
Απέφυγαν όµως συνεπώς στα σταθούν και να σχολιάσουν µε ποµπώδη σχόλια το ουσιαστικό περιεχόµενο και το βασικό καρφί του άρθρου και της έκθεσης στους Financial Times, που ουσιαστικά µιλά για την παρατεταµένη φτωχοποίηση, την σταθερή µείωση των εισοδηµάτων, τη δραµατική µείωση της αγοραστικής δυναµικής και το πρωτοφανές κύµα ακριβείας που σαρώνει τα µεσαία και χαµηλότερα εισοδήµατα, την καθήλωση των µισθών και την µετατροπή τους σε µισθούς πείνας και µάλιστα όταν όλα αυτά σε επίπεδο στατιστικής φέρνουν την Ελλάδα και την Ελληνική οικονοµία, λίγο πιο πάνω από την γειτονική Βουλγαρία…
Έρχοµαι λοιπόν και ρωτάω ήρεµα και ψύχραιµα… Αισθανόµαστε περήφανοι; Γι’ αυτό θελήσαµε µετά τον Β’ παγκόσµιο πόλεµο να µείνουµε ως χώρα στο δυτικό στρατόπεδο και έπειτα το 1979 να ενταχθούµε στον σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ και αργότερα της Ε.Ε. και της ΟΝΕ; Για να φτάσουµε να περνάµε οριακά σε επίπεδο εισοδηµατικής αξιοπρέπειας την Βαλκανική Βουλγαρία, η οποία έχει λιγότερο από δύο δεκαετίες που έχει ορθοποδήσει οικονοµικά στοιχειωδώς…
Αφήστε λοιπόν τις κριτικές στο περιεχόµενο και στις ταυτότητες του ξένου τύπου γιατί όλα τα παραπάνω φαιδρά επιχειρήµατα οικονοµικής φύσεως, δεν καταρρίπτουν την εικόνα στα Super Market, στα βενζινάδικα, στις λαϊκές αγορές, στις Τράπεζες, στον αγωνιώδη ρυθµό της κοινωνικής πλειοψηφίας…
Το µόνο που προσπαθείτε να κάνετε είναι να κρύψετε ορισµένοι την εφαρµογή µιας ακόµα µνηµονιακής διάταξης και εντολής από το 2012 που έχει να κάνει µε τους µισθούς και τα εισοδήµατα στην Ελλάδα…
Με το β’ Μνηµόνιο (ν. 4046/2012 σελ. 713) είχε προβλεφθεί η σύγκλιση του ελληνικού κατώτατου µισθού µε τους αντίστοιχους των χωρών της Κεντρικής και Νοτιο-Ανατολικής Ευρώπης («ρήτρα Βουλγαρίας»).
Εκεί, µεταξύ των άλλων, αναφερόταν ότι «Τα µέτρα αυτά θα δώσουν τη δυνατότητα µείωσης της απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου µισθού σε σχέση µε τους ανταγωνιστές µας (Πορτογαλία, Κεντρική και ΝΑ Ευρώπη)» και παρακάτω ότι «Αυτό θα ευθυγραµµίσει το πλαίσιο του κατώτατου µισθού της Ελλάδας µε αυτό συγκρίσιµων κρατών και θα του επιτρέψει να εκπληρώσει τη βασική του λειτουργία, δηλαδή της διασφάλισης ενός ενιαίου δικτύου ασφαλείας για όλους τους υπαλλήλους».
* Πολιτικός Αναλυτής, Δηµοσιογράφος
