Η κυβέρνηση θέλει να δώσει σε ιδιώτες το νερό

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΙΛΤΟΣ ΖΑΜΠΑΡΑΣ

Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

Συνέντευξη στον ΘΑΝΑΣΗ ΛΥΡΤΣΟΓΙΑΝΝΗ

Η κυβέρνηση θέλει να ιδιωτικοποιήσει το νερό, αλλά δεν µπορεί, επισηµαίνει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Τοµεάρχης Περιβάλλοντος και Ενέργειας Μίλτος Ζαµπάρας στην αποκλειστική συνέντευξη στην Κυριακάτικη Kontra και προσθέτει: «Αντί η κυβέρνηση να επενδύσει σε υποδοµές, επιλέγει να φορτώσει το κόστος στους πολίτες και προετοιµάζει το έδαφος για αυξήσεις. Εφαρµόζει δε, τη γνωστή συνταγή: πρώτα απαξιώνεις τον δηµόσιο φορέα, µετά επικαλείσαι το κόστος και στο τέλος φέρνεις τον ιδιώτη ως “σωτήρα”».

Αναφερόµενος στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ υπογραµµίζει ότι όλα τα σκάνδαλα συνθέτουν ένα πλέγµα εξουσίας, ατιµωρησίας και διαπλοκής που θυµίζει περισσότερο «κλεπτοκρατία» παρά ευρωπαϊκό κράτος δικαίου.

Για τον Αλέξη Τσίπρα αναφέρει πως υπήρξε υπέρµαχος των προοδευτικών συγκλίσεων και συνεπώς µπορούν µε το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να αναζητήσουν συγκλίσεις και συνεργασίες.

Οσον αφορά στο θέµα του Αγνώστου Στρατιώτη, τονίζει ότι η κυβέρνηση προώθησε µία κατάπτυστη και αντισυνταγµατική τροπολογία η οποία εντάσσεται στη συνολική προσπάθεια να θάψουν στη λήθη το έγκληµα των Τεµπών.

»Ο κύβος ερρίφθη. Ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει στην κεντρική πολιτική σκηνή µε δικό του πολιτικό φορέα. Πιστεύετε ότι µπορεί να συνεργαστεί µε τις δυνάµεις της Κεντροαριστεράς;

Κατ’ αρχάς, οφείλω να επισηµάνω ότι µέχρι σήµερα ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει ανακοινώσει τη δηµιουργία πολιτικού φορέα. Έχει µόνο γνωστοποιήσει την παραίτησή του από τη Βουλή, το Επιστηµονικό Συµβούλιο του Ινστιτούτου και την κυκλοφορία του βιβλίου του, το οποίο αποτελεί µια προσωπική και πολιτική αποτίµηση της διαδροµής του. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στο πεδίο των υποθέσεων.

Ωστόσο, πέρα από τα διαδικαστικά, πρέπει να δούµε τη συµβολική διάσταση αυτής της επιλογής: κάποιος που αποφασίζει να βαδίσει απευθείας προς την κοινωνία, αφήνοντας πίσω του µια έδρα ή έναν κοµµατικό µηχανισµό, δεν µπορεί να είναι όµηρος ούτε συσχετισµών, ούτε προθέσεων, ούτε επιθυµιών βουλευτών ή ηγεσιών. Νοµίζω ότι αυτό το αντιλαµβάνεται η κοινή λογική.

Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε πάντοτε υπέρµαχος των προοδευτικών συγκλίσεων, το απέδειξε µε την ψήφιση της απλής αναλογικής, ενός εκλογικού συστήµατος που θεσµοθετεί τη συνεργασία και τη δηµοκρατική αναλογία δυνάµεων.

Ταυτόχρονα, εµείς, προτείνουµε έµπρακτα τη σύµπραξη δυνάµεων της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς. Είναι διατεθειµένος να καθίσει στο ίδιο τραπέζι και να αναζητήσει κοινή πορεία. Το αν οι υπόλοιπες δυνάµεις θα ανταποκριθούν, είναι ένα άλλο ζήτηµα.

»Πώς βλέπετε εσείς το ενδεχόµενο συνεργασίας µε τον Τσίπρα; Θα µπορούσε να υπάρξει και σε ποια βάση;

Προς το παρόν δεν υφίσταται νέος φορέας, εποµένως οποιαδήποτε συζήτηση για συνεργασία είναι πρόωρη και υποθετική. Όταν υπάρξει κάτι συγκεκριµένο, θα µπορούµε να µιλήσουµε πάνω σε πραγµατικά δεδοµένα.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να επιδιώκει µια άµεση επαφή µε την κοινωνία. Αυτή η στάση µπορεί να ερµηνευθεί ως προσπάθεια να ανασυνδεθεί µε τους πολίτες, σε µια περίοδο που το πολιτικό σύστηµα γενικότερα δοκιµάζεται από κρίση αξιοπιστίας.

Κοινός τόπος µπορούν να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η προστασία του δηµόσιου χώρου, η πράσινη µετάβαση, η ενίσχυση των θεσµών και η αναδιανοµή του πλούτου.

»Υπάρχουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που σκέφτονται να αποχωρήσουν για να ενταχθούν στο κόµµα του Αλέξη Τσίπρα; Εσείς τι στάση τηρείτε;

Δεν γνωρίζω. Σε κάθε περίπτωση, επιλέγω σταθερά πάντα το δρόµο της καθαρότητας και της θεσµικής συνέπειας, σεβόµενος τους πολίτες που µε εξέλεξαν. Προσωπικά, τηρώ στάση ενότητας και συλλογικής ευθύνης. Το στοίχηµα αυτή τη στιγµή δεν είναι ποιος θα φύγει, αλλά πώς θα ξανακερδίσουµε την εµπιστοσύνη της κοινωνίας.

»Πόσο συµπαγής και σταθερός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ύστερα από τη διαφωνία του Παύλου Πολάκη στην Πολιτική Γραµµατεία; Υπάρχει κίνδυνος νέας διάσπασης;

Το τελευταίο που χρειάζεται σήµερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περαιτέρω εσωστρέφεια. Από το 2015 µέχρι σήµερα, οι συνεχείς αποχωρήσεις και εσωτερικές συγκρούσεις έχουν αφήσει πληγές, που επηρέασαν την αξιοπιστία µας και προκάλεσαν πολιτική ανασφάλεια στους ψηφοφόρους.

Αυτά τα φαινόµενα δεν πρέπει να επαναληφθούν.

Το ζητούµενο είναι να ανακτήσουµε τη χαµένη εµπιστοσύνη. Να αποδείξουµε ότι µάθαµε από τα λάθη µας και ότι µπορούµε να λειτουργήσουµε µε ενότητα, συλλογικότητα και πολιτική συνέπεια. Οι διαφωνίες είναι φυσικές σε κάθε δηµοκρατικό κόµµα, αρκεί να µην µετατρέπονται σε προσωπικές αντιπαλότητες.

Εκτιµώ ότι η πλειονότητα των στελεχών έχει πλήρη επίγνωση του διακυβεύµατος. Αν µείνουµε ενωµένοι, χωρίς εσωστρέφεια και χωρίς λογικές «παρατάξεων», θα ανασυσταθεί η πολιτική µας αξιοπιστία.

»Χτυπάνε καµπανάκια για την έλλειψη νερού. Πιστεύετε ότι είναι το προοίµιο αύξησης της τιµής; Υπάρχει κίνδυνος ιδιωτικοποίησης των εταιρειών ύδρευσης;

Η έλλειψη νερού δεν είναι ένα µακρινό σενάριο, είναι παρούσα πραγµατικότητα. Ήδη η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις ευρωπαϊκές χώρες µε το µεγαλύτερο ποσοστό ξηρασίας τους τελευταίους µήνες. Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση επιµένει να αντιµετωπίζει το ζήτηµα επικοινωνιακά και όχι στρατηγικά.

Αφού οδήγησε τις ΔΕΥΑ σε απαξίωση και οικονοµική ασφυξία, αφού προώθησε σιωπηλά την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης στη Θεσσαλία, και αφού δεν διεκδίκησε κανένα ουσιαστικό κονδύλι από το Ταµείο Ανάκαµψης για έργα νερού, τώρα προετοιµάζει το έδαφος για αυξήσεις στα τιµολόγια. Είναι η γνωστή συνταγή: πρώτα απαξιώνεις τον δηµόσιο φορέα, µετά επικαλείσαι το κόστος και στο τέλος φέρνεις τον ιδιώτη ως «σωτήρα».

Μόνο πέρσι, η Αττική υποδέχτηκε πάνω από 19 εκατοµµύρια τουρίστες. Η κατανάλωση έχει εκτοξευθεί, τα δίκτυα είναι πεπαλαιωµένα και οι απώλειες φτάνουν έως και 40% του νερού. Αντί η κυβέρνηση να επενδύσει σε υποδοµές, επιλέγει να φορτώσει το κόστος στους πολίτες.

Ο µόνος λόγος που δεν έχει προχωρήσει ακόµη η πλήρης ιδιωτικοποίηση είναι γιατί δεν µπορεί, όχι γιατί δεν θέλει. Το νερό είναι δηµόσιο αγαθό και όχι εµπορεύσιµο προϊόν. Αυτό πρέπει να το υπερασπιστούµε µε κάθε τρόπο.

»Υπήρξε µία σκληρή αντιπαράθεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την τροπολογία σχετικά µε τον Άγνωστο Στρατιώτη. Γιατί, κατά τη γνώµη σας, η κυβέρνηση ξαφνικά ανέδειξε αυτό το θέµα; Τι επιδιώκει;

Νοµίζω ότι είναι πλέον ξεκάθαρο: η κυβέρνηση έφερε µια κατάπτυστη και αντισυνταγµατική τροπολογία για να περιορίσει τη δυνατότητα των πολιτών να διαµαρτύρονται στο Μνηµείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Και το έκανε ακριβώς τη στιγµή που το κύµα αλληλεγγύης προς τον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι -πατέρα θύµατος των Τεµπών- µεγάλωνε καθηµερινά.

Η επιλογή δεν είναι τυχαία. Θέλουν να θάψουν στη λήθη το έγκληµα των Τεµπών και να φιµώσουν όσους τολµούν να το θυµίζουν και να διεκδικούν.

Θέλουν να αποσιωπήσουν την κοινωνική οργή, όχι να την κατανοήσουν.

Πρόκειται για κίνηση φόβου και πανικού, όχι για θεσµική παρέµβαση.

Το µνηµείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν ανήκει στην κυβέρνηση – ανήκει στη µνήµη του λαού. Και η µνήµη δεν φιµώνεται µε τροπολογίες. Η δηµοκρατία δεν φοβάται τη φωνή των πολιτών, µόνο τα καθεστώτα τη φοβούνται.

»Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, µε τη δεύτερη δικογραφία από την Ευρωπαία Εισαγγελέα, πιστεύετε ότι µπορεί να προκαλέσει ακόµα και την πτώση της κυβέρνησης;

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι µόνο η κορυφή του παγόβουνου. Οι έρευνες της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας αφορούν ευρεία κακοδιαχείριση ευρωπαϊκών αγροτικών κονδυλίων και ήδη έχουν οδηγήσει σε παραιτήσεις υπουργών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ανάµεσά τους και ο πρώην Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης. Οι αποκαλύψεις της Le Monde και του Reuters µιλούν για µαζική απάτη στα κονδύλια της ΚΑΠ, που ζηµιώνει το ελληνικό δηµόσιο µε εκατοντάδες εκατοµµύρια ευρώ.

Η υπόθεση δεν έχει κλείσει, αντιθέτως, µόλις ανοίγει. Η Ευρωπαία Εισαγγελέας ερευνά και άλλες υποθέσεις -όπως εκείνη των «σπιτιών ανακύκλωσης»- όπου δηµόσιοι πόροι κατασπαταλήθηκαν µε αδιανόητο τρόπο.

Όλα αυτά δεν είναι µεµονωµένα περιστατικά. Συνθέτουν ένα πλέγµα εξουσίας, ατιµωρησίας και διαπλοκής που θυµίζει περισσότερο «κλεπτοκρατία» παρά ευρωπαϊκό κράτος δικαίου. Αν αυτό το σκάνδαλο δεν γίνει αφορµή πολιτικών εξελίξεων, τότε πραγµατικά τίθεται ζήτηµα θεσµικής αξιοπιστίας της χώρας.

Κλείνοντας θα έλεγα ότι η χώρα χρειάζεται επειγόντως πολιτική σοβαρότητα, διαφάνεια και ανασυγκρότηση του δηµόσιου χώρου. Είτε µιλάµε για το νερό, είτε για τα Τέµπη, είτε για τα σκάνδαλα διαφθοράς, το ζητούµενο είναι ένα: να ξαναπιστέψουν οι πολίτες ότι υπάρχει πολιτική που µπορεί να τους υπηρετεί – όχι να τους κοροϊδεύει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει ευθύνη να σταθεί σε αυτόν τον ρόλο µε ενότητα, καθαρότητα και συνέπεια. Μόνο έτσι θα αποδειχθεί ότι το παρελθόν των διασπάσεων δεν θα γίνει και το µέλλον της παράταξης.