Η εθνική μας προχειρότητα

Σε μία πολύ ξεχωριστή τηλεοπτική σειρά, η Ντίνα Κώστα ως Ντένη
Μαρκορά είχε πει την «μαγική ατάκα» πως «η μνήμη του λαού
κρατάει όσο κρατάει ένα θέμα στα δελτία ειδήσεων». 
Το χειρότερο δεν είναι ότι η πραγματικότητα επιβεβαιώνει
καθημερινά αυτή την ατάκα που είχε εκστομίσει η αείμνηστη
ταλαντούχα ηθοποιός. Το χειρότερο είναι ότι ακόμη και ο διάλογος
που ανοίγει απ’ αφορμή συγκεκριμένα θέματα που αναδεικνύουν
υπαρκτά και σοβαρά προβλήματα, κρατάει εξίσου όσο
παραμένουν τα θέματα αυτά στα δελτία ειδήσεων -και, άρα, στην
«δημόσια σφαίρα» εν γένει. 
Ενώ, δηλαδή, μιλάμε για θέματα που επιβάλλουν την έναρξη ενός
σοβαρού και συμπαγούς διαλόγου με εμπλοκή όλων των
πολιτικών δυνάμεων και των ειδικών κάθε χώρου, η κυβέρνηση, η
αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ περιορίζονται στο να «σύρονται» πίσω
από την κάθε υπόθεση όσο αυτή βρίσκεται στην αιχμή της
επικαιρότητας. 
Ενδεικτικά: 
Η υπόθεση των παιδοβιασμών σε βάρος της 12χρονης στον
Κολωνό ήρθε να μας δείξει τις τραγικές ελλείψεις ενός κράτους,
που δεν έχει αναδιφήσει στο «μαύρο Ίντερνετ» τόσο βαθιά ώστε
να εξαρθρώσει δίκτυα παιδόφιλων και παιδοβιαστών και που δεν
έχει τόσο στοιχειωδώς ευαίσθητα κοινωνικά «ραντάρ», ώστε να
αντιλαμβάνεται ότι μία πολύτεκνη φτωχή οικογένεια μονογονεϊκή
με σοβαρά προβλήματα αποτελεί «ιδανική» περίπτωση για να
εκμεταλλευθεί κάποιος σεξουαλικά ένα ανήλικο κοριτσάκι. Ωστόσο,
τώρα που το σοκ των πρώτων ημερών τελείωσε και η υπόθεση
έχει πάρει τον δρόμο της και δεν «κόβει εισιτήρια» πια στα δελτία
ειδήσεων, ξεχάστηκε και η σχετική συζήτηση. 
Η υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου έφερε στο προσκήνιο την
ανάγκη να ξαναγραφτεί από το μηδέν το πλαίσιο «συνεργασίας
των ΜΚΟ και των ιδρυμάτων με το Δημόσιο. Ανέδειξε την ανάγκη
το κράτος να επιθεωρεί τα πάντα, να μην αφήνει τίποτα στην τύχη

και, κυρίως, να μην «βολεύεται» όταν ιδιώτες και ΜΚΟ
αναλαμβάνουν να κάνουν αυτό που οφείλει να κάνει το ίδιο. Ακόμη
και συζήτηση για «αποϊδρυματοποιηση» αλλά και επιτάχυνση των
διαδικασιών αναδοχής και τεκνοθεσίας άνοιξε. Όμως, πλέον αυτή
η συζήτηση σταμάτησε με άδοξο τρόπο. 
Η σφαίρα που καρφώθηκε στο κεφάλι του 16χρονου Ρομά Κώστα
Φραγκούλη στην Θεσσαλονίκη έφερε δύο εξίσου σοβαρά θέματα
στην επιφάνεια: πρώτον, το τί μπορεί να συμβεί επανειλημμένως
σε μία χώρα, όταν οι αστυνομικοί θεωρούν ότι μία κυβέρνηση τους
έχει «λύσει» τα χέρια», όπως έλεγε εις εκ των συνδικαλιστών της.
Δεύτερον, την ανάγκη να αλλάξουν τα πάντα σε σχέση με την
κοινωνική ένταξη των Ρομά, ώστε να ξεφύγουν από το περιθώριο
της παραβατικότητας και του αποκλεισμού. Και αυτή η συζήτηση,
όμως, έρχεται να κλείσει, εξίσου πρόχειρά και με διάφορες σκέψεις
απλώς ατάκτως ερριμμένες στη δημόσια σφαίρα. 
Οι συζητήσεις ανοίγουν και κλείνουν πρόχειρα. Λύσεις δεν
προωθούνται σχεδόν ποτέ και όταν αυτό γίνεται, η προχειρότητα
επικρατεί. Η χώρα αυτή έρχεται διαρκώς αντιμέτωπη με μεγάλα και
βαθιά προβλήματα, τα συζητάει πρόχειρα και με όρους εφήμερης
επικαιρότητας και όταν αυτή η συζήτηση φτάσει σε προτεινόμενες
λύσεις, τότε αυτές είναι εξίσου εμβαλωματικές, αποσπασματικές
και προχειρογραμμένες, βασισμένες στην προχειρότητα των
συζητήσεων από τις οποίες γεννήθηκαν. Και κάπως έτσι, συζητάμε
τα ίδια και τα ίδια, με κάθε συζήτηση να κλείνει μέχρι να έρθει πάλι
ένα τραγικό συμβάν να μας υπενθυμίσει τη βαθιά και διαρκή
αποτυχία μας.