Ιντιφάντα, η νικηφόρα παλαιστινιακή εξέγερση

Toυ ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ *

Αν σήµερα συντελείται σειρά αναγνωρίσεων Παλαιστινιακού Κράτους, αυτό συµβαίνει διότι η Παλαιστινιακή Αρχή, µε πρόεδρο τον διάδοχο του Αραφάτ, Μαχµούντ Αµπάς, πέτυχε το 2013 ένταξή του εν λόγω κράτους στον ΟΗΕ ως κράτος παρατηρητής. Απόφαση που στη συνέχεια είχε λάβει και η ΟΥΝΕΣΚΟ.

Πώς, όµως, προέκυψε η Παλαιστινιακή Αρχή, την οποία πολλοί στην Ελλάδα δεν έχουν περί πολλού; Ιδρύθηκε στα παλαιστινιακά κατεχόµενα σε εφαρµογή των συµφωνιών του Όσλο, το 1993, µεταξύ του ηγέτη της PLO Αραφάτ και του ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράµπιν. Οι συµφωνίες πρόβλεπαν ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους µετά από πενταετία, που όµως δεν ολοκληρώθηκαν διότι υπήρξαν ακραίες πολιτικές κινήσεις εκατέρωθεν, µε αποκορύφωµα τη δολοφονία του Ράµπιν, Νοέµβριο 1995, από Εβραίο φονταµενταλιστή – τροµοκράτη.

Τριάντα χρόνια από την τραγικότατη εκείνη εξέλιξη, προτείνω να θυµηθούµε τον Ισραηλινό «πρωθυπουργό της ειρήνης», µε σχετική εκδήλωση, ελπίζοντας να µην κατηγορηθούµε από την Πρεσβεία του Ισραήλ για «αντισηµιτισµό», από δε ακραίους Παλαιστίνιους για «φιλοσιωνισµό».

Επόµενο ερώτηµα είναι το πώς φτάσαµε στο Όσλο, το οποίο ελάχιστα απασχολεί τους «ειδήµονες» περί το Παλαιστινιακό, δεξιούς και αριστερούς,, µε τους πρώτους σήµερα άκριτους φίλους του Νετανιάχου, τους δε δεύτερους αρνητικούς στην ύπαρξη κράτους του Ισραήλ.

Η απάντηση είναι η διεθνώς πλέον καθιερωµένη λέξη «ιντιφάντα», αλλιώς γνωστή ως «Κίνηµα της πέτρας», στο οποίο συµµετείχαν παιδιά και έφηβοι στα παλαιστινιακά κατεχόµενα, πετροβολώντας τους στρατιώτες-φρουρούς της κατοχής που δεν µπορούσαν να σταθούν ούτε να απαντήσουν ένοπλα. Επρόκειτο για ειρηνικό κίνηµα αντίστασης και πολιτικής ανυπακοής που ακινητοποίησε τον στρατό κατοχής, πετυχαίνοντας ό,τι δεν είχαν πετύχει οι υποτιθέµενες επαναστατικές δράσεις σαν τις αεροπειρατείες, τις επιθέσεις αυτοκτονίας, τις ρουκέτες της Χαµάς.

Σε εκείνα τα παιδιά αναφερόταν κυρίως, όχι στον εαυτό του και τον Ράµπιν, ο Αραφάτ όταν χαρακτήριζε «ειρήνη των γενναίων» το Όσλο. Όπως και σε νεαρούς ισραηλινούς που κηρύσσονταν ανυπότακτοι, αρνούµενοι να υπηρετήσουν στα κατεχόµενα, των οποίων αντιπροσωπεία είχαµε φιλοξενήσει σε φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΝ.

Τραγικό λάθος, λοιπόν, η άποψη, που θα έπρεπε να αποκρούεται από την Αριστερά και άλλες προοδευτικές δυνάµεις, ότι οι ισραηλινοί είναι συλλογικά υπεύθυνοι για τα µαζικά εγκλήµατα της ακροδεξιάς κυβέρνησης Νετανιάχου. Άλλωστε, δεν είναι χτεσινός ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, καθώς προέκυψε πρώτη φορά στη θέση αυτή το 1996, νικώντας σε εκλογές τον διάδοχο του Ράµπιν, Σιµόν Πέρεζ, εκµεταλλευόµενος και το γεγονός ότι ακραίες παλαιστινιακές οργανώσεις δεν αποδέχθηκαν το κράτος του Ισραήλ, κόντρα στην γραµµή Αραφάτ, απορρίπτοντας και το Όσλο. Ο Νετανιάχου µε την σειρά του, το υπονόµευσε και ακύρωσε, όχι όµως σε σηµείο που να καταργήσει την Παλαιστινιακή Αρχή.

Χωρίς αυτήν, προϊόν του Όσλο και της Ιντιφάντα του 1988-90, δεν θα είχε επαναπατριστεί από την Τύνιδα ο Αραφάτ και η ηγεσία της PLO, µε πρώτη έδρα της Παλαιστινιακής Αρχής την πόλη της Γάζας, που σήµερα κατεδαφίζεται από την κυβέρνηση Νετανιάχου. Εκεί είχα βρεθεί και ο ίδιος το 1996, ως µέλος αντιπροσωπείας του ΣΥΝ υπό τον τότε πρόεδρο Νίκο Κωνσταντόπουλο, συναντώµενοι και µε τον Αραφάτ, στο δε Τελ Αβίβ και µε ισραηλινούς προοδευτικούς πολιτικούς, µεταξύ των οποίων και η ηγεσία του ισραηλινού ΚΚ, εκπροσωπούµενου και σήµερα στην Βουλή.

Καλό είναι να γνωρίζουµε την ιστορία του παλαιστινιακού αγώνα, από την οποία προκύπτουν πολύτιµα θετικά διδάγµατα, αλλά και αρνητικά.

* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης
του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ