Το ότι η κυβέρνηση έχει μία αλλεργία στο να παραδέχεται τα λάθη της είναι γνωστό. Ωστόσο, οι παλινωδίες του τελευταίου διαστήματος που αφορούν στην ανάσχεση της ενεργειακής κρίσης δείχνουν ανάγλυφα ότι η τάση του Μεγάρου Μαξίμου να μην παραδέχεται ποτέ κανένα λάθος έχει φτάσει στο σημείο του εμπαιγμού της κοινωνίας.
Πρόκειται για κανονικό εμπαιγμό –πολλώ δε μάλλον όταν οι κυβερνώντες δεν επιλέγουν να διαστρέψουν απλώς την πραγματικότητα, αλλά ταυτοχρόνως επιστρατεύουν και κοινά ψέματα, που όμως δεν αντέχουν ούτε καν στην κοινή λογική.
Η ιστορία με τους λιγνίτες είναι ενδεικτική: μία από τις πρώτες αποφάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η βίαιη και εκτός σχεδίου απολιγνιτοποίηση της χώρας.
Αυτό, ως στρατηγική επιλογή, θα μπορούσε να κριθεί ως μία «πράσινη» απόφαση να κλείσουμε όλα τα λιγνιτικά μας εργοστάσια του 2028, όταν η Γερμανία έχει αποφασίσει να το κάνει 10 χρόνια αργότερα και η Ε.Ε. δίνει ως τελικό όριο τα 15 χρόνια. Η επιλογή αυτή καθεαυτήν δεν είναι κατακριτέα: το πράγμα, όμως, αρχίζει να «χαλάει» όταν αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση πήρε την απόφαση αυτή χωρίς να έχει διασφαλίσει την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας, αλλά και την ομαλή μετάβαση για τις κοινωνίες των περιοχών που έχουν συνδέσει την τοπική τους οικονομία με τη λειτουργία των μεγάλων λιγνιτικών εργοστασίων –κυρίως στην Δυτική Μακεδονία και την Μεγαλόπολη.
Έως πριν 10 ημέρες, πάντως, ενώ η ίδια η πραγματικότητα έδειχνε ότι η σχεδόν μονόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας από το ρωσικό φυσικό αέριο ειδικώς, αλλά και από το φυσικό αέριο γενικώς, είναι μη ασφαλής επιλογή, ο πρωθυπουργός απέρριπτε χωρίς πολλά-
πολλά το αίτημα της αντιπολίτευσης για επαναλειτουργία –έστω και λόγω έκτακτων συνθηκών- των εργοστασίων παραγωγής ρεύματος από λιγνίτη που τελούν σε αχρησία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λοιπόν, καταλόγισε στην αντιπολίτευση «μύθο» και «ψέματα» και εξηγούσε ότι, λόγω των τελών για τους αέριους ρύπους, ο λιγνίτης είναι ακριβό καύσιμο και δεν μπορεί να εξισορροπήσει το ράλι στις τιμές του φυσικού αερίου. Άρα, θα μπορούσε κανείς να εικάσει ότι αφού θέμα επάρκειας φυσικού αερίου δεν υπάρχει (τα συμβόλαια για το ρωσικό φυσικό αέριο «τρέχουν» κανονικά και το ίδιο ισχύει για το αζέρικο που έρχεται μέσω TAP όπως και για τα φορτία LNG που φτάνουν καθημερινώς στην Ρεβυθούσα…), προφανώς τα λιγνιτικά εργοστάσια θα συνέχιζαν να αραχνιάζουν.
Έλα, όμως, που εδώ και δέκα ημέρες, παρά τα σχετικά «ξόρκια» δια πρωθυπουργικών χειλέων, 6 εργοστάσια παραγωγής ρεύματος με… λιγνίτη λειτουργούν με πλήρεις βάρδιες όλο το 24ωρο! Σημειωτέον ότι από τότε που το μερίδιο του λιγνίτη στο μείγμα παραγωγής ενέργειας ανέβηκε στο 30 από το 8% που ήταν, η τιμή του ρεύματος έχει κατά τι συγκρατηθεί. Τί μας λένε όλα αυτά; Ότι η κυβέρνηση έλεγε ψέματα όταν υποστήριζε ότι ο λιγνίτης είναι ακριβός.
Κι όμως, αν τους ακούσετε να μιλούν ακόμη και σήμερα, που διαβάζετε τούτες τις αράδες, επιμένουν ότι τα έχουν κάνει όλα σωστά: ότι δεν απέτυχαν να «δουν» το ρίσκο που συνεπαγόταν η μονόπλευρη εξάρτηση της χώρας από το φυσικό αέριο, αλλά και ότι ο λιγνίτης (στον οποίον οι ίδιοι προσέτρεξαν για να ρίξουν την τιμή παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος…) παραμένει… ακριβότερος από το φυσικό αέριο. Και αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα: πως την ώρα που η πραγματικότητα κραυγάζει, η κυβέρνηση όχι απλώς δεν παραδέχεται τα λάθη της, αλλά επιμένει πως τα κάνει όλα σωστά, λες και αντί για πολίτες, απευθύνεται σε σπαράγγια.
