Το ότι ζούμε σε περίεργες εποχές το βλέπει ο καθένας, δεν
χρειάζεται καν να επιχειρηματολογήσουμε επ’ αυτού. Ίσως να
αποδειχθεί ότι πρόκειται για την περίφημη, κατά Γκράμσι, «εποχή
των τεράτων», δηλαδή το μεσοδιάστημα μεταξύ του παλιού που
πεθαίνει και του νέου που επωάζεται αλλά δεν έχει ακόμη
γεννηθεί.
Σε αυτή, λοιπόν, την «εποχή των τεράτων», η Ιστορία κάνει
περίεργους κύκλους και δείχνει και την ειρωνεία που ενίοτε τη
διακατέχει. Για παράδειγμα, όλη η Ευρώπη μετράει αντίστροφα ως
την προσεχή Κυριακή, μοιρολατρικά και στωικά, για να δει την
Ιταλία να πέφτει, δια της λαϊκής ψήφου παρακαλώ, στα χέρια της
πρώτης ακροδεξιάς ηγεσίας της μετά το ’45. Το χειρότερο, δηλαδή,
δεν είναι ότι ο συνασπισμός της Δεξιάς προηγείται του
συνασπισμού του Κέντρου, αλλά ότι μεταξύ των δεξιών δυνάμεων
προηγείται το κόμμα της ακροδεξιάς Μελόνι –της κατά δήλωσή της
«μεταφασίστριας». Με δεδομένη τη συμφωνία, λοιπόν, των τριών
εταίρων Μελόνι-Μπερλουσκόνι-Σαλβίνι ότι όποιου το κόμμα
αναδειχθεί πρώτο θα αναλάβει και την πρωθυπουργία, όλα
δείχνουν ότι το βράδυ της ερχόμενης Κυριακής, η αρχηγός της
ιταλικής ακροδεξιάς θα λάβει, αναγκαστικά, εντολή σχηματισμού
κυβέρνησης από τον πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, Σέρτζιο
Ματαρέλλα. Σαν να μην έφτανε αυτό, στην Ιταλία έχουμε και μία
επιχείρηση «κανονικοποίησης» της Δεξιάς: μια ματιά στον ιταλικό
–αλλά, δυστυχώς, και γενικότερα στον ευρωπαϊκό- Τύπο είναι
αρκετή για να διαπιστώσει κανείς ότι περισσεύουν οι αναλύσεις
που «απενοχοποιούν» την ψήφο στην ιταλική Ακροδεξιά,
προεξοφλώντας ότι η Μελόνι θα αποδειχθεί «συμβατή» με την
λειτουργία της Ευρωπαïκής Ένωσης και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Στον αντίποδα, την ώρα που η Ιταλία ετοιμάζεται να πέσει στο
σκοτάδι και η Ευρώπη φοβάται ότι ο «ρωσικός» χειμώνας θα φέρει
άνοδο της Ακροδεξιάς παντού, μια ματιά νοτιοανατολικά μοιάζει
απολύτως ελπιδοφόρα: Στο Ιράν, ως την ώρα που γράφονταν
τούτες οι γραμμές, βρισκόταν σε εξέλιξη η πιο σοβαρή
αμφισβήτηση του θεοκρατικού καθεστώτος και η Τεχεράνη
βρισκόταν στην μεγαλύτερη καμπή της Ιστορίας της μετά το 1979.
Σε πολλές πόλεις, χιλιάδες γυναίκες, πετούν τις χιτζάμπ και τις
μπούρκες τους, κόβουν τα μαλλιά τους και διεκδικούν τα
αυτονόητα δικαιώματά τους: αυτά που έχουν διαβάσει ότι είχαν οι
γιαγιάδες και οι μαμάδες τους ως τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Οι
κύκλοι της Ιστορίας είναι ενδιαφέροντες. Αν και πολλές φορές,
όταν διατελούμε στην «εποχή των τεράτων», αυτοί οι κύκλοι δεν
είναι ούτε προβλέψιμοι, ούτε επαναληπτικοί με σιγουριά.
