Τις περασμένες ημέρες, με αφορμή τα δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο για τις υποτιθέμενες προθέσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να θέσει ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης και κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, περίσσευαν στις ανταποκρίσεις του κυβερνητικού ρεπορτάζ οι διαβεβαιώσεις για το πόσο «έτοιμος» για… όλα ήταν ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός, κατά τα ίδια ρεπορτάζ –που προφανώς βασίζονταν σε πληροφορίες εκπεμπόμενες από το Μέγαρο Μαξίμου και όχι από τη φαντασία των συναδέλφων…- μετέβαινε στην ισπανική πρωτεύουσα με τον χάρτη της «Γαλάζιας Πατρίδας», με επιχειρήματα για το casus belli στο Αιγαίο, με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ κτλ. Μάλιστα, στο πλαίσιο αυτό, η πολύπειρη περί την εξωτερική πολιτική, Ντόρα Μπακογιάννη, έφτασε στο σημείο να περιγράψει τον πρωθυπουργό σαν «αστακό» -δηλαδή, ότι θα πήγαινε στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ πάνοπλος και κυρίως, επαρκώς οχυρωμένος.
Όμως, εκεί είναι το πρόβλημα. Πως το μήνυμα που εξέπεμπε η ελληνική πλευρά ήταν απολύτως αμυντικό. Ότι, δηλαδή, απλώς κατάρτιζε «σενάρια αντίδρασης» έχοντας αποδεχθεί ότι η δράση που θα τα ενεργοποιούσε θα ανήκε στον Ερντογάν. Η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική διπλωματία, μ’ άλλα λόγια, είχε αποδεχθεί ότι ο τούρκος πρόεδρος θα ήταν εκείνος που θα είχε την μπάλα στα πόδια του και ο έλληνας πρωθυπουργός θα ήταν ο ακίνητος τερματοφύλακας, που θα είχε προετοιμαστεί για κάθε είδους «μπαλιά».
Κάπως έτσι, λοιπόν, μάθαμε τί προετίθετο να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο τάδε ή στο δείνα σενάριο, ωστόσο πέραν αυτού η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα. Η διπλωματία μας, δηλαδή, στη Μαδρίτη ήταν απολύτως παθητική και βασιζόταν στην παραδοχή ότι την ατζέντα θα την έθεταν –ή δε θα την έθεταν, όπως εν προκειμένω έγινε- άλλοι. Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, επί τη βάσει αυτής της απολύτως αμυντικής και φοβικής εξωτερικής πολιτικής, δήλωσε ότι επιστρέφει στην Αθήνα «ικανοποιημένος» -μάλλον συγχέοντας την έννοια του ικανοποιημένου με την έννοια του ανακουφισμένου (τερματοφύλακα που δεν χρειάστηκε να δοκιμάσει τις ικανότητές του γιατί δεν δέχθηκε κανένα σουτ).
Κάπως έτσι, λοιπόν, δεν μάθαμε ποτέ γιατί η ελληνική πλευρά ουδέποτε είπε μία κουβέντα για την αξίωση της Τουρκίας να δεσμευθούν η Σουηδία και η Φινλανδία ότι δε θα υπάρξει εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, για την δέσμευση του Ελσίνκι και της Στοκχόλμης να προωθήσουν την «αμυντική συνεργασία» αλλά και την άλλη μεγάλη επιτυχία της Τουρκίας: ότι, δηλαδή, πλέον η Άγκυρα θα μετάσχει στην πλέον προωθημένη έκφραση της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας της Ε.Ε., την PESCO.
Σε απλά ελληνικά, η Τουρκία διαμόρφωσε και προκατέλαβε εξελίξεις στην Ε.Ε. καθιστώντας εφεξής σχεδόν αδιανόητη οποιαδήποτε ευρωπαϊκή συζήτηση για εμπάργκο όπλων σε βάρος της, την ώρα που η Ελλάδα περίμενε απλώς στην εστία μήπως τυχόν και δεχθεί κάποια ισχυρή μπαλιά.
