Τα δημογραφικά στοιχεία στην Τουρκία είναι αποκαλυπτικά: το
25% των ψηφοφόρων που προσπαθεί να φέρει στις κάλπες της
14 ης Μαΐου ο Ερντογάν είναι νέοι ψηφοφόροι. Νέοι άνθρωποι, που
δεν έχουν κλείσει το 20 ο έτος της ζωής τους και που το μόνο που
θυμούνται από τότε που κατάλαβαν τον κόσμο γύρω τους είναι τον
Ερντογάν ως την «σταθερά» του τουρκικού πολιτικού συστήματος.
Ενόσω, λοιπόν, ο τούρκος πρόεδρος στρέφεται στους νέους για να
«ισοφαρίσει» το δημοσκοπικό προβάδισμα που φαίνεται να έχει
τούτη την ώρα η αντιπολίτευση, έχει μία αξία να προσπαθήσουμε
να ιχνογραφήσουμε το μέλλον της Τουρκίας, συνδυάζοντας
αφενός την αναθεωρητική και προκλητική στρατηγική που
ξεδιπλώνει σε βάρος της Ελλάδας ο Ερντογάν, με αυτά τα 25
εκατομμύρια νέων ψηφοφόρων που τώρα «διαπλάθονται» ως
πολίτες της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Το σκηνικό, λοιπόν, που διαμορφώνεται είναι εφιαλτικό: το ¼ της
διαρκώς ακμάζουσας δημογραφικά Τουρκίας είναι νέοι
ψηφοφόροι, που τα τελευταία αρκετά χρόνια της ζωής τους
διαπλάθονται και «μεγαλώνουν» ακούγοντας πολύ συγκεκριμένα
πράγματα: ότι το καθεστώς κυριαρχίας των ελληνικών νησιών του
Αιγαίου είναι συνδεδεμένο με το αν έχουν στρατό ή όχι πάνω, το
ότι η «Γαλάζια Πατρίδα» είναι τα «εθνικά δίκαια» της Τουρκίας,
αλλά και το ότι η Ευρώπη είναι μία ένωση κρατών «που κάνουν
πλάτες στην Ελλάδα και την Κύπρο». Πρόκειται για νέους που
ουδέποτε, λόγω ηλικίας, ήρθαν σε επαφή με το «ευρωπαϊκό
όνειρο» και την «σύνδεση» της Τουρκίας με τη Δύση –δηλαδή
αυτά που ήταν το «ατού» του Ερντογάν στην αρχή της πολιτικής
του καριέρας, όταν προέβαλλε ως ο εγγυητής της ευρωπαϊκής
πορείας της χώρας του. Πρόκειται για νέους που σιγά σιγά
συνηθίζουν στην ιδέα ότι η Τουρκία «δικαιούται» να εισβάλλει στη
Συρία και αλλού όποτε θέλει, που πιστεύουν ότι οι Κούρδοι πρέπει
να εξαφανιστούν από προσώπου (τουρκικής) γης, που θεωρούν
κανονικότητα να απειλεί η χώρα τους το ΝΑΤΟ, να αλλάζει
εξωτερική πολιτική κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή, να έχει
στρατό στη Λιβύη και αλλού. Και που αισθάνονται εθνικώς
υπερήφανοι όταν η χώρα τους φτιάχνει τους δικούς της
πυραύλους, όταν συμπαράγει με την Ισπανία ελικοπτεροφόρα,
όταν ενισχύει τον στόλο του Πολεμικού Ναυτικού, όταν καταφέρνει
τις ΗΠΑ να κάνουν ένα βήμα πίσω για τα F-16.
Το προβληματικό, λοιπόν, δεν είναι το «τώρα». Αλλά το μέλλον.
Διότι με βάση τους ρυθμούς δημογραφικής ανάπτυξης της
γείτονος, αλλά και με δεδομένο ότι αυτή η ρητορική έχει για τα
καλά εμπεδωθεί στο τουρκικό πολιτικό σκηνικό (είναι
χαρακτηριστικό ότι οι αντιπολιτευόμενοι τον Ερντογάν πλειοδοτούν
σε όλα τα προαναφερθέντα…), οι νέοι που εμφορούνται από όλα
τα παραπάνω «ιδανικά» θα γίνουν 26 εκατομμύρια, 28
εκατομμύρια, 30 εκατομμύρια και σε μερικά χρόνια θα αποτελούν
τους μισούς Τούρκους. Και, είτε με Ερντογάν είτε άνευ, όταν θα
έρθει τυχόν η ώρα της εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών
σχέσεων, ο τουρκικός λαός έτσι όπως θα τον έχουν διαπλάσει και
όπως θα έχει διαμορφωθεί, δε θα ακούει ούτε κουβέντα περί
«συμβιβασμού», ελληνοτουρκικής φιλίας, παραπομπής των
διαφορών στη Χάγη κ.α.
