Το έργο είναι πλέον, παλιό και εκτυλίσσεται κάθε φορά που η
κυβέρνηση –ειδικά αυτή η κυβέρνηση- πανηγυρίζει για τα ανοιχτά
καταστήματα τις Κυριακές. Εξάλλου,πρόκειται για την ίδια
κυβέρνηση που έχει δώσει ειδική άδεια σε συγκεκριμένα
πολυκαταστήματα και εκπτωτικά χωριά ώστε να λειτουργούν κάθε
Κυριακή, με ό,τι σημαίνει αυτό για τους μικρούς και τους
«μικρομεσαίους».
Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, από τότε που άρχισαν οι σχετικές
πιέσεις της τρόικας αλλά και από τότε που το… τερμάτισε η
κυβέρνηση Μητσοτάκη υπηρετώντας τις γνωστές ιδεοληψίες της
περί «αυτορρύθμισης της αγοράς», ο «θάνατος του εμποράκου»
εκτυλίσσεται καθημερινά. Ταυτοχρόνως, η ζωή του
αυτοαπασχολούμενου που κρατάει μόνος του το μαγαζί του ή του
εμποροϋπαλλήλου είναι κατά πολύ δυσκολότερη σε σχέση με
μερικά χρόνια πριν. Και εξηγούμαστε: οι Κυριακές που η
κυβέρνηση επιτρέπει να είναι ανοιχτά τα καταστήματα είναι πολύ
περισσότερες από το παρελθόν, ενώ ταυτοχρόνως οι
εξουθενωμένοι εμποροϋπάλληλοι θα πρέπει να υποστούν τις
«λευκές» και «κόκκινες» νύχτες ανά την Ελλάδα, όπως επίσης και
την «Black Friday», την «Cyber Monday» και τις τρεις Κυριακές της
εορταστικής περιόδου. Έπειτα, λοιπόν, από όλα αυτά, η
κυβέρνηση έκανε χθες τα τα «στραβά μάτια» στις ακόρεστες
ορέξεις ορισμένων εμπορικών κέντρων, εκπτωτικών χωριών,
πολυκαταστημάτων, αλλά και κάποιων αλυσίδων σούπερ μάρκετ.
Κι αυτό ενώ οι μικροέμποροι και οι εμποροϋπάλληλοι δε θα
μπορέσουν να «εκμεταλλευθούν» για ξεκούραση ούτε το τριήμερο
των Φώτων, αφού εργάζονται το προσεχές Σάββατο, 7 του μηνός
και, άρα, δεν έχουν το προνόμιο της τριήμερης συνεχούς
ξεκούρασης.
Όλα τα παραπάνω προφανώς και δείχνουν όχι μόνο τον Γολγοθά
που καλούνται να ανέβουν οι εμποροϋπάλληλοι και οι
μικρέμποροι, αλλά και ττο πόσο προσανατολισμένη είναι η
κυβερνητική πολιτική στο να εξοντωθούν και να συμπιεστούν από
τις «μυλόπετρες» των «μεγάλων» τα μικρά και μεσαία
καταστήματα.
Οι κυβερνώντες, λοιπόν, κάνουν τη δουλειά τους και εφαρμόζουν
το περίφημο σχέδιο Πισσαρίδη, επιχειρώντας να εξαλείψουν το
«διαρθρωτικό πρόβλημα» της ύπαρξης πολλών μικρών και
μεσαίων επιχειρήσεων. Το θέμα, λοιπόν, είναι εμείς τί κάνουμε.
Εμείς ως καταναλωτές: Αν εκτιμούμε ως σημαντικό το να
ξεκουραζόμαστε τις Κυριακές, να βλέπουμε την οικογένειά μας, να
απολαμβάνουμε τα παιδιά μας, τότε μπορούμε να
υπερασπιστούμε το δικαίωμα του εργαζομένου σε ένα σουπερ
μάρκετ, ενός εμποροϋπαλλήλου ή ενός μικροϊδιοκτήτη που
αναγκάζεται να ανοίξει για να μη χάσει την –όποια- πελατεία του
επ’ ωφελεία των «μεγάλων» ανταγωνιστών του, με έναν πολύ
απλό τρόπο: είτε με το να περιοριστούμε στο Σάββατο για τις
αγορές μας, είτε περιμένοντας ως τη Δευτέρα. Αυτός είναι ο μόνος
τρόπος να καταλάβουν όσοι πρέπει –και κυρίως οι διψασμένοι για
κέρδη εργοδότες- ότι η Κυριακή είναι για ξεκούραση και όχι για
δουλειά. Γιατί αν περιμένουμε να διασφαλίσει το δικαίωμα στην
ξεκούραση η κυβέρνηση, τότε όταν αρχίσουμε να ακούμε ένα
ρυθμικό ταμ-ταμ, να ξέρουμε ότι είναι το τύμπανο που έδινε τον
ρυθμό στους κωπηλάτες, στις ρωμαϊκές γαλέρες…
