Παρά το πανελλήνιο σοκ που ευλόγως έχει προκαλέσει από
προχθές η άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος της Ρούλας
Πισπιρίγκου για την από πρόθεση ανθρωποκτονία της κόρης της,
η πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστοι πέσαμε από τα σύννεφα. Να
ήταν οι συμπτώσεις που παρα-ήταν πολλές; Τρία νεκρά παιδιά με
αδιευκρίνιστα αίτια θανάτου ήταν αυτά…
Να ήταν που εξαρχής υπήρχαν ορισμένες «ενδείξεις» που
κατέτειναν στο ότι σ’ αυτή την υπόθεση «κάτι δεν πήγαινε καλά»;
Να ήταν που οι Αρχές, αν και εξαιρετικά προσεκτικές είναι η
αλήθεια, άφηναν να εννοηθεί στους συναδέλφους του αστυνομικού
ρεπορτάζ ευθύς εξαρχής ότι εξετάζονται όλα τα ενδεχόμενα;
Να ήταν που η τοπική κοινωνία άφηνε να εννοηθεί ότι ακούγονται
«περίεργα» πράγματα στην Πάτρα για το πώς έφυγαν από τη ζωή
αυτά τα τρία παιδάκια, αλλά και για την συμπεριφορά της εν λόγω
οικογένειας στον περίγυρό της;
Μπορεί να ήταν όλα αυτά μαζί και ίσως άλλα τόσα. Όμως, η
πραγματικότητα είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο οι αρχές
κατέληξαν στα στοιχεία εκείνα που τις οδήγησαν στο να «δέσουν»
τη δικογραφία και να προχωρήσουν στην άσκηση ποινικής δίωξης,
ήταν επί της ουσίας το χρονικό ενός… προαναγγελθέντος
εγκλήματος.
Παρά ταύτα, όλους αυτούς τους μήνες που οι Αρχές έδιναν τον
δικό τους αγώνα δρόμου προκειμένου να διαλευκάνουν την
υπόθεση, να βρουν τον μίτο του μυστηρίου, να εντοπίσουν ακόμη
και τα ιατροδικαστικά λάθη στον θάνατο του πρώτου κοριτσιού,
αναδείχθηκε –για μία ακόμη φορά- η σκοτεινή πλευρά της
δημοσιογραφίας.
Το θέμα «πούλαγε» από την πρώτη στιγμή και, δυστυχώς, για μία
ακόμη φορά, έστω με υπαινιγμούς, κάποιοι συνάδελφοι είχαν
βγάλει ετυμηγορία. Είχαν μπερδέψει το επάγγελμά μας με εκείνο
του εισαγγελέα, είχαν καταδικάσει, είχαν αφήσει δηλητηριώδεις
«σπόντες». Καίτοι υπήρξαν εκπομπές έρευνας που ασχολήθηκαν
σοβαρά με την υπόθεση και «φώτισαν» αθέατες πλευρές της,
είχαμε και άλλες εκπομπές που απλώς ήθελαν να εκμεταλλευθούν
ένα θέμα που «πουλάει». Και τί δεν ακούσαμε, λοιπόν: ακούσαμε
πώς είναι «κατάλληλο» να πενθεί κανείς, αν δεν έχει λερωμένη την
ουρά του. Ακούσαμε ότι είναι περίεργο μία μητέρα να έχει χάσει το
παιδί της και να πηγαίνει για καφέ –ή να βάφει τα νύχια της.
Ακούσαμε ακόμη και ότι έπαιξε ρόλο αν… γέννησε με «καισαρική»
ή αν «πόνεσε για να γεννήσει τα παιδιά της». Κάποιοι, μάλιστα,
που εκτός από εισαγγελείς αισθάνονται και ψυχίατροι, έβγαλαν και
πόρισμα περί «ψυχικής νόσου» της μητέρας.
Εκπομπές επί εκπομπών, υπονοούμενα, δημοσιογραφία της
κλειδαρότρυπας, ψηφιακές αναπαραστάσεις και οι φωτογραφίες
των γονιών και των παιδιών τους «φάτσα-φόρα». Με τη
δημοσιογραφία να είναι κι αυτή, για άλλη μία φορά, το θύμα αυτής
της ιστορίας –μετά την 9χρονη Τζωρτζίνα, φυσικά (εφόσον
αποφανθεί τελικά σχετικώς η Δικαιοσύνη, ασφαλώς).
